Zwemmen

We hebben op de een of andere manier vandaag wat meer tijd nodig dan anders. We hebben lekker op ons gemak ontbeten. Alles zag er heerlijk uit. Maar we kwamen gewoon niet zo op gang. En die lijn zette zich vandaag een beetje door. We vertrokken kwart over acht uit ons hotel. Portimao (ook wel de sardientjeshoofdstad genoemd) is een grote stad en het kostte ons 45 minuten om de stad uit te komen. Wat een crime. Ons hotel stond prachtig aan het eind van de stad aan de kust, daardoor moesten we kris kras door de stad naar de andere kant. Omhoog, omlaag, even links, even rechts, weer terug, om horendol van te worden. Maar eindelijk fietsen we weer parallel aan de kust in de mooie natuur. 

Allen wrench

En als we weer kort aan het strand rijden is een plek voor de koffie snel gevonden. Als we net lekker zitten, komen er twee Engelse mannen op een mountainbike aangefietst uit de richting waar wij heengaan. “Hi guys, wow great bikes”. “Were are you going?” Na wat Engels geleuter komt de echte vraag. “We need your technical help”. “Do you have an allen wrench for my mate’s bike? Een wat? Na wat Engels in gebarentaal voor beginners, kom ik er achter dat hij een inbussleutel nodig heeft. Nou die heb ik. Het zadel van zijn maat staat werkelijk op kleuterniveau. Als hij het stuur vast heeft, komen zijn knieën tussen zijn armen bijna naast zijn kin. Ik heb het zadel op een goede hoogte gezet. De Engelsen gaan blij weer verder. 

Oesterkwekerij

Even later fietsen we langs een oesterkwekerij. Nog nooit gezien, dus interessant om even binnen te lopen met een blik ‘wat zijn jullie hier nou aan het doen’. Het zijn allemaal buitenlanders uit verre landen die hier het werk doen. Een man die een beetje Engels spreekt legt uit dat hier oesterbassins zijn. Hier worden heel veel oesters gekweekt. We kijken wat rond en hij vertelt dat als we naar het huis van de baas gaan we wel een oester kunnen proeven. Nou laten we dat nou niet doen. Nieuwsgierigheid kan ook te ver gaan. 

Je zelf tegen komen

In de supermarkt onderweg komen we twee oudere (onze leeftijd) Belgen tegen in wandeluitrusting. Ze lopen stukken van de camino en kiezen heel zorgvuldig op basis van gewicht hun fruit uit. Ze hebben al heel veel verschillende stukken camino’s gelopen. Is het niet te warm dan? Vragen we, want het is de afgelopen dagen wel héél heet geweest. Ja het is volgens hen heel warm en heel zwaar, maar wij pelgrimeren en dan kom je je zelf tegen. Ja en? Denk ik dan. Wij hebben vandaag heel veel smalle paadjes gehad en ik moet er dan niet aan denken dat ik mezelf iedere keer tegen kom. Maar goed, ieder zijn plezier.

Sardientjes

Omdat we toch regelmatig langs de kust fietsen moeten we wel lunchen op het strand. Dat doen we dit keer bij de hoge rotsen van Lagos. Omdat Portimao de Portugese stad van de sardientjes is ontkom je dus ook niet aan om in deze omgeving sardientjes te eten. In alle variaties zijn ze echt overal en super vers te eten. Wij eten ze uit blik op een broodje.

Steile hellingen

Na de lunch krijgen we het zwaarste stuk nog voor onze kiezen. We fietsen door een prachtige omgeving net achter de heuvels aan de kust, maar wel met stijgingspercentages tot 15%. Het gaat net. Soms hebben we de hele breedte van de weg nodig om boven te komen. Krakend en piepend komen we boven en kijken elkaar dan lachend aan omdat het telkens nog steeds goed gaat en we niet af hoeven te stappen. Want dat wil je echt niet. Je fiets naar boven duwen is ook heel zwaar.

Minder plezant is het als we weer aan het eind van een weg een hek zien staan. Einde weg. Zou het niet slim zijn om aan het begin van zo’n weg even een bordje te plaatsen?

Zwemmen

Maar niet getreurd, want net voor vier uur staan we in de receptie van ons hotel. Fabienne heeft een geweldig leuk hotel geboekt dat bijna op het laatste stukje Portugal is geplaatst en op valafstand van het strand. Dus na een lekker drankje gaan we hup naar het strand. We zitten aan een grote baai waar een groot strand tussen ligt. En er zijn behoorlijk grote golven, wat weer veel beach surfers trekt. Wij gaan gewoon even de zee in om het geweld van de golven te ervaren. Toen Fabienne in de zee stond en een paar keer omver werd geblazen, dacht ik nog ‘stel je niet aan’. Nou had ik dat maar niet gedacht. De hoge geloven tillen je op en kwakken je richting strand weer ergens neer, zonder dat je weet waar je bent gebleven. 

Maar het is heerlijk als je hele dagen langs het strand fietst, dat je  nu toch even lekker kan zwemmen. En het blijft leuk omdat je (meestal) toch weer bovenkomt. 

Morgen gaan we alweer noordwaarts en hebben we de hele onderkant van Portugal gehad. Maar eerst morgenochtend nog even naar het uiterste puntje van Portugal. Naar Kaap Sint Vincent of Cabo de São Vicente, dat klinkt veel mooier.