Knippen en buigen

We staan vandaag vroeg op. We hebben weliswaar niet zo'n hele lange dag, maar we willen wel op tijd weg. Zodra we uit bed stappen kijken we naar buiten of het nog regent. Huh het regent niet, maar nu is heel mistig zo lijkt het. Nee niet mistig, maar de bewolking hangt heel laag. Meestal is dat van tijdelijke aard. Laten we het hopen.

We hadden gisterenavond een prima kamer met weer zo’n futuristisch toilet. Die Koreanen innoveren op elk gebied dus ook in de toilet business. Ik heb de eerste keren dat we zo'n toilet hadden gewoon even overgeslagen, maar je moet het toch een keer hebben geprobeerd. Ik realiseer me me maar al te goed dat het een experiment wordt waar ik de gevolgen niet helemaal van kan overzien. Allereerst hebben al die moderne toiletten een verwarmde bril. Oké, dat is nog wel fijn. Zeker als je vanuit de regen uit een zeiknatte fietsbroek stapt en dan op het toilet gaat zitten. Dat is dan een soort van oohhww gevoel. Maar daar zit het spannende nog niet in. Aan de muur of naast het toilet zit een bedieningspaneel wat nog ingewikkelder is dan het dashboard van mijn auto. Allerlei knoppen met daaronder in het Koreaans waar het knopje voor is. We snappen natuurlijk dat het is bedoeld om je billen te wassen. Maar hoe en waarom zo veel knoppen. Fabienne probeert eerst een keer een knopje zonder op toilet te gaan zitten. Niet handig natuurlijk. Er komt een pijpje te voorschijn waar ze eerst nog gebiologeerd naar staat te kijken, maar dan spuit dat ding ineens een straal water. Net voordat haar haar gewassen wordt smijt ze de klep dicht. Dat werd dus de badkamervloer dweilen. Ok we proberen het gewoon. De verschillende knopjes zijn bedoeld voor de verschillende soorten van waterstralen en wat er gereinigd moet worden. En…. Er is ook een knopje om je billen droog te föhnen. Het is dan wel de bedoeling dat je het föhnen tot het laatst bewaard. Mijn Koreaans is nog niet zo goed, dus ik heb een paar keer dezelfde behandeling gehad. Ook is er keuze uit soorten waterstralen. Bij de een wordt een lauw golfje water over je billen heen gesproeid, maar bij de ander word je zelf bijna tegen het plafond gespoten. Maar bij de ander lijkt het wel of ook je oren meteen uitgespoten worden. Tjemig, hier moet je wel op voorbereid zijn. We gaan thuis nog niet meteen zo'n toilet installeren alhoewel ze in Nederland ook al te koop schijnen te zijn.

De Koreanen hebben heel veel met veiligheid trouwens. Zo hebben we bijna altijd twee gasmaskers op de hotelkamer, maar vandaag hadden we ook een ‘lifeline’. We hadden een kamer op de 5e etage en ik vroeg me al af waar die grote haak in de muur voor was. Ik dacht eerst nog voor een bepaald speeltje, maar het blijkt dus voor het reddingstouw dat aan de muur hangt. Bij brand kan je je zelf in veiligheid brengen. Tenminste dat is de bedoeling. Tuurlijk heb ik even gekeken, (nee, niet geprobeerd). Het is nog wel de vraag hoe je je met zo'n touw laat afzakken door een raam naar de begane grond. Als je alleen het touw om je middel doet en je gooit je zelf naar de vrijheid dan is het een toch soort van bungeejump, zonder happy end.

