Wat een dag (2)

Als we wakker worden horen we het gekletter van de regen. Uit ervaring weten we dat als je gekletter hoort, dan miezert het niet. Nee, dan hebben we het over pijpenstelen. We durven nog niet naar buiten te kijken en blijven nog even in bed liggen. We checken Weeronline nog maar een keer. Overbodige moeite natuurlijk. Weercijfer 1, windkracht 5 en de hele dag drie druppels regen. Oké eruit. We hebben gisteren al besloten niet hier in Óbidos op de trein te stappen maar in Caldas da Rainha. Als we in Óbidos op de trein zouden stappen, hebben we in Caldas da Rainha maar 4 minuten overstaptijd. Dat gaan we niet redden. Dus fietsen we vanmorgen eerst naar Caldas da Rainha. Het is nog geen 10km, maar we weten nu hoe nat je kan worden op een lullige 10km. Heel nat, door en door nat dus. 

Drijfnat

Om kwart over negen moeten we echt weg. We zien er niet uit. We hebben alles aan wat we aan regenspullen bij ons hebben. We hebben beenstukken, overschoenen, een regenjack, een poncho, handschoenen en de helm gaat weer op. Als we naar buiten gaan regent het heel hard. Je kent dat wel, van die bellen op de straat. Maar tja, als je eenmaal fietst ben je binnen een mum van tijd nat. En nat is nat, dus…. Tot overmaat van ramp mis ik een afslag. Als excuus kan ik opvoeren dat mijn telefoon heel slecht zichtbaar is onder het diepvries zippzakje van AH. Dus we moeten een stukje (1km) terug. Goed dat we op tijd zijn weggegaan. Nu hebben we de wind op kop. Zo dan, windkracht 5 is dan ineens heel hard. Als we weer op de goede weg zitten, schiet het weer is op met wind in de rug. Maar wat een weer. De modderstromen gaan diagonaal over de weg. In het begin houd je je voeten nog even omhoog maar dat heeft na verloop van tijd echt geen zin meer. Ook om met een poncho te fietsen is nog niet zo eenvoudig. Daar zou de ANWB eens een clinic voor moeten organiseren. Dat ding wappert, slaat bij een beetje wind terug over je hoofd, en als je omkijkt zit je kop in de capuchon van de poncho gevangen. En nog voor de volledigheid, je ziet er natuurlijk heel mallotig uit in zo’n ding. Eenmaal in de straatjes van Caldas da Rainha gaan we kris kras naar het station. Ik zie Fabienne vertwijfeld kijken als we zo maar ineens voor het station staan. “Wat goed man!”

Bij het station durven we haast niet naar binnen. Er staat namelijk een dame de vloer te strippen en het water naar buiten te vegen. We staan op de rand van de ingang en het water gutst werkelijk van ons af. Ik zie de vrouw bedenkelijk kijken. Ze was net een beetje klaar. “Kom binnen”, zegt ze lachend. 

Kaartjes hadden we gisteren al online gekocht. Er is toch een loketje open en we vragen aan de dame op welk perron de trein naar Leiria gaat. Op perron 1. “Oh, great, that’s perfect”. Ze glimlacht om zoveel enthousiasme voor een perronnummer. Maar voor ons betekent het dat we hier in de hal rustig op een stoeltje kunnen wachten en dat we dan zo op perron 1 droog kunnen instappen .

Met de trein

Even later worden we door een treinconducteur naar de laatste wagon verwezen van de trein die al op perron 1 klaar staat. We persen onze fietsen naar binnen en stallen ze dwars voor het toilet. Het is echt niet anders mogelijk. Maar het is oké voor de treinbaas. Die komt als we rijden nog wel even de digitale kaartjes controleren. Dat is hier heel bijzonder, want in zijn digitale controleapparaat ziet hij zo wie we zijn. “Fabienne?….  and Hans?”

Als we in Leiria aankomen is alles weer redelijk droog. Maar als we naar ons hotel moeten fietsen begint de narigheid van voor af aan. Het giet ook hier pijpenstelen. We hebben er dus goed aan gedaan om dit stuk de trein te nemen. We komen drijfnat aan in het hotel en we zijn natuurlijk veel te vroeg. De aardige receptioniste gaat voor ons bellen en warempel is er toch een kamer voor ons klaar.

We hebben gelukkig een grote driepersoonskamer met een grote badkamer en hangen alles te drogen.

Castelo de Leiria

Als we een beetje zijn opgedroogd gaan we met poncho aan Leiria ontdekken. We krijgen een paraplu van het hotel mee.

Leiria is een universiteitsstad ligt in de regio Vale do Tejo.

De belangrijkste bezienswaardigheid is het Castelo de Leiria (het kasteel van Leiria). Het torent indrukwekkend op een steile heuvel  boven de stad uit. Het lijkt een pittige klim om ernaar toe te lopen, maar daar hebben ze hier wat op gevonden. Via twee liften, heb je de ergste heuvel al gedaan en dan is het nog een klein stuk naar boven lopen. via de toegangspoort Albacara kom je het kasteel binnen. Dit vroegere verdedigingswerk is mooi bewaard gebleven. Ook heb je vanaf hier een prachtige uitzicht over de stad, maar ook van de interessante bouwwerken. Het kasteel stamt uit de tijd van de Moren, maar werd een aantal keer verbouwd. Pas later in de twintigste eeuw werd het kasteel weer in ere hersteld. 

Leiria ligt aan de rivier Lis en de rivier splijt de stad in tweeën. Aan de Lis ligt ook de oudste papiermolen van Portugal. Die stamt uit 1411. We hebben echter niet meer genoeg tijd om de molen te bezoeken. Toch even opzoeken of we in Nederland ook zo’n oude molen hebben. En ja hoor. De eerste papiermolen in Nederland werd gevestigd in Gennep in 1428. 

Morgen moet het volgens de deskundigen van Weeronline beter worden dus fietsen we een pittige dag naar Tomar via de bedevaartsplaats Fatima. Als het goed is hebben we morgen windkracht 4 uit het het zuid westen, dus een beetje meewind. Omdat de voorspellingen voor donderdag weer desastreus zijn hebben we besloten vanuit Tomar rechtstreeks naar Badajoz te gaan. MET DE TREIN. Badajoz ligt op de grens met Spanje. Het weer lijkt vanaf komend weekend in Spanje weer wat beter te worden.