Zware dag

Vandaag fietsen we voornamelijk langs de kust van Villa Nova De Milfontes via Sines naar Grandola. We slapen net voor Grandola. Het is een van de langere etappes. Uiteindelijk komen we uit op 85km met goed 500 hoogtemeters. Dat valt allemaal nog wel mee maar als er onverhard tussen zit samen met de warmte, dan worden het steeds langere kilometers. We fietsen op ons gemak en nemen er de tijd voor. Als we Vila Nova De Milfontes net uit zijn begint het gedonder al. Een onverharde weg die toch echt als verhard in mijn zelfgemaakte routeboek stond. “Zitten we wel goed?” Hoor ik achter me. Een beetje vragen naar de bekende weg vind ik dat dus. Fabienne heeft ook een iPhone met de Pocket Earth App op het stuur dus…… OK, de iPhone zit er sinds gisteren weer op omdat Fabienne al twee stekkers bij de telefoon in twee dagen heeft weten af te breken. “Hoe kan dat nou? Ook zo’n vraag waar je het antwoord beter niet op kunt geven, als je nog lang vakantie hebt. Schouders ophalen en vragend kijken is meestal veilig. En bij de China Bazar koop je voor 7 euro weer een nieuw IPhone kabeltje.

Isotone

We drinken iedere dag echt heel veel. Met deze warmte hebben we veel vocht nodig. We proberen wat uit met verschillende hoeveelheden isotone dorstlessers. Het moet niet te zoet zijn, maar we willen ook een smaakje aan het water. We testen ook andere merken dan alleen Isostar. Een half tabletje, een heel tablet, we proberen wat. Over het drankje van vandaag is Fabienne niet zo tevreden. “Gadverdamme, dit is net uilenzeik”. Nou weet ik niet hoe dat smaakt maar het lijkt me niet lekker. Een halfje is dus te weinig voor haar. Ik vind het ook zozo, dus morgen weer een heel tablet.

Blaren

Tijdens de koffie, met uitzicht op zee ontmoeten we een Duitse vrouw. Ze heeft de ‘fishermen’s trail’ gelopen. (zegt een Duitse, tegen een Nederlander in Portugal??). Ze heeft negen dagen van noord naar zuid gelopen en zegt het met een beetje pijnlijk gezicht. We zien nu op beide voeten grote pleisters met gaas zitten waar het wondvocht de pleister kleurt. Oei, ik heb geen enkele medische kennis maar dit ziet er niet goed uit. Het is heel pijnlijk zegt ze. Haar schoenen bleken toch te klein en zaten niet goed. Deze toelichting is een beetje overbodig. Ze loopt nu op slippertjes. Ze gaat morgen weer terug naar Lissabon. 

Als we de koffie op hebben en willen vertrekken komt er een echtpaar aan dat een beetje zoekend in de rondte kijkt. Nog heel fris en bleek. Zo komen uit Canada en dit is hun eerste dag. Ze starten nú. Ze lopen naar het zuiden om uiteindelijk in Sevilla weer een paar dagen op adem te komen. 

Vasco di Gama

Uiteindelijk fietsen we Sines binnen. Ik zie nu in gedachten bij de meeste volgers een blik van herkenning. Sines: natuurlijk de geboortestad van Vasco di Gama, de ontdekkingsreiziger die de eerste expeditie naar India leidde. Sines is een havenstad waar het centrum van de stad hoog boven de stad uit toornt. De haven is klein maar robuust met grote containerschepen. En natuurlijk ook heel veel vissersschepen. Het is indrukwekkend om kort langs een haven in bedrijf te fietsen. De zeelucht vermengt zich met de walm van de vis als we langs de visafslag rijden. Een bijzondere, maar ook herkenbare lucht. We stoempen naar boven naar het centrum. Het is leuk om even door het centrum te fietsen en de sfeer van het oude Sines te proeven.  We laten het kasteel wat echt hoog boven de stad staat even voor wat het is.

Portugees terras

Zo’n 15km voor onze overnachtingsplaats drinken we nog even wat op wat voor ons een echt Portugees terras moet zijn. Voor het café staan 10 tafeltjes verspreid onder een afdak wat in de winter dicht kan als het fris wordt. Aan ieder tafeltje zitten een of twee Portugese mannen. Deze mannen zitten wijd verspreid maar praten met en door elkaar. Het aantal bierflessen op de tafeltjes verklaart het stemvolume en de discussies waar wij niets van begrijpen. Wat we wel begrijpen is dat ze het niet allemaal met elkaar eens zijn. Het is een luidruchtige kakofonie dat het terras vult en waar je knettergek van wordt. 

Werken aan de weg

Als we nog 10km moeten fietsen zien we wegwerkzaamheden voor ons. Ze zijn aan het asfalteren en dat is niet fijn voor de banden en niet fijn voor de fiets. Op het eerste stuk strooien vrachtwagens modderachtig grind wat wel heel erg op cement lijkt. Dat is helemaal niet lekker voor je fiets, denk ik zo. Ze strooien zo ruim dat en geen strookje aan de zijkant overblijft. Shit wat nu? “No no it’s not cement. You can ride on your bike.” Mwah, oké hij ziet er betrouwbaar uit. We fietsen eerst door de bagger en dan over pas gestort asfalt waar al wel zand over heen is gereden. Komt goed gelukkig. 10km verder is ons huisje. We hebben een leuk huisje voor ons zelf. Het doet ons een beetje denken aan onze fietsvakanties in Azië. Zo meteen gaan we naar het restaurant hiernaast. Dat is ook de enige mogelijkheid hier ‘in the middle of nowhere’.