We zitten na een prima ontbijt om acht uur op de fiets. Het is hartstikke fris (volgens weeronline was het vannacht maar 4 graden), maar we  klagen niet want de wolken trekken geleidelijk aan weg. We zien al hele stukken blauwe lucht. Voorlopig fietsen we met windstopper aan, maar rond half elf kan ook die uit en fietsen we weer eens in T-shirt. Het is een leuke tocht vandaag. We hebben al eerder opgemerkt, dat alles er toch even mooier uitziet bij zonnig weer. We kunnen meer van de natuur genieten en vaker stoppen om om ons heen te kijken en onze rust te nemen. Het is zaterdag, dus we komen heel veel fietsers tegen. Koreanen zijn echte fietsers. Ze zijn allemaal heel dik aangekleed en ook hun gezicht helemaal ingepakt. Het is ook een hoffelijk volk dat heel veel respect heeft voor elkaar. Het is grappig om te zien dat de mensen elkaar hier niet groeten door een hand op te steken maar door een diepe buiging naar elkaar. Daar tonen ze respect mee aan de ander. Dat is olijk om te zien onder de fietsers. Wij knippen en buigen driftig mee natuurlijk. Tegelijkertijd zeggen we hallo tegen elkaar “annyeonghaseyo”. Het is even oefenen, maar het komt er nu redelijk vlot uit. Maar die Koreanen overdrijven echt met dat buigen en knippen en stoten hun hoofd bijna op de stuurstang. Hoe dieper ik buig, hoe dieper de Koreaan buigt. Is voor mij meteen ook een goede oefening voor mijn nekspieren tussen de schouderbladen die na zo'n vierenhalve week weer een beetje gaan opspelen. Eigenlijk hoor je tijdens het buigen je ogen even dicht te doen, maar dat lijkt ons niet zo'n goed plan op de fiets.

Rond twaalf uur stoppen we bij een groot grasveld waar veel mensen aan het sporten zijn. Er is een sportdag van een bedrijf aan de gang. Ja dat doen ze hier gewoon op zaterdag. Niks in in de tijd van de baas. We zijn benieuwd wat er allemaal wordt gedaan en gaan nieuwsgierig even kijken. Het is trouwens toch tijd om iets te eten. We krijgen meteen een stoel aangereikt en de vraag of we wat willen drinken en eten. Nou omdat u zo aandringt, denk ik nog. ‘dat was niet echt de bedoeling hoor🤣). Lekker in het zonnetje hebben we een half uurtje naar de verschillende spelactiviteiten zitten kijken. Leuk om even te zien.

De route van vandaag is erg leuk. Grotendeels rijden we weer over fietspaden langs de rivier en door landelijk gebied. We komen zelfs langs drie campings. Mooi aangelegd met mooie plaatsen. De hele campingplaats is van grind met in het midden een mooie ronde vlonder voor een tent. Ondanks het slechte weer en de koude nacht staan er veel tenten. Ook zijn er best wel wat campers en caravans. Dat hadden we nou weer niet van die Koreanen verwacht. We zien ook dat ze veel vissen.

Onderweg naar onze eindbestemming Chungju wijst Fabienne op banners van het ‘National Korean Sports event dat net dit weekend wordt gehouden. Leuk dat ze dat organiseren. De Koreanen doen heel veel aan sport.  Als we in Chungju aankomen worden we minder blij van het sports event, want alle hotels blijken vol te zitten. Oh, nee. We hebben vijf hotels gehad en geen van de hotels heeft nog een kamer. Het gaat hier overigens wel een beetje vreemd. Een receptie is er niet. Als je een hotel binnenloopt, zie je een soort luikje. Als je geluk hebt zit daar iemand achter, maar vandaag zat er steeds niemand, want de hotels waren toch allemaal al volgeboekt. Ook bij “Hello, hello” kwam er niemand om de hoek kijken. Wel hangt er meestal een bord met een Koreaanse tekst en een telefoonnummer. Een jonge Koreaan die de lakensets verzorgt voor de hotels biedt ons hulp aan. Hij belt voor ons wat hotels in de buurt en in eentje is nog één kamer vrij. De suite. Dat maakt niet uit. We hebben geen zin om door te rijden. We willen ook een beetje genieten nu van het mooie weer. De suite is on the rooftop en heeft meer bedden dan we nodig hebben. Een hele uitnodigende kamer met sfeerverlichting in het plafond. Wel een beetje vergane glorie.