Paniek! Geen hotel meer te krijgen

We beginnen vandaag vroeg want het moet een extreem warme dag worden. We horen overal om ons heen dat het ook hier geen normaal weer is voor deze periode van het jaar. Het begon natuurlijk al met onwijs veel regen in Valencia en nu weer extreem warm rondom Madrid. Es locura, zeggen ze hier. Voor vandaag voorspellen ze 32 graden, maar het voelt warmer. We halen de fietsen uit de serre waar ze prima zijn gestald geweest en trekken de deur achter ons dicht. Het is 08:15 en ik blijf het zeggen dat is de mooiste periode van de dag. Een stad die ontwaakt, net niet te fris voor korte mouwen, en we zien aan de blauwe lucht dat het prachtig weer gaat worden. We voelen het echt per 10 minuten warmer worden. Het gaat lekker op en neer en we glijden vanuit Talavera een breed plateau in waar we de bergen links en rechts zien groeien en steeds dichterbij zien komen. Het is nu nog heuvelachtig en het gaat nog een beetje op en neer. Bij 18km komt er verdikkeme al een flinke puist. Toch onverwacht want we hadden rekening gehouden met zwaar klimmen van km 20 tot km 30. Als je je daar op instelt valt 2km meer klimmen toch rauw op je maag. Bij 20km besluiten we even te stoppen in een klein dorp, en ons zelf moed in te praten onder het genot van een magdalena en een kop koffie. Terwijl we moed zitten te verzamelen komt een dame van de toeristeninformatie naar ons toegelopen met brochures van het dorp. Dat is nog eens service. Ze vertelt ons wat er allemaal bijzonder is in het dorp. Fabienne praat honderduit met deze dame en ik knik en durf tegenwoordig ook te gokken om af en toe “si, si" te zeggen. 

We gaan beginnen aan de klim met de folders als extra belasting in de tas. Bij Fabienne natuurlijk. Die is van de cultuur. Het is ontzettend zwaar door de warmte en door de steilte van de klimmen. Ik zie regelmatig 9 en 10% op de Garmin. LOL. We ontkomen er niet aan om af en toe even een rustmomentje te  nemen. De omgeving is prachtig met alle bergen om ons heen. De velden staan in deze periode volop in kleur. Alle kleuren bont door elkaar, prachtig. En de lavendel staat hier overal als onkruid langs de weg. Na ongeveer 4 kilomdter zien we twee zwaarbepakte fietsers op een bankje met koffie en een broodje. Dat kunnen alleen Nederlanders zijn. Ook zij zijn aan het fietsen door Spanje. Zij hebben vier maanden en zijn begonnen in Porto en fietsen via Lissabon en nu door Spanje weer naar huis. Hun avontuur begon voor hun wel heel spannend. De man, niet zo heel technisch, had een van de  trappers er scheef ingedraaid, waardoor die twee dagen later al afbrak. Maar alles binnen 24 uur vanuit Nederland opgestuurd. En ook nog ontvangen. We kletsen gezellig wat met elkaar en delen elkaars ervaringen. Deze twee fietsers hebben zelfs tent en overnachtingsspullen op de fiets gestapeld. Ik weet dat we nog pittige klimkilometers krijgen, dus ik benijd hen niet.
We gaan verder want we moeten nog even. Het is zo zwaar dat het vochtverlies bijna niet is aan te drinken. Als we stoppen om een fles ijskoud water te kopen, klokken we samen zo anderhalve liter weg. Ons eigen water in de bidons wordt heel snel lauw, maar het heeft ook geen enkele zin om het water te vervangen voor koud, want het is binnen een halfuur weer net zo lauw. Wij stoppen net voor het hoogste punt toch maar om te eten. We zitten niet te wachten op een hongerklop bij een van ons. We zoeken een plek onder de boom in de schaduw om toch wat verkoeling te krijgen. Wij vinden het heerlijk om zo onder een boom verse broodjes met jamon en iberico chorizo te eten. We hebben ook altijd fruit, een tomaatje en een yoghurtje voor de lunch. Even later komen onze Nederlandse fietsers weer voorbij en roepen in koor: “eet smakelijk".

