Koud en harde wind

Eerst even terugkomen op anderhalve dag terug. We hadden gemeld dat we ons hoogste punt dachten te hebben bereikt. Na een zware klim uiteindelijk op 1108m komen is dat geen gekke gedachte, toch. Maar gisteren werd ik tijdens een bila over de kwaliteiten van PSV aangesproken dat ik fake news zou hebben verspreid. Omdat we over PSV snel uitgeappt waren kwam het appgesprek op onze tocht. Toen bleek dat het hoogste punt dus nog niet is gekomen. Wel heel leuk dat onze blogs zo goed worden gelezen. Vandaag gaan we nog hoger dus heb ik mijn enthousiasme over het hoogste punt te vroeg geuit. We hadden vandaag dus een pasje van 1225m waar we de provincie van Salamanca inreden. Waarover later meer.

We weten dat het koud kan worden op deze tocht. We zitten in Salamanca op 800 meter dus koelt het goed af als de zon eenmaal weg is. Vanmorgen was het om 09:00 dus maar 6 gr. We zijn daarop voorbereid maar je hoopt altijd dat het meevalt. Vanmorgen dus met beenstukken, thermo ondershirt en windstopper gestart. En niet te vergeten met een innovatief cadeautje dat ik van Fabienne heb gehad net voor de vakantie. Handschoenen waarmee je de gps en de telefoon kan bedienen. Er zitten op duim en wijsvinger wat rubberachtige stukjes. Reuze handig en super cool. Vooral dat laatste is me meer bijgebleven vandaag dan de handigheid. Deze dingen geven nul komma nul warmte. Maar vooruit als je je vingers nog gecontroleerd kunt bewegen, kan je inderdaad het touch screen bedienen. Dat moet ik dan weer toegeven, maar omdat mijn vingers in de vorm van mijn handvat blijven staan kan ik geen fatsoenlijk icoontje aan tippen. “Handig hè” vraagt Fabienne, die met dikke winterhandschoenen triomfantelijk naast me komt fietsen. Tja wat zeg je dan? “Ja reuze handig, blij mee". “Fijne dingen". Ik heb verdikkeme de controle niet om mijn Garmin goed te bedienen waardoor ik maar de helft van onze tocht op Strava heb kunnen zetten. 

Het is echt steenkoud. Als we uiteindelijk Salamanca uit zijn via toch wat drukke wegen hebben we voor het eerst allebei het gevoel dat de weg waar we nu op rijden druk is en dus ook niet leuk. We stoppen na een paar kilometer en ik heb snel een alternatief gevonden op mijn Pocket Earth. We rijden nóg meer binnendoor naar Piedrahita. Waar we nu fietsen is werkelijk geweldig. Hier is volgens ons nog nooit iemand met de fiets geweest. We rijden zo wel iets meer kilometers en we klimmen iets meer. Maar we merken ook dat het fietsen ons steeds beter afgaat. 

We slaan linksaf naar een klein dorp voor koffie. Wat raar, een slagboom. We dalen een stukje af en rijden tussen villa’s en bungalows, met heel veel blaffende honden achter de tuinafscheiding, naar waar wij menen dat het centrum moet zijn. Een man met een snor in een bestelbusje bekijkt ons in het voorbijgaan. Een hond achterin geeft blaffend aan klaar te zitten voor actie. Een paar straten verder kunnen we niet verder. Eind van het dorp, is afgezet met een hekwerk. Snor komt ons met het busje tegemoet. De uitgang is verderop of we maar met hem willen meerijden. Hij rijdt wel even mee. Bij de slagbomen stapt hij uit en begeleidt ons vriendelijk maar dringend naar buiten het territorium van de rijken.

Er is vandaag weer veel wind. Maar we hebben weer eens mazzel. De wind komt uit het noordoosten, dus we hebben de wind een beetje mee. En windkracht 4 is lekker om een beetje mee te hebben. Na de lunch rijden we echt door een verlaten en prachtig gebied. We gaan klimmend naar ons hoogste punt. Op 1225 m hoogte waaien we bijna uit ons hemd. Wel even een foto momentje op het hoogste pasje natuurlijk. Hier waait het echt fors. We rijden nog steeds met windjack aan omdat de wind ook koud is. De handschoenen en beenstukken hebben we tijdens de lunch al uitgedaan. Het is ‘s middags 16 graden geworden met een strakblauwe lucht. Je krijgt er een soort wintersportgevoel van. De zon maakt het aangenaam, maar in de schaduw en met de wind is het koud.

We slapen vandaag in Piedrahita, un pueblo de nada, een dorp van niks dus en er was ook nagenoeg niks te krijgen behalve een casa rural en dat zag er op Booking een beetje rommelig en oubollig uit. Maar ja, er is geen alternatief. Het ligt wel midden op het Plaza Espana van dit dorp met een paar straten. We moeten op nummer 36 zijn. We hebben het zo gevonden. We staan voor een dichte deur en er is niemand te zien. Dan maar even bellen. De eigenaar komt over 5 minuten naar ons toe. De eigenaar komt inderdaad in vijf minuten aanwandelen. Het is een oudere man met pet en een beetje rommelig en oubollig jasje aan. Hij geeft ons een boks en opent de deur.  En wat schetst onze verbazing, binnen in het gebouw, zijn er een paar prachtige appartementen. Het is helemaal art deco ingericht met prachtige meubels, een oude piano, mooie bankjes, prachtige spiegels en kroonluchters. Echt prachtig! Alleen het is er loeiwarm. Het wordt hier koud ’s nachts. Als hij ons voorgaat naar ons appartement zie je dat de man door de jaren heen statig heeft leren lopen. Als hij ons appartement opent, weten we van verbazing even niets te zeggen. We hebben een jacuzzi in de kamer en verder een kolossaal bed en verder prachtig ingericht. Ook hebben we nog een tweede kamer er en is een mooie moderne badkamer. 

We hebben niet veel te kiezen waar we kunnen eten. Er is een terras dat rondom is afgezet met plastic tenten. Met de terrasverwarmers aan is het aangenaam. We kiezen wat tapas, ze noemen dat in deze streek pinchos. Als hoofdgerecht nemen we patatas bravas, croquettas en rode wijn. Die wordt inderdaad vaak gekoeld ingeschonken, maar smaakt heerlijk.