Een cadeautje

Vanmorgen met goede moed opgestaan. De weersverwachting is voor de komende dagen fenomenaal. We juichen niet te hard, maar iedere dag mooi weer als je naar buiten kijkt, is toch een cadeautje. Als we vanmorgen onze fietsen naar buiten rijden, (we stallen onze fietsen bij voorkeur binnen) komt ook onze Engelse buurman naar buiten. “Hi how are you, where are you going today". Onze Engelse buurman woont in Malaga en rijdt ook een rondje rond Madrid. Alleen hij doet het op de motor. Hij kijkt bewonderend naar onze fietsen en vraagt Fabienne waar de accu zit. Accu? Accu? Ze wijst op haar benen en zegt dit is de motor.  It’s not an ebike! Zijn bewondering groeit. Hij vertelt dat hij ook fietst, maar na 50km fietsen al ondersteboven op zijn fiets zit. Is echt het maximum voor hem. Op de motor haalt hij meer zegt hij lachend.

We gaan op pad. Het is vandaag een overwegend vlakke rit, dus heb ik vandaag de voortassen bij Fabienne aan haar fiets gehangen. Ze kijkt er een beetje verongelijkt bij als ze die dingen aan haar fiets ziet hangen. Maar ze wil het wel eens proberen. Ik garandeer haar nog dat het echt stabieler stuurt. Ook Fabienne moet na 15 km toegeven dat het sturen niet onprettig is. Het lijkt inderdaad dat het gewicht meer verdeeld is over de  fiets waardoor het sturen evenwichtig en stabiel aanvoelt.
Na 15 km komen we een Dia tegen en kopen we wat spullen voor onderweg. Als Fabienne broodjes gaat kopen, hang ik de voortassen weer bij mij. Als ze naar buiten komt met broodjes en heel veel fruit, yoghurt en tomaatjes heb ik daar meteen spijt van. Alles gaat in de voortassen. Nou ja, we hebben toch geen klim vandaag.

Onze route loopt vandaag stukjes door de provincies Toledo en Madrid. Het zijn weer heerlijk rustige wegen met weinig verkeer. We hebben vandaag twee flinke stukken onverhard, maar die zijn prima te doen en lopen mooi door het prachtige landschap. Het valt ons ook op dat er op heel veel velden graan wordt verbouwd. Nou staan we niet zo vaak stil bij wat er wordt verbouwd in den vreemde, maar het valt nu wel op dat het heel veel is. Misschien was het altijd al wel veel, maar als we dan in ons achterhoofd houden dat de graanproductie in Oekraïne in gevaar is, vinden we dit een goede ontwikkeling. En zoals Cruijff al vertelde “Als je het weet, zie je het pas". Ook zien we onderweg steeds meer olijvenboomgaarden. Dat vinden we een gunstig teken, want olijven houden van zon en warmte. Nou wij ook.

Het was vandaag een afstand van 70km met relatief weinig klimmen, dus een ‘easy day'. Dat betekent dat we een snelle fietsdag hebben en rond 13:30 uur al in Aranjuez zijn. Hoewel we broodjes in de tas hebben klinkt een menu del dia wel heel erg aantrekkelijk. Als we vroeg in de plaats van bestemming zijn willen we dat wel doen. Maar onderweg eten en wijn drinken als je nog 30km of meer voor je kiezen krijgt, is voor ons vragen om problemen. Maar vandaag dus niet. We zien een prachtig terras en zitten even later aan de vino tinto. 

