Het wordt spannend

Het gebouw van dit hotel is zo oud (300 jaar) dat we geen van beiden vannacht naar het toilet durfden te gaan. Door de krakende planken is het hele gebouw meteen wakker. Voorzichtig lopen helpt niet, het lijkt eerder averechts te te werken. De charme van een oud gebouw heeft dus ook nadelen. We vertrekken  vroeg dus we lopen om 08:00 uur al voorzichtig rond in de kamer. Bij mij gaat dan alles juist fout. Als ik voor de andere gasten toch stil probeer te zijn, dan valt bij de powerbank met een klonk op de grond, even later laat ik mijn zakmes vallen, kebeng. Gebeurt me echt nooit maar nu vallen de dingen spontaan zo lijkt het wel. Bij het inpakken laat ik ook mijn beker nog naast de tas vallen, KLING. Alles lijkt ook extra hard te klinken.

Precies om acht uur trekken we deur dicht en gooien we de sleutel in de brievenbus. Het is een  beetje bewolkt en dat vinden we dan nog niet erg. Het wordt een zware dag, die misschien aan het eind nog wel zwaarder wordt. Als we een half uurtje onderweg zijn zien we de donkere wolken boven de bergen steeds meer samen klonteren. Er komen zelfs al van die regensluiers tevoorschijn. Maar gelukkig rijden we de goede kant op. Nou dat is maar even hoor. Tijdens het klimmen worden we ingehaald door het slechte weer en krijgen we de eerste spatjes. Op de trekkingbike is het altijd een wikken en wegen wanneer je de regenkleding tevoorschijn haalt. Wij doen het altijd te laat. Spatjes worden druppels, druppels worden groter en uiteindelijk regent het gewoon hard door. We trekken voorlopig onze jacks aan. Net voor het echt losbarst zien we een picknickplekje met een dakje. Daar rijden we op af. Er staat net iemand bewegingen te maken alsof hij de pickick tafel uit elkaar probeert te trekken en vervolgens het huisje omver wil duwen. Het blijkt een hardloper te zijn die net heeft gelopen en nu aan het rekken is. Ik kom hard aanrijden en net voor het bankje om zo snel mogelijk droog te staan. Mijn fiets glijdt een beetje door op het grasveldje tegen het bankje waardoor ik hem een handje help met het in elkaar vouwen van het huisje. Onze sportman heeft genoeg gerekt en verdwijnt in zijn auto. 

Wij besluiten maar meteen een broodje te eten en koffie te drinken. De beenstukken, thermohemd en overschoenen worden weer onderuit de tas getoverd. Na een omkleedsessie gaan we weer op pad. Het is een beetje onbestendig weer, dan regent het hard en dan schijnt de zon weer. We worden moeier van het omkleden dan van het fietsen. Het is wel weer veel klimmen. Toch gaat het ons beter af dan gister toen het zo warm was. Gevaarlijk zijn nu de afdalingen omdat na warme dagen altijd veel olie en rubber op de weg voor gladheid zorgt in de afdaling. We kiezen voor voorzichtigheid en gebruiken onze helm, zeker nu we ook afdalingen tegen komen. 
Als we ergens willen stoppen zie ik Fabienne iedere keer ongecontroleerde bewegingen maken op haar fiets waarvan mij de logica nog niet duidelijk was. Ik zag dan het linkerbeen tegengestelde bewegingen maken dan haar rechterbeen. Het was net of ze de hoela hoep aan het oefenen was. Na een paar keer met bewondering gekeken te hebben toch maar gevraagd wat nu de bedoeling is van deze gymnastische oefeningen. Want als ze stiekem aan het oefenen is voor een presentatie voor twee dan moet ik ook zo langzamerhand beginnen met het opgooien van mijn heupen. Maar nee, het is gewoon dat haar schoen links niet makkelijk los gaat. En omdat ze altijd links afstapt heeft ze al een paar keer gehad dat ze bijna viel. Joh, zet ik de SPD gewoon wat losser zeg ik toch enigszins opgelucht.