Onze lunch zit erop en we beginnen aan het laatste stukje omhoog. Als we over het hoogste punt zijn blijft de weg redelijk vlak met hier en daar een oprisping. Volgens de gps moeten we een onverharde weg in. Mwah we hebben nu de hoogtemeters getrotseerd, dus dit kunnen we nog wel hebben. Het is een mooi hard onverhard pad. Maar zoals zo vaak niet op afstand in te schatten, wordt het pad na een kilometer eerst wat meer onverhard om uiteindelijk over te gaan in twee karresporen met een halve meter gras ertussen. Dit vinden de billen van ons niet plezant, dus maken we rechtsomkeert. We blijven dus maar op de ‘black road'.

Even later is er net een grote kudde schapen overgestoken en staan de schapen met de schaapherder rechts van de weg. We stoppen even om een foto te maken. De schaapherder komt naar ons toe en begint een heel verhaal te vertellen over de schapen. Omdat ik wat onnozel sta te kijken of misschien in dit geval op de verkeerde momenten “si, si" heb gezegd merk ik dat hij zich wat meer richt tot Fabienne. Nou dan maak ik wel de foto’s. Eigenlijk maak ik me meer zorgen om de schapenstrond die die beesten bij het oversteken op de weg hebben achtergelaten en dat straks die smurrie aan onze fietsen hangt. Als we weer op de fiets zitten krijg ik de vertaling van het hele verhaal. 125 schapen, zwarte en witte en zijn moeder maakt de kaas. Dit is dan de korte versie.

Na 71km en 1029 hoogtemeters rollen we San Martin de Sandeiglesias binnen. Ons hotel hebben we snel gevonden. Een rustiek oud hotel in een gebouw van meer dan 300 jaar oud. Met leuke, een beetje spartaanse kamers. Het drinken van een koud biertje valt nog niet mee. Op de terrassen in de zon met parasols houden we het niet uit. Het is veel te warm om daar te zitten. We zien een leeg terras maar wel helemaal in de schaduw. Als Fabienne vraagt of we wat kunnen drinken krijgen we nul op request. De beste man gaat sluiten en is vanavond om acht uur weer open. Maar na een gloedvol betoog van Fabienne, dat we de hele dag op de fiets hebben gezeten en van Talavera zijn gekomen, wekt bewondering en waardering. We krijgen bij hoge uitzondering een pilsje en mogen het glas op het tafeltje achterlaten, want hij gaat nu echt eten. (Siesta houden natuurlijk).

Voor morgen avond konden we een paar dagen geleden nog net een hotel boeken. Maar nu we de route voor morgen voorbereiden slaat ons de schrik om het hart. We hebben een hotel in een plaatsje verder geboekt dan onze bestemming. In San Rafael. Dat leek ons een goed plan. 12 kilometer doorfietsen moest geen probleem zijn. Maar we zien nu ook dat we in die 12km ruim 600 meter moeten klimmen. Dat opgeteld bij de ruim 800 meter die we morgen al moeten klimmen komt het totaal op ruim 1400. En dat in deze warmte. We proberen een ander hotel te boeken, in een van de plaatsen op de route. Niets meer te krijgen. Completo, completo, completo. We vragen onze beheerder van het hotel om een suggestie. Geen schijn van kans, het is maandag een feestdag in Madrid en dan hebben de Spanjaarden een lang weekend. En ook die gasten vinden het mooi weer, dus alles is volgeboekt. Tja wat nu. 1400mtr klimmen in deze hitte is ondoenlijk, want de dag erna naar Segovia is ook weer een zware dag. Fabienne heeft een brainwave. Opvallend na die klonk van gisteren. We fietsen niet naar San Rafael maar naar Guadarrama. Daar is ook geen hotel maar wel een treintje naar San Rafael. In San Rafael hebben we een hotel en met de trein slaan we in twee stationnetjes en in een half uurtje die 600 meter even over. 

Maar…….als we met de fietsen niet mee mogen hebben we dus echt een groot probleem, want de trein gaat pas om 17:15. Niet mee mogen betekent ook dat het voor het fietsen te laat is.  
Weer een cliffhanger hi hi.