Door het olympisch dorp

De zon schijnt en we hebben een blauwe lucht. Maar de schijn bedriegt. Wat is het koud. Toch even naar de weersverwachting kijken. Huh, 3 graden. Dat is wel erg fris. Toch besluiten we allebei heel stoer: geen beenstukken. Wel lekker de windstopper en een buff om de nek. We zijn achteraf superblij met onze winterspullen voor het fietsen. Wat hebben we daar al een plezier van gehad zeg.

Gisteravond hebben we van de dame van de touristinformation een plattegrond gehad en een boekje met informatie. Tjemig, we zien nu dat we echt dwars door de hotspot van de olympische spelen van 2018 fietsen. Dat moet wel gaaf zijn om doorheen te fietsen. Toch? We kunnen ons de spraakverwarringen bij de NOS nog goed herinneren. Was het nu Pyongcheng of Pyeongcheng of toch Pyeongchang. Onze fietsroute gaat in ieder geval langs en door Pyeongchang. We fietsen vandaag door een prachtig gebied. Door mooie valleien, langs mooie heuvels en mooi landelijk gebied. We zien onderweg steeds meer posters van de skifaciliteiten. We zijn daar wel heel verbaasd over trouwens. We zitten op 680 meter hoogte en het wordt geleidelijk aan steeds warmer door de zon. We vragen ons al fietsend af: waarom heeft Zuid-Korea in hemelsnaam de olympische winterspelen georganiseerd, maar gekker nog waarom is het toegewezen aan Zuid-Korea. We zien helemaal niets wat maar enigszins iets van een olympische uitstraling heeft. We zien wat groene heuvels om ons heen, maar echte bergen kun je die nog niet noemen.

We fietsen rustig want eigenlijk hebben we een rustige dag. Wel 55km, maar dat is niet zo veel. We hebben nog wel ruim 800 hoogtemeters en ik (Hans) ga merken dat we al kilometers in de benen hebben. We hebben vandaag een paar korte steile klimmetjes (10%) die me moeite kosten. Als ik steun zoek bij Fabienne en zeg “zwaar hè”, kijkt ze me niet begrijpend aan terwijl ze lekker doortrapt. Het gaat mij verdikkeme niet meer zo heel makkelijk af.

En dan ineens een afslag naar het ‘ALPINE CENTRE’. Alpine centre? Waar dan? We zien twee redelijk nieuwe flatgebouwen en een lager gebouw. We zijn te nieuwsgierig, dus even de kilometerteller in de broek en even afgeslagen. We fietsen richting flatgebouw een stukje omhoog. En verhip, een heuse skilift in de vorm van een gondel, en één afdaling(en). We kunnen ons niet meer goed herinneren hoe de sneeuw toen was. Op deze hoogte heb je zeker geen sneeuwgarantie. Hoe kan je hier serieus een olympische afdaling organiseren? We vermoeden: geld, geld en geld. Iedere willekeurige wintersportplaats met 30km piste in Europa heeft betere faciliteiten dan dit gehucht. De flats staat overigens helemaal leeg. De gondel draait wel. We vragen ons af voor wie eigenlijk. We zien echt helemaal niemand. Heel troosteloos allemaal. Het moet voor de sporters toentertijd uitermate saai zijn geweest. De piste is hier neergekwakt, we bouwen even twee flats, we halen even wat bomen weg en creëren een olympische afdaling. Even een nieuwe weg met heel veel tunnels ernaar toe. En ook nog een hogesnelheidstrein vanuit Seoul. Klaar!

Triest is het wel dat bijna alle faciliteiten zoals stadions en ijsbanen na de spelen weer zijn afgebroken. Het olympisch stadion in Seoul kostte 78 miljoen dollar en is weer afgebroken. Voor de nog bestaande stadions wordt nog naar een bestemming gezocht.

Als we verder fietsen merken we dat we in het hart van de olympische centrum van 2018 zijn terecht gekomen. Overal zien we beelden en sculpturen van bobsleeënde teams, skiërs, langlaufers, sporters liggend op hun buik op een sleetje enz.  Maar verder is hier ook iets, maar dan ook niets te doen.

We kijken wat rond, maken wat foto's en gaan weer verder. Inmiddels is het heerlijk weer en besluiten we koffie te drinken bij een waterval waar we voorbij fietsen. Er is een houten vlonder gemaakt met bankjes. Een soort  ‘point de vu’ dus. Omdat er een vlonder is met een paar bankjes stoppen er dus ook heel veel Koreanen. Wat grappig is om te zien is dat de Koreanen uitstappen, vooral veel selfies maken, soms niet eens met een mooie achtergrond en dan weer instappen en weggaan. Veel van hen hebben de waterval niet eens goed gezien. Dat zien ze thuis pas als ze de selfie bekijken. Wij genieten heerlijk van het uitzicht met een koffie en een lekkernij.

We fietsen op ons gemak, want we hebben geen haast. We hebben ons hotel gisteren al via Booking geboekt. We hebben een heel luxe 5 sterren hotel geboekt voor de helft van de normale prijs. Als we bij ons hotel aankomen weten we niet zo goed wat te doen. De parkeerplaats staat vol met dikke auto's en er lopen dames en heren voor het hotel van de zon te genieten. We parkeren onze ‘zwarte Hummers’ ook maar even voor het hotel. We kunnen in ieder geval niet onopgemerkt naar binnen in onze fietskleding. Als we bij de balie staan worden we toch een beetje vreemd aangekeken. Zeker als we vragen waar de fietsen binnen kunnen staan.

Het is echt heel wonderlijk. We zitten in het Kensington Hotel. Een enorm gebouw van 15 verdiepingen wat zomaar in de ‘middle of nowhere’ is neergezet. OK, het is vlakbij een nationaal park, maar wat moet zo'n hotel hier? Het is duidelijk ouder dan 2018, dus het is niet speciaal voor de olympische spelen hier gebouwd. Maar het is ons al wel snel duidelijk dat dit wel een belangrijk hotel is geweest tijdens de spelen. Waarschijnlijk hebben al die bobo's hier gebivakkeerd. De hele hal en het hele hotel ademt nog de sfeer van de spelen uit. En dat is wel leuk want het is net een Olympische Spelen museum. Van alle spelen hangt er een originele poster, er hangen medailles van vooral ijshockey-grootheden, de schoenen van Usain Bolt staan er, die hij droeg tijdens de spelen van 2012 in Londen en waar hij drie gouden medailles op won. Ook het originele podium waar Usain zijn gouden plakken omgehangen heeft gekregen staat er, en natuurlijk het podium van de spelen van 2018. Ook zijn er heel veel medailles van heel veel spelen. Er hangt zelfs het diploma van de spelen uit Amsterdam van 1928 van Johnny Weismuller. Echt heel bijzonder om te zien. Morgen gaan we weer terug naar de kust.