Treinperikelen

Vanmorgen staan we vroeg op omdat we een vroege trein hebben geboekt. Als we traditiegetrouw naar beneden lopen voor het ontbijt, horen we boven ons wel een hoop geroezemoes. Huh, het is pas kwart over zeven. Het ontbijt is op de bovenste verdieping. Als we binnenlopen zit de hele zaal vol met Chinezen. Man, wat maken die lui met elkaar een kabaal. En ik snap nu dus echt niet waarom die lui altijd rijst, rijst en rijst eten. Ze stapelen hier de borden vol met van alles behalve rijst. We kunnen veel hebben, maar ‘s-morgens vroeg zó veel Chinezen is wel heel abrupt wakker worden hoor. We geven onszelf een half uur en dan is het wel genoeg. We halen onze fietsen uit de stalling en vertrekken naar Pinhal Nova. Het heeft vannacht heel hard geregend want de straten zijn behoorlijk nat en er staan plassen op de weg. Maar nu ziet het ervoer goed uit. Blauwe lucht met hier en daar een wolkje en de temperatuur is prima. De weersvoorspellingen zijn niet goed dus we houden het weer dag voor dag goed in de gaten en stellen ons plan bij als het nodig is. 

De trein

Vanuit Pinhal Nova nemen we de trein naar Santarem. We hebben gekozen om vanaf Pinhal Nova de trein te pakken want dan hebben we een overstap minder. Het is maar 15km dus moeten we makkelijk in een uurtje kunnen doen. Het wordt iets langer omdat we het eerste half uur toch meer dan 100 meter moeten klimmen. Maar ruim op tijd, dus nog tijd voor een kop koffie. We hebben kaartjes voor ons en de fiets voor wagon 21. Op het perron stopt de trein precies met wagon 21 recht voor ons. De trein heeft drie wagons en in iedere wagon kunnen twee fietsen. En de zitplaatsen direct in de buurt zijn ook voor ons gereserveerd. Er is één nadeel. De deurtjes zijn te smal om met je fiets fatsoenlijk naar binnen te gaan. En maak nou voort, want ze stoppen precies een minuut. Moet je proberen twee fietsen naar binnen te vouwen en zes tassen, die we vooraf eraf hebben moeten halen. Nou dit is origami voor professionals. Fiets een beetje schuin, stuur een beetje gedraaid en je zelf ertussen wringen om alles onbeschadigd binnen te krijgen. Gaat lekker, zeker als de deur telkens na een minuut automatisch dicht wil klappen. Ik moet de klappen van de deur in mijn milt als een volleerd bokser proberen op te vangen. Kolere. Als we alles binnen hebben staat het zweet op mijn hoofd. Op Lissabon Oriente waar we moeten overstappen, kunnen we het rustiger aandoen, want dat is het eindpunt van deze trein.

Overstap

We hebben bijna een uur overstaptijd. Gelukkig komt onze volgende trein aan de overkant van hetzelfde perron. We nemen een bankje in bezit en zetten de fietsen een paar meter verder midden op het perron. Het wordt steeds drukker en drukker. We raken in gesprek met twee dames (zussen) uit Zuid-Afrika die een stuk van de Camino gaan lopen, van Porto naar Santiago. Een van de dames vraagt of ze een foto mag maken van onze fietsen voor haar man. Hij is een echte fietsliefhebber. Er loopt ook een beetje een zwerverachtig type op het perron. Met vier vieze vuile rugzakken, twee versleten schoenen, een smerige hoodie en pupillen als schoteltjes. Hij staat een beetje in zich zelf te breakdancen. En maakt daarbij geluiden alsof hij Mick Jagger is. Dat is allemaal ok, zolang hij maar niet straks voor onze trein valt. Terwijl ik met Zuid-Afrika praat zie ik die gast ineens mijn bidon van de fiets pakken, draait zich om drinkt ervan op zijn gemak en zet de bidon weer terug alsof het de gewoonste zaak is. Ik ben te verbaasd (dat gebeurt niet vaak) om meteen iets te zeggen of te doen. Wat is dit nu? Maar ja, wat moet je doen? Hier schiet mijn ervaring ernstig te kort. Dus bidon niet meer aangeraakt en in het hotel heel goed schoongemaakt.

Geen plek?

De trein rolt binnen en het perron is inmiddels tjokvol met mensen met grote koffers. We moeten een wagonnetje opschuiven en staan achteraan een rij mensen. We hebben toevallig weer wagon 21. Als ik me voorbereid op weer een kunstje origami zie ik in de wagon al twee fietsen hangen. Dat kan dus eigenlijk niet. Er komt een treinuniform aan die wat ongeduldig kijkt. Wij zijn de enigen nog op het perron en onze minuut is voorbij. 

Het uniform wil mijn kaartje zien en wij hebben echt wagon 21 gereserveerd. Hij stelt eerst nog voor dat wij dan maar een andere wagon nemen. Dus wij rennen met fietsen en tassen naar wagon 22. Maar het uniform vindt dat toch geen goed idee en heeft de eigenaren van de fietsen gemaand om naar wagon 22 te gaan. Even later komen er twee fietsers chagrijnig met een fiets naar buiten. Ja jongens gewoon volgende keer even naar het nummertje op je kaartje kijken. Dus wij rennen weer terug met fiets en tassen naar wagon 21. Iedereen kijkt door de raampjes naar buiten naar het gestuntel met fietsen voor gevorderden. Er zijn gelukkig ook mensen die ons helpen met de tassen. Omdat de trein bomvol zit zijn onze zitplaatsen bezet en nemen we maar twee vrije plekken in de buurt. Maar tja, als een minuut later iemand zijn plaats opeist moeten we verkassen. Dus wij dan ook maar naar onze eigen plek waar iemand zit. Het wordt een ratjetoe van stoelenwissels, waarbij we meteen een beetje kennismaken met de overige treinreizigers bij het passeren in het gangpad. Nee hoor geintje. 

In Santarem worden we gelukkig ook geholpen door de inmiddels opgedane treinvrienden. Santarem is een kleine plaats ten noordoosten van Lissabon. Morgen gaan we bovenlangs Lissabon weer richting kust. 

Santarem 

We hebben een leuk hotel buiten het centrum waar we al om 12.30 uur zijn en gelukkig ook al meteen op de kamer mogen. We slenteren de middag wat rond in Santarem. Het is geen hele bijzondere plaats, maar ‘s middags als we op een terras vlak voor het stadhuis zitten is er net een bruiloft aan de gang en dan is het heerlijk mensen kijken. De vrouwen zijn allemaal prachtig en heel kleurig, vaak in het lang, gekleed. De mannen steken daar wat saai bij af in grijze traditionele pakken met zwarte instappers. De Hugo de Jonge schoenen moeten ze hier nog ontdekken.