Dag 1, eerste dag in Buenos Aires.

De reis met de trein naar Schiphol loopt voortvarend. Sinds donderdagmorgen rijden de treinen weer het gebruikelijke traject tussen Den Haag en Schiphol. En, in die nieuwe intercity dus. Ziet er prachtig uit, met mooie kwaliteit naar leer uitziende plastic stoelen en alles lekker nieuw en schoon. Zelfs de prullenbakjes onder het tafeltje die altijd te vies zijn om zelfs maar met één vinger open proberen te doen, zien er nog spik en span uit. We komen (te) vroeg op Schiphol. Buiten zien we de polyester overkappingen al weer (of nog) staan voor de rijen wachtende mensen, die vorig jaar een hit waren op de journaals en nieuwsuur. Wij lopen naar de KLM-desk om in te checken. Er zitten wel zes dames achter de desk te wachten. We kunnen kiezen. Even later bij de douane is het helemaal bal. In de hal waar we in oktober het eind van de rij niet eens konden zien staat helemaal niemand. Niemand!!! In de vertrekhal de volgende verrassing. We ontmoeten Jos, die ons naar Buenos Aires gaat vliegen. Jos, een vriendin van ons, is stewardess bij KLM en was ook een van de deelneemsters aan onze Manaslutrekking in oktober en heeft nu deze vlucht speciaal aangevraagd om ons comfortabel naar Buenos Aires te brengen. We hopen natuurlijk ook dat we elkaar ergens tijdens de eerste twee dagen nog iets met elkaar kunnen ondernemen in Buenos Aires. Super leuk!

Leuk om Jos zo in vakjargon over haar werk te horen praten. Volgens haar zit ‘de kist’ goed vol en ze ziet ons dan weer om acht uur bij ‘de machine’. 

Wij hebben nog genoeg tijd om, net als bijna iedereen, allerlei luchtjes te ruiken. We lopen allebei met vier, vijf van die witte strookjes papier waar je er dan zo af en toe een van onder je neus houdt. Na tien minuten ruiken ze allemaal naar wc-eend en weet je niet meer welk papiertje wat is. 

Omdat we veel te vroeg zijn hebben we ook nog tijd voor koffie. We nestelen ons in zo’n keihard houten trendy bankje waar je om de paar seconden van bil verwisselt. Fabienne haalt twee kopjes koffie. Als ik de bekertjes met het goddelijke bruine vocht zie en het bonnetje dat er naast ligt, snap ik dat gemiep van al die mensen echt niet. Wat nou alles wordt duurder. We hebben twee overheerlijke kopjes espresso, tenminste als ik de diepte van de koffie in het kopje goed inschat, voor het luttele bedrag van bijna acht euro. Maar je zit wel op Schiphol hè tussen het crème de la crème van Nederland denk ik dan maar. En de koffie wordt heerlijk geserveerd in een geplastificeerd kartonnen bekertje. Alleen de slogan op mijn bekertje al ‘love your coffee even more’ en ‘experience the unique aroma’ doen mijn smaakpupillen de lambada dansen. Ik drink mijn koffie natuurlijk wel tergend langzaam en ik hou mijn bekertje opvallend in het zicht.  Jahjah koffie! Dit was een grapje. Koffie was lekker.

We zien Jos bij het boarden. Leuk om zo verwelkomd te worden in het vliegtuig. In het vliegtuig zitten we rij 40. Dat is in de nieuwe Boeing 787 Dreamliner bijna achterin. Er was niet zo veel keus meer bij het inchecken. De kist zit helemaal vol en Jos werkt in de business class. Helemaal voorin. Maar we merken meteen dat al haar collega’s inmiddels weten dat wij vrienden zijn, welke reis we gaan maken en waar we zitten. Als de eerste passagiers na een kwartier al horizontaal met hun hoofd hangend in het gangpad ongeduldig kijken of het eten al in aantocht is, komt een stewardess van vooruit het vliegtuig met een dienblad met twee glazen champagne en bakjes met nootjes. Ze stopt bij rij 40. “Jullie zijn toch de vrienden van Jos?” “Eh, ja”. “Voor jullie trouwdag, geniet er van”. “Eh huh, oh dank je wel wat attent.” We kijken elkaar aan?Trouwdag? Tja je moet iets verzinnen. Straks Jos even vragen. 

