Het uiterste puntje

Vanmorgen vroeg gaan we eerst naar de Cabo de São Vicente. Het laatste stukje Portugal aan de zuidwest kust van het land. Het is nog een beetje fris. De temperaturen gaan gelukkig een beetje omlaag. Het is rustig op de weg. We rijden eerst schuin omhoog om dan pal naar het westen te fietsen waar we de bekende vuurtoren in de verte als een baken zien opdoemen. We zijn vanmorgen een van de eersten op de punt van het land. We stappen natuurlijk even af om eens goed in de rondte te kijken. De vergezichten naar de kustwanden zijn spectaculair, maar het torentje valt eigenlijk een beetje tegen. Er staat zelfs een hek omheen waardoor een beetje aardige foto niet eens mogelijk is. We zien wel dat dit dus het beginpunt is van de Eurovelo 1 die helemaal naar de Noordkaap loopt. De afstand van de hele Eurovelo is ruim 9000 km. Dat is voor deze vakantie een beetje teveel. Maar het is dan wel weer bijzonder dat we bij het beginpunt staan. Voor de rest is het een toeristisch gedoe. De kraampjes met truien en shawltjes worden opgebouwd en je kan er de laatste bratwurst kopen voordat je naar Amerika gaat. Dat dan weer wel. We hebben het snel gezien, maken een paar mooie foto’s, verlaten de Cabo de São Vicente en gaan op weg naar Aljezur.

Héél diep

We rijden in een heerlijk weids landschap waar het ons opvalt dat de slakken zelfs op de palen zitten vastgeplakt. Een echtpaar plukt ze van de palen en ze hebben al een grote zak voor met slapjes verzameld. Hey land is overal gort en gortdroog. Als het tijd is voor onze koffiepauze fietsen we net langs de Lidl. Nou dan is een pastel de nata natuurlijk een ‘must have’ bij de koffie. Als ik terugkom staat Fabienne met een Belg te praten. Een vijfendertiger met zo’n petje met een klep onder je helm. Vind ik altijd een beetje mallotig uitzien. Huh? Deze man is ook op de fiets en komt met zijn fietsmaatje net van Aljezur. Ze doen een korte tour op een e-bike, en ze vonden de onverharde route van Aljezur echt héél zwaar. Hij moest sommige stukken echt héél diep gaan……. met een e-bike? De weg is ook heel slecht met putten en kuilen dat ze zelfs remblokken zijn verloren. Dat hebben ze gelukkig onderweg kunnen repareren. “Zo, tjemig dat valt dan niet mee zeg.” Probeer ik de man nog een beetje tegemoet te komen. “En fietsen jullie ook met ondersteuning? Vraagt hij. “Eh, nee. Nou ja, mentaal ondersteunt zij mij natuurlijk”, zeg ik wijzend naar Fabienne. We gaan maar snel verder. 

Hoge kliffen

We komen weer dichter langs de kust en we zien hier dat een op de drie auto’s gewoon altijd met een plank op het dak rondrijdt. Een plank? Ja, een surfplank. Ik denk dat het hier allemaal een soort beach boys zijn. Als het ff kan, hup naar het strand om even op de golven te surfen. We pakken ook even een zijweg naar het strand. Hier komen we bij magistrale hoge kliffen en zien we het strand beneden ons. Heerlijk vertoeven hier, zo met een broodje met chorizo en een koffie.

Bosbranden

Als we weer op pad zijn en een stuk uit de kust fietsen, zien we hoe verschrikkelijk de bosbranden dit voorjaar hebben huis gehouden. Aan één kant van de weg zijn alle bomen en al het groen zwart geblakerd. Het is een verschrikkelijk gezicht en we ruiken het verbrande hout soms nog. De weg waar we op rijden heeft duidelijk voorkomen dat het vuur naar de andere kant zou overslaan. Het vuur is zo heet geweest dat de verkeersborden krom zijn getrokken en niet leesbaar meer zijn. We kijken toch net even anders als we ergens een beetje rook zien.

Te steil

We hebben nog 25km te gaan tot Aljezur en we pikken hier de Eurovelo 1 weer op. Het stuk waar de Belg héél diep moest gaan. Maar wij gaan het toch gewoon proberen. Het eerste stuk begint bemoedigend. Lekker stevig onverhard en prima te doen. Dan komt er een splitsing met een weg steil omhoog en eentje wat minder steil omhoog. De steile weg is zo steil dat ik echt omhoog moet kijken. Hier komen wij niet tegenop met deze bepakte fietsen. Wij kiezen voor de andere weg, die wel steeds slechter wordt. De kuilen worden dieper en de putten groter. Een paar kilometer verder moet ik weer steil omhoog kijken om het eind van het pad te zien. We gaan naar boven in de 1. Ik trek zo hard aan het stuur dat mijn voorwiel af en toe los komt van de grond. Nee dit gaat ‘m niet worden. Ik knijp in de remmen en keer om. Soms is verstandig zijn een betere optie dan een spannend blog te kunnen schrijven. We rijden terug naar de doorgaande weg en gaan via de “black road” naar Aljezur.  

Vis op bbq

In Aljezur hebben we een leuke kamer van een Nederlands stel dat hier twee jaar geleden is begonnen met verhuur van kamers. Het was eerst een hostel voor 20 man, maar ze hebben er nu vijf tweepersoonkamers van gemaakt. We kunnen de was zelfs afgeven. De fietsen staan veilig op een patio. En ‘s-avonds eten we heerlijk op het dorpsplein waar de vis op de barbecue buiten wordt geroosterd. Het was weer een topdag.