Na een overheerlijke lunch fietsen we naar ons hotel dat 300 meter verder blijkt te zijn. We zijn verbaasd als we ons onderkomen voor vanavond zien. Het is een hostel maar het ziet er prachtig uit. Fabienne gaat naar binnen terwijl ik buiten wacht en bij de fietsen en tassen blijf. Terwijl ik sta te wachten komt en een busje met Spaanse werklui aan die naast onze fietsen probeert te parkeren. Als hij eerst tegen de zijspiegel van een ander auto rijdt en vervolgens tegen een lantaarnpaal, verzet ik onze fietsen even een metertje naar links. Er stappen vijf werklui uit die op zoek zijn naar een overnachting. Te kleine t-shirts, te laag hangende joggingbroeken waardoor je zo’n onsmakelijk bildecolleté krijg, en bij iedereen een vrouwennaam op de arm zodat ze na het bier drinken nog weten wie hun vriendin of vrouw was. De dikste gaat naar binnen terwijl de rest voor de deur onverschillig in de rondte loopt en en passant even naar de fietsen kijkt. Ik doe heel nonchalant mijn fiets op slot. Tenminste ik hoop dat het ongemerkt is. Even later komt dikke naar buiten en uit het gebaar, begrijp ik dat er voor hun geen kamer is. Pfff. Als Fabienne de sleutel krijgt wordt haar uitgelegd dat een hostel eigenlijk geen hotel mag heten als er geen lift aanwezig. Dit hostel ziet er gewoon prachtig uit en blijkt twee jaar geleden gerenoveerd te zijn. We hebben een prachtige kamer.

Fabienne heeft voor elkaar gekregen dat de fietsen in de voorraadruimte van de keuken mogen worden gezet. Top goed gedaan, trots op je. “ja, maar de voorraadruimte is wel een paar trappen naar benen”. Joh geeft niet, nog steeds trots. Kolere de fietsen moeten door kleine gangetjes en smalle trapjes naar beneden gesjouwd worden. Maar nu weten we zeker dat de fietsen veilig staan.  Als onze fietsen tussen de aardappels en blikken groente staan, gaan we het koninklijk paleis bezoeken.
We lopen richting het paleis en het is smoorheet geworden. De thermometers aan de muur van de apotheek geven 35 graden aan. Hoe is het mogelijk, twee weken geleden sneeuwde het en nu is het zo warm. Het koninklijk paleis is een onverwacht cadeautje dat je op een fietsroute kan tegenkomen. Aranjuez stond niet op ons lijstje om persé aan te doen maar het blijkt een prachtige stad met dus een magnifiek mooi paleis. Als we langs de tuinen van het paleis lopen voelen we het teleurstellingniveau rap naderen. Het paleis is op maandag gesloten. Het voelt als een groot cadeau krijgen en als je het openmaakt er een heel kneuterig lullig ding in zit. We lopen dan maar lekker door de tuinen, waar de fonteinen net aangaan als we binnen zijn. 

Na een uurtje rondgelopen te hebben gaan we op zoek naar een terras. We nestelen ons op een groot terras waar het heerlijk zitten is onder de overkapping van grote parasols. Niets is leuker om een beetje rond te kijken onder het genot van een biertje. Wat opvalt hier is dat de bediening van 36 tafeltjes ieder met 4 stoelen door twee mensen soepeltjes wordt gedaan. De oplossing is even eenvoudig als briljant. Er hangt zo'n ouderwetse rolatomaat met nummertjes. Iedereen die gaat zitten pakt eerst even een nummertje. De camareros roepen het volgende nummer en dan kan je je bestelling doen. Even later krijg je je biertje en meteen betalen. Geen gezwaai van ongeduldige klanten die vinden dat ze nu echt wel een keer aan de beurt zijn en als je je biertje op hebt kan je zo weg. Wel opletten als je nummertje wordt geroepen natuurlijk. Wij zitten vlakbij het hokje waar de camareros uitkomen met hun bestelling. De mannelijke camarero roept zo hard het volgende  nummer op dat wij ons telkens een hoedje schrikken. Voordeel is dat ik nu wel in het Spaans kan tellen van 32 tot 65. Het terras zit vol met mensen, jong en oud. Aandoenlijk is een oude man met een rode pullover, pet schuin op zijn hoofd, een beetje te grote broek en grote lompe schoenen. Hij zit heerlijk van een ijskoffie te genieten. Door een rietje zuigt hij zichtbaar genietend ieder slokje koffie naar binnen. Terwijl hij in de rondte kijkt en zo af en toe naar een voorbijganger zwaait, geniet hij zichtbaar in zichzelf. Als de beker bijna leeg is probeert hij met het rietje de ijsblokjes fijn te krijgen om echt alles uit beker te krijgen. Als het is gelukt brengt hij zelf de lege beker voldaan naar de afvalbak. Even later zien we hem moeilijk lopend, maar met een volle beker ijskoffie naar huis lopen. Een verassing voor zijn vrouw denken we.