We worden voortdurend goed verwend door de collega’s van Jos.  Even later komt Jos zelf vanuit de business class, met een kaasplankje, crackers, rode wijn en twee glazen. Mwah, lekker hoor. Wat een verwennerij. Een beetje beschamend kijken we opzij. Tja wat kunnen wij hier nou aan doen. 

Om kwart voor zes in de ochtend nemen we afscheid van Jos en de crew. We zien elkaar morgen weer als we met de bemanning een fietstocht langs de highlights van Buenos Aires maken. Onze chauffeur staat te wachten en helpt ons de bagage dragen naar de auto. Hij rijdt een beetje hortend en stotend en wordt boos omdat hij een fractie langer dan een uur heeft geparkeerd en dus moet betalen. Maar heel veel temperament brengt ook hier geld op. Hij krijgt een glimlach van de dame in het hokje en kan doorrijden. Even later rijden we de tolweg op. De chauffeur voor ons staat te tobben waardoor de slagboom niet open gaat. Eindelijk. Onze chauffeur trekt ook op en dan KADENG! We staan met een schok weer stil. We hangen achterin gelukkig in de riemen anders hadden we ineens met z’n drieën voorin gezeten. De slagboom hangt krom tegen de voorruit en heeft van een van de ruitenwissers een wel heel apart modelletje gemaakt. Gewoon raampje open, de slagboom wegschuiven en doorrijden dus. 

Ons hotel ligt dichtbij mooie bezienswaardigheden, maar we zijn natuurlijk véél te vroeg. Dus bagage neergezet en de stad in. SIM (dat heet hier Chip) card gekocht en geld gewisseld. Zeker om de 50 meter worden we aangesproken of we geld willen wisselen. we horen alleen maar ‘cambio, cambio dolares, cambio’. We schudden steed vriendelijk nee. We wisselen niet meer op straat. Dat hebben we een keer gedaan en werkelijk allebei héél goed op staan letten, maar toen toch voor 70 euro geflest. Dat was aan de grens van China met Vietnam. Maar het is hier wel weer interessant om even op te letten waar je wisselt. Er is een zogenaamde ‘blue rate’ en dat is een toeristenwisselkoers waarbij je twee keer zo veel peso’s krijgt in vergelijking met de bank. Dubieus, dus hebben we eerst voor €50 de proef op de som genomen. In een drukke winkelstraat ons in toeristenwinkel naar binnen laten praten. Tada, gelukt. Nu naar de koffie en lunch en afwachten of we geen valse peso’s hebben gehad. Niets aan de hand. 

Later in de middag voor het wisselen in blue rate naar een adres dat we van onze host hebben doorgekregen. Ergens in een hoog flat 14e etage worden we vanaf 13:00 uur verwacht. Nou heb ik niet veel Spaanse misdaadfilms gezien, maar dit decor kan worden gebruikt hoor. Beneden zitten twee louche types waarvan een ons telefonisch ‘aanmeldt’. Huh. Op de 14e komen we in een leeg kantoor met een grote ovale tafel waar Poetin jaloers op zou kunnen worden. We moesten aan de tafel gaan zitten en wachten op de ‘boss’. Een man met zwart brillantine haar komt binnen en vraagt “hoeveel geld?”. Als ik eerst om de koers vraag rammelt hij op een onooglijke rekenmachine en zegt 46000 voor 100. Opvallend, vanmorgen in mijn toeristenwinkeltje kreeg ik 48.000 voor 100. In mijn slechtste imitatie verbaasd te doen zeg ik dat het echt te weinig is en dat ik vanmorgen ergens 48.000 heb gekregen. Tegelijkertijd vraag ik me af of ik hier nog wel de deur uit kom. Ok jammer “no deal, sorry”. En we staan allebei tegelijk weer op. Even later lopen we weer buiten en kijken elkaar tegelijk even aan. We schieten in de lach en even later krijgen we bij ‘ons’ winkeltje zelfs 50.000. Terwijl de officiële koers 23.994 is. De koers verandert hier dus per uur.  

Hoewel we vandaag langs mooie monumenten en over prachtige pleinen hebben gewandeld gaan we morgen echt de hoogtepunten op de fiets van Buenos Aires bekijken samen met de KLM crew.