Brooks zadel is niet meer

Het is vandaag een dag om jaloers op te zijn. Als we starten is het nog fris buiten, het is nog niet helemaal licht maar wel helemaal onbewolkt en we zien de zon al opkomen. We vinden het een verademing om door de stad te fietsen en de stad te zien ontwaken. Hier in dit deel van Spanje veel hardlopers en wielrenners die ook genieten van de ochtend en de nog milde temperaturen. Het wordt straks dus weer 30+.

Nou heb ik altijd hoog opgegeven van mijn bruin lederen Brooks zadel. De Mercedes onder de zadels. Ik fiets al met mijn Brooks vanaf 2013 toen we in Thailand hebben gefietst. Mijn Brooks zit fantastisch, een kuipstoeltje op de fiets, een zadel dat naar je billen gaat staan, ziet stoer uit en laat ziet dat er veel kilometers mee is gereden. Dat het niet voor iedereen geldt heeft Fabienne jaren geleden ervaren met blaren op de billen. Mijn Mercedes onder de zadels begon ook kuren te vertonen. Ik keek tijdens het fietsen tussen mijn benen naar mijn zadel en dacht “wat krijgen we nou?” een Brooks zadel heeft aan de voorkant, dus aan de punt van het zadel, een afstelmeganisme om het leer op spanning te houden. Leer rekt uit, wordt nat en je billen zakken in het leer. Bij mij is het afstelmeganisme dus nu kapot. Gebeurt bijna nooit. Zal je altijd zien. Op de meest ongelukkige momenten gebeurt zo iets dan. Omdat de moer niet meer kan worden vastgezet, wiebelt de punt van het zadel onder het fietsen van links naar rechts. Nou zitten daar niet mijn billen dus dat comfort blijft onaangetast, maar de bewoners van de punt van het zadel vonden het minder plezant. Het schommelen van links naar rechts voelt als een soort samba dans in mijn fietsbroek. Maar ja wat moet je dan? Decathlon heb je gelukkig ook in Sevilla. Ik moest de gok dus nemen om op een nieuw Sella Italia zadel met gel te beginnen. De verkoper van Decathlon was ook nog zo vriendelijk om onze banden op spanning te brengen. Hoeven we niet meer langs een benzinestation.
Eerst langs de supermarkt voor verse broodjes voor onderweg. Ai, die is gesloten. We waren er al bang voor. 12 oktober is namelijk een feestdag in Spanje. Daarom was het waarschijnlijk ook zo druk in Sevilla denken we achteraf. Hopen maar dat we onderweg wat tegenkomen en anders wordt het reepjes en Snelle Jelles eten. 

We fietsen op ons gemak op de gps Sevilla uit. Altijd lastig zo'n grote stad uitfietsen. Fabienne vraagt onderweg nog eens of ergens een panaderia is, en jawel hoor. Een Spanjaard legt haar haarfijn uit waar er een kleine supermarkt is. Ik hoor alleen maar een hoop onduidelijk gebrabbel en Fabienne si, si zeggen. Even later slaan we broodjes in, een zak vol voor 1 euro. Ik sta versteld.
Even later knijpt ze weer in de remmen voor een man met drie hondjes die een heel verhaal ophangt over hoe goed de Nederlanders voor hun honden zorgen en dat er zelfs een politieke partij voor hen is. We laten de man maar in de waan. Zo schieten we niet erg op met al dat geklets in het Spaans. Si si.

De eerste 30 kilometers zijn hetzelfde als twee jaar geleden toen we in Andalusië hebben gefietst en ook uit Sevilla zijn vertrokken. Het is prettig om punten van herkenning te hebben. Na zo'n 30 km roep ik naar Fabienne die voor me rijdt “links af". Huh, hier links af? “Ja geinig toch een heel stuk onverhard”, probeer ik heel overtuigend te zeggen. Ik kijk ook een beetje verbaasd, eerst naar mijn gps en dan naar de onverharde weg die wel heel onverhard is. Ik doe alsof ik het zo gepland heb en dat ik weet waar we heen moeten. We laten ons niet kennen. Het is de eerste dag en we zijn net begonnen. Links af dus. De weg is wel heel onverhard met hele stukken mul zand. Nu begrijp ik waarom deze weg niet op google street view stond. Onze fietsen zijn behoorlijk zwaar, dus goed sturen en vaart houden is het credo. Ik hoor gezucht en gemopper achter me. Nou ben ik zelf ook geen kampioen in het zand, maar ik blijf overeind. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik op de racefiets wel eens in gedachte weg mijmer en dan de  Lance Armstrong van de Hoeksche Waard probeer te zijn, maar om nu als de nieuwe Matthieu van der Poel door het zand te gaan ploegen is me net een brug te ver. We keren om en gaan naar de verharde weg. 

Het is vandaag heel druk op de weg. Héél véél motoren. Het lijkt of iedereen met een motor vandaag onderweg is. Het moet te maken hebben met de nationale feestdag in Spanje: Dia de la Hispanidad. Niet alleen een feestdag in Spanje,  maar in alle Spaans sprekende landen. Ze vieren de ontdekking  van Amerika door Columbus en het Spaanse imperium dat na de ontdekking van Amerika ontstond.
Om half vijf fietsen we Almaden de la Plata, een klein wit dorpje en zoeken we naar Casa Concha, het dorpshotelletje. We zijn best moe na 80 km en 1000 hoogtemeters. In het late zonnetje voor ons hotelletje en naast een groepje spaanse mountainbikers klokken we een heerlijke koele cerveza naar binnen. Lekker hoor na zo’n warme dag.