Siliconen spray

We hebben er nu ruim een week opzitten. We hebben veel onverhard gereden en door de uitzonderlijke droogte en warmte is het heel, heel stoffig. De route kort langs de kust is prachtig maar veelal onverhard dus vaak kunnen we gewoon niet anders. Door het vele stof krijgen we wel een kraakje en tikje zo hier en daar in de draaiende delen. Vooral de snaar is gevoelig voor stof. En als ik ergens niet tegen kan, dan is het….. te laat ontbijten. Dus eerst lekker ontbijten en daarna aan de schoonmaak. 

Gisteren hebben we even contact gehad met Bike4Travel (waar wij onze fietsen hebben gekocht) over wat we nu het beste kunnen doen. Ik heb met mijn telefoon een filmpje gemaakt vlakbij de snaar, waarop het geluid goed te horen is. We zijn supergoed geholpen door Bike4Travel. Ze belden me meteen terug. Geen twijfel mogelijk. Stof en vuil op de riem. Goed advies en uitleg gehad wat ik het beste kan doen. Schoonmaken en siliconenspray erop. Dus bij de supermercado (een Portugese Auchan) een nagelborsteltje gekocht en een bus siliconenspray. Rare combinatie vond de verkoper. Het mocht van Bike4Travel zeker geen olie of WD40 zijn. Want dat trekt juist vuil aan. In de winkel zien we alleen WD40 in de schappen. Blijkt WD40 hier een merk te zijn en hebben ze gewoon siliconenspray van het merk WD40. “Volgende keer wel goed kijken hè Hans”.

Een kraakje bij stoffig weer is helaas een van de nadelen van het fietsen met een riem. Maar sois, hier komen we ook wel weer overheen. Na het schoonmaakbeurtje en het siliconenbadje rijden de fietsjes weer ok. Om nu te voorkomen dat je de volgende keer met een grote bus spray door het buitenland fietst is het handig thuis een klein busje siliconenspray op de kop te tikken. (Dick)

Wandelaars

Het is voor ons vandaag zo’n dag dat je heel veel wandelaars tegenkomt. Allemaal met een blik in de verte en zich niet bewust van de omgeving waar ze lopen. Een beetje gebogen, de voeten niet meer goed optillend en kijkend naar beneden. Ze lopen bijna allemaal met zo’n schelp aan de rugzak. Dat betekent dat je een stuk van de camino loopt en je dus jezelf tot pelgrim hebt getransformeerd. Veel hebben de wens om tot zichzelf te komen. Ik weet niet of je daar veel mee opschiet trouwens. Of zo lang lopen dat je jezelf tegen komt. Ook dat is iets wat ik nou juist zou proberen te voorkomen. 

Vanmiddag kwam ook een vrouw aan op het terras waar we zaten. Totaal uitgeput ging ze bijna naast haar stoeltje zitten. Ja natuurlijk daar zat ze zelf al. Haar voeten deden zeer, haar rug deed pijn en ze was zichtbaar moe. Heel moe. Ze was zo nat van het zweet dat het leek of ze zo uit de zee herrezen was. En dan te beseffen dat je morgen weer mag pelgrimeren. 

Frambozen

We fietsen vandaag langs de kust verder omhoog en rijden langs heel veel kassen. Nou ja kassen, van die lange rijen met witte plastic koepels. En als we daar dan langs rijden dan vragen wij ons al snel af wat groeit daarbinnen nu nog in oktober. We zien heel veel mensen aan het werk. Het zijn alleen maar Aziaten die hier aan het werk zijn. Als we stoppen en even naar binnen lopen zien we dat het frambozen zijn. Grote planten met heel veel prachtige rode frambozen. Te lekker om te laten hangen. Maar ook veel nog te groen die dus, nu in oktober, nog niet rijp zijn om te plukken. Terwijl we wat van de rode plukken en proeven en natuurlijk quasi wat foto’s maken komt een jonge man aanlopen. Hij werkt hier en komt uit Bangladesh. Hij loopt met een karretje tussen de planten en plukt hier het fruit. Het gaat tergend langzaam want frambozen zijn heel kwetsbaar. Dus wie straks met kerst frambozen op het ijs wil, heeft een goede kans dat dit door deze jongen uit Bangladesh is geplukt. Hij draagt een zwarte bivakmuts en moet het bloedheet hebben. Hij verdient waarschijnlijk een grijpstuiver en slaapt in een ….. tja waar eigenlijk?

Zo steil nog niet gehad

De route langs de kust in Portugal doet alle plaatsjes aan die aan de kust liggen. Is natuurlijk logisch. Nou zijn de kusten aan de Atlantische kant best behoorlijk hoog, wat betekent dat je eerst fors afdaalt naar het pittoreske dorpje aan de kust, maar dat je daarna een klim voor je kiezen krijgt waar je stil van wordt. Onze eerste afdaling naar een geweldig leuke baai met een dito strand is fantastisch. We eten daar nog maar even een broodje om moed te verzamelen. Onderweg naar beneden ook nog even een struisvogel gespot, een lama en een paar zebra’s. Bij de eerste struisvogel dacht ik nog, ‘zo dan, dat is bijzonder’, maar het bleek een soort van dierentuin te zijn. 

Eenmaal aan het strand zagen we de weg die aan de andere kant van het pittoreske dorp omhoog ging. Als ik dit had geweten had ik dat pittoreske dorp ook wel kunnen missen. Maar enfin, terug is geen optie dus omhoog. Fabienne valt halverwege stil en kan niet meer opstappen. Ik stoer, stop en parkeer mijn fiets dwars op de weg. Ik help haar weer op gang en besef nu hoe zwaar bobsleeën moet zijn. Als Fabienne weer op de fiets kan blijven zitten, hoor ik een schrapend geluid achter me. Ik zie mijn fiets door het gewicht van de tassen en door de steile helling om de standaard draaien en heel langzaam naar beneden rollen. Neeee!!!! Rennen heeft natuurlijk geen zin. De fiets rolt de greppel in. Gelukkig door de tassen is de fiets niet beschadigd. Wel is mijn stuurblokkering verschoven. Maar dat is met de ‘allen wrench’ 😉 snel weer verholpen. Poeh, dat was even schrikken. 

Even later komen we door een volgend dorp. We zoeven steil naar beneden en als we beneden zijn, zien we de weg omhoog. Deze is nog steiler en langer. Het valt hier moeilijk in te schatten maar het blijkt 17-18% te zijn. Ik ga eerst en stop niet weer onderweg. Ik kan gelukkig twee keer tijdens de klim even links en rechts een straatje induiken om op adem te komen en om weer een aanloop te nemen. Fabienne volgt dezelfde tactiek en we komen in etappes boven. Zonder afstappen. Dat wel. Maar we staan te hijgen of we net een tijdrit hebben gefietst..

Het voordeel hier is dat aan de kust ieder dorp wel een terras heeft waar ze koude drankjes schenken. Dus net voor Vila Nova de Milfontes nog maar even terras gepakt voordat we inchecken.  Dat kan namelijk hier in Portugal vaak pas om 16.00 uur. 

We hebben deze keer een appartementje in de Country en Racketclub. We eten vanavond bij een restaurantje waar we natuurlijk weer verse vis eten (zeebaars, tong en inktvis) en erbij een halve liter huiswijn voor de prijs van €2,10. Die wijn smaakte heerlijk.