Genieten van de zon in Gyeongju

 De zon schijnt al weer! We hebben heerlijk geslapen in onze fantastische kamer en we hebben zowaar een westers ontbijt. Lekkere westerse dingen zoals verse toast met ei, yoghurt, jus d’orange en koffie. Niets bijzonders maar ineens kan het heel lekker zijn. Onze dag kan nu al niet meer stuk. Ook hebben we gisterenavond onze windstoppers gewassen in de wasmachine. En dat was ook wel nodig ook. We hebben ze veel aangehad. Zo grappig, hier in Korea heb je af en toe in de hotels een wasmachine waar je gebruik van kan maken. Het was nog wel even lastig om het juiste programma te kiezen. Op de wasautomaat staan de verschillende type programma’s ook in het Koreaans aangegeven. We hebben maar gekozen voor een programma van 37 minuten en 40 graden. Daar kan niet zoveel mis mee gaan. Vanochtend voor het ontbijt de rest van de was gewassen en als we weggaan hangt dat lekker te drogen in onze kamer. Deel 2 van Korea kan morgen lekker schoon beginnen. 

We gaan vandaag fietsen naar de Bulguksa tempel. Een belangrijke tempel van het Sillarijk. Het is 18 km ernaar toe en het is een leuke route langs kleine wegen. Bij de tempel is het druk met zowel westerse als Koreaanse toeristen. Het is voor het eerst sinds Seoul dat we sinds gisteren westerlingen zien. 

De bouw van de tempel is begonnen in 751 en was in 774 klaar. De boeddhistische tempel was gebouwd om te bidden voor de bescherming van het Sillarijk tegen buitenlandse invasies. Dat heeft niet geholpen, of ze hebben niet genoeg gebeden. In 1238 vielen de Mongolen Korea binnen en heersten een eeuw lang over het toenmalige Goryeo. Tegen het einde van de 14e eeuw kreeg Korea te maken met de eerste  Japanse invasies, maar de Japanners werden al snel tot staan gebracht door een Koreaanse generaal die zich meteen zelf tot koning kroonde en zijn rijk het Joseonrijk noemde.  De Japanse invasies gingen echter door en de tempel is door een van de Japanse invasies verbrand in 1593. 

De grootschalige Japanse invasie van 1592 en 1597, die slechts met veel Koreaanse verliezen en met hulp van de Ming-Chinezen konden worden afgeslagen, legden de kiem voor de historische rivaliteit tussen Korea en Japan. In de 18e eeuw en het begin van de 19e eeuw werden alleen met China contacten onderhouden. De Silladynastie was ten einde en de toen heersende Joseon-koningen trachtten vreemde invloeden, zoals het opkomende Christendom, buiten te houden.

In 1969 is de tempel weer opgebouwd en het is nu een UNESCO Werelderfgoed. Het is een mooi tempelcomplex. Hier in Korea versieren ze de tempels met gekleurde papieren lampionnen. Dat is wel hele erg kleurig en leuk voor de foto’s, maar het is soms een beetje ‘over de top’ en doet kermisachtig aan. Maar we slenteren door het grote complex en verbazen ons er telkens weer over wat een gekke foto’s mensen van zichzelf en van elkaar maken. Zo zien we een groep jongeren poseren voor een poort waarvan wij ons afvragen ‘waarom hier’? ‘Is er geen mooiere plek?’ We kunnen het niet laten om op het achterste rijtje tussen de Koreanen te gaan staan en ook te lachen naar de fotograaf. Het is grappig dat ze helemaal niets in de gaten hebben. We zwaaien mee als dat wordt gevraagd en roepen net zo hard ‘cheese’ als zij doen. We willen die gezichten wel eens zien, als ze straks de foto zien en daar ineens van die twee witte mensen op zien staan.

Als we bij een andere tempel komen komt een Koreaan op ons af en wijst naar de tempel en zegt “lucky Piek”. Huh, “lucky wie? “Yeah, come, come. I show you the lucky piek”. Nou wacht even voordat je ons lucky piek laat zien. We lopen toch schoorvoetend achter hem aan. Je weet tenslotte niet wat je anders mist. We zien een klein bronzen varkentje. Oh “lucky pig”. Iedere Koreaan raakt het beeld aan en moet met dat beest op de foto. Je moet blijkbaar over de rug van het bronzen varkentje aaien. Dat is heel veel gedaan want de hele rug van het varkentjes is al glad. Brengt geluk begrijpen we even later. Onze onverwachte gids laat ons ook nog een verborgen tekening zien in de nok van het dak van de tempel....... Warempel een varkentje.

Na de tempel fietsen we een andere route terug en lunchen we onderweg. Kijk maar bij de foto’s wat we hebben gegeten. Het moet niet gekker worden deze vakantie!

Ook bezoeken we nog het Anapji waterpark. Als ik kaartjes ga kopen, schieten de drie dames in de lach. “Why you are laughing?”  Maar de vraag stellen is ook het antwoord al weten. Ze lachen om mijn fietsbroek. “You are laughing because of my shorts?” “Yes, yes” en ze giechelen weer verder. Als Hans om de hoek komt kijken, schieten ze helemaal in de lach. Als we vertellen dat we een fietstocht maken, dan vinden ze dat toch wel heel bijzonder en hebben ze veel respect. De tuin valt een beetje tegen. Het schijnt in de zomer heel mooi te zijn als de waterlelies in bloei staan. Maar ja, daar hebben we niet zo veel aan.

Op de terugweg rijden we langs een rijstveld waar net de nieuwe plantjes worden gezet. Het is daar nu waarschijnlijk de tijd voor. Het is een ingenieus en heel oud apparaat dat automatisch de rijstplantjes in de natte bron plaatst. Super slim en hartstikke efficiënt. Fabienne is daar zo van onder de indruk dat die bij het opstappen bijna over haar fiets heen stapt en bijna omdondert en zelf tussen de rijstplantjes komt te liggen. Gaat net goed.

Zo na ruim een week in Korea zien we natuurlijk ook de aardigheden en de eigenaardigheden van het land en de Koreanen. Ze zijn met hun mobiel en de selfies niet zo erg bezig als de Chinezen. Wel zien we veel stelletjes heel mooi aangekleed en de kleding ook op elkaar in kleur afgestemd. De mannen in een pak met te korte broek, blote voeten in schoenen. De vrouwen in een mooi jurkje in dezelfde kleur. Ze zoeken een mooi plekje uit bij een bezienswaardigheid en gaan van zichzelf met de afstandbediening een fotoshoot maken. De hippe kleuren van de mannenpakken zijn oud roze, hard blauw en pimpelpaars. En de jurkjes natuurlijk ook. Ook zijn de Koreanen nogal neurotisch met hun mondkapjes. Dat je in Seoul een mondkapje draagt tegen de luchtvervuiling, a lá, dat snappen we. We doen zelf ook wel eens een buff voor onze mond als er een vrachtwagen voorbij komt. Maar we zien de mondkapjes ook samen wandelen in een rustig groen park (leuk gesprek heb je dan), als we langs de rivier rijden op een fietspad, net na een regenbui die al het vuil uit de lucht heeft gehaald, of in de auto, en in de restaurants. Tijdens het eten schuift het mondkapje dan even onder de kin. Ook heel handig als de saus van je kin druipt, heb je meteen een servet.

Morgen gaan we voor het eerst de kust van Korea zien. De oostkust aan de Oostzee, maar volgens de Japanners de Japanse Zee is.... What’s in a name, zeggen we wel eens, maar hier zegt het toch wel wat.