Om 14:30 zijn we in Guadarrama, het dorp 12km voor Los Molinos waar we de trein hopen te nemen. We zijn in ieder geval dik op tijd dus we gaan eerst even lekker een menu del dia eten. Alle regenkleding kan weer uit en hangen we over stuur en zadel in de zon te drogen. Het eten smaakt heerlijk en we gaan ervan uit dat de trein geen probleem zal gaan zijn. We hebben ons treinkaartje gisteren op internet gekocht en staat op PDF op onze telefoon. Fietskaartje lukte natuurlijk niet, we kregen weer een ERROR, maar daar maken we ons niet meer zo druk over. De computerproblemen bij Renfe zijn nog steeds niet opgelost. Als we na de lunch rond half vier beginnen met de 12 kilometer omhoog te fietsen naar het station in Los Molinos merk ik toch dat fietsen na een drie gangen menu met rode wijn geen goede combinatie is. Alles gaat moeilijker en stroever. Het gaat in ieder geval niet meer zo soepel als eerst. 

Na vijf en half uur fietsen en 1.051 hoogtemeters hebben we half vijf het station gevonden. Het is opvallend te constateren dat weer niemand naar een kaartje vraagt en alleen verwonderd staat te kijken dat je met een zwaar beladen fiets vrolijk op het perron een deuntje staat te fluiten. Een stationmedewerker met een geel hesje loopt op ons af. Nou gaan we het krijgen denken we allebei. Ik kijk stiekem op mijn horloge en denk dat we het net nog voor donker zouden moeten kunnen halen. Als we niet mee kunnen. Maar de man vraagt vriendelijk waar we heen gaan. Naar San Rafael zegt Fabienne. Oh, San Rafael herhaalt hij en kijkt moeilijk naar de bepakte fietsen. Hij loopt weer weg en we zien hem overleggen met een ander geel hesje waar een functie op gedrukt staat.  Ze staan druk te delibreren en te gebaren. Even later komen de twee hesjes mooi synchroon aanlopen, alsof ze aan het oefenen zijn voor een dansje voor vanavond tijdens het songfestival. Geel hesje met functie begint een verhaal over de trein naar Segovia en heeft het over meer haltes dan wij van plan waren. We, nou ja ik sowieso, maar ook Fabienne begrijpt er niet veel van. Deze man praat dialect en het is echt koeterwaals voor ons. Hij heeft het volgens fabienne over andere treinen en over Segovia, waar we helemaal niet naar toe willen. Ik kijk weer stiekem op mijn horloge. Het wordt krap aan als dit zo doorgaat. Fabienne begrijpt van geel hesje na een paar keer vragen, dat we dus over moeten stappen op een andere trein en dat die trein dus ook nog op een ander perron stopt, maar dat we daar maar vijf minuten voor hebben en hij kijkt daar heel ongelukkig bij. Geel hesje roept een jonge man die op een bankje op het perron zit. Deze kan het koeterwaals gelukkig goed vertalen naar het Engels. We moeten dus met de trein die naar Segovia gaat een halte mee. Dan moeten we in Cercedilla overstappen op een andere trein. Oh geen punt bedankt. Ja maar wacht even, je moet op perron 1 met de trap naar beneden en op perron 2 met de trap omhoog. En je hebt niet veel tijd. Maar…… geel hesje heeft een ander geel hesje gebeld op station Cercedilla. En ze weten dat er twee fietsers aankomen dus ze wachten wel op jullie. Ja fijn, maar het blijven twee fietsen twee trappen omlaag en twee fietsen twee trappen omhoog. Dat dan weer wel.  

We maken een plan de campagne. Ik draag de fietsen de trappen op en af en Fabienne de tassen. Zo gezegd, zo gedaan. Hijgend en puffend komen we op perron twee boven. Warempel op het perron staat een dame met een geel hesje ons op te wachten. Ze vraagt zelfs andere passagiers ruimte te maken voor ons in de trein. Om kwart voor zes komen we aan in San Rafael. Ik moet zeggen dit waren de fijnste 600 hoogtemeters ever. In San Rafael moeten we nog wel even 1,2 kilometer klimmen. Ze hebben ooit bedacht dat dit hotel over de vallei moest kunnen uitkijken. Waarom deze weg dan met 10/11% omhoog moet gaan ontgaat ons een beetje. De stip op mijn navigatie blijft verdikkeme een stip. De stip wordt een pijltje als je minimaal vijf km per uur rijdt. Dat heb ik zelf ooit zo ingesteld. Toen dacht ik nog als ik zelfs geen snelheid van vijf kilometer meer haal dan hang ik de fiets aan de wilgen. Maar dit was zo steil dat we ons er ook niet voor schamen. We zijn even later boven en hebben we heel snel onze sleutel en een pils op het terras. In de zon.