De voorbereiding

De fietsen zijn ingepakt. Twee fietsdozen van de plaatselijke rijwielhandel voldoen uitstekend. Meer dan dat zelfs, want de dozen zijn zo groot dat alleen het voorwiel moet worden gedemonteerd, de trappers en het zadel eraf en dan kan de fiets in de doos. Dat scheelt weer straks in China als we de fietsen weer in elkaar moeten zetten. Een grotere doos is ook zwaarder waar we tot onze schrik achter komen als we de doos samen op de personenweegschaal hijsen. Zo dan, 26,5 kilo! Oké daar zit ook wat reservemateriaal bij, maar dat is ook weer niet zo veel. Dat betekent nog maar 3,5 kilo in de doos + 7 kilo handbagage. Dat is dan dus alles wat we mee kunnen nemen. We kijken elkaar over de doos vertwijfeld aan. Dat is niet veel voor zeven weken fietsen. We kijken allebei met een verbaasde blik in de doos, alsof het gewicht daarmee ineens vermindert. Dan moeten we dus weer een keer kritisch door de handbagage. We zitten allebei naast onze fietstassen en becommentariëren elkaars bagage. Oké een shirtje en een paar sokken minder, en die brillenkoker is wel erg zwaar. Pffff. Het gereedschap is altijd een discutabel punt. Hebben we nog nooit nodig gehad, maar je zult net zien als je het niet bij je hebt en je staat straks met pech bij een prachtige tempel, komt ook Buddha niet als bij toverslag met een steeksleutel 9 de trap af.

Nadat we weer alles hebben in- en uitgepakt hebben we weer bijna een kilo gewonnen. We hebben onze bagage tot een minimum beperkt en bij alles telkens afgevraagd, ‘Nice to have or must have’. Betekent wel dat ik volgens Fabienne mijn fleece én mijn windstopper én mijn donsjack aan moet trekken. Donsjack? Zie ik meteen veel van jullie zich afvragen. Ja, we fietsen in China over 3400 meter, dus het kan zo maar fris zijn daar in de buurt van de Chinese skigebieden.

In de auto blijkt ook dat de dozen iets groter zijn dan afgelopen jaar. We schuiven de dozen makkelijk in onze auto. Als we instappen blijkt dat de stoelen wel erg naar voren staan. We zitten samen wel héél erg voorin. Ik zit bijna naast de achteruitkijkspiegel met mijn hoofd en ik zie ineens dat we best wel een aardige motorkap hebben. Maar, mwah het is maar een uurtje naar Schiphol, spreek ik mezelf moed in. Nu maar hopen dat we geen file hebben. Want in de file wil je niet zo achter het stuur gezien worden gezien, met het stuur bijna in je buik en heel dicht op de voorruit alsof je heel bijziend ben.

Op Schiphol neemt Paul onze auto mee naar huis. Hij is speciaal met de trein naar schiphol gekomen om ons uit te zwaaien en de auto mee te nemen. Top natuurlijk.

Het inchecken is 48 uur voor de vlucht al online gelukt. Maar ik had niet anders verwacht bij een Chinese maatschappij. Ze wilden wel heel veel van me weten bij het inchecken. Ik dacht nog, jullie weten toch alles al. Mijn Samsung smartphone en Samsung tablet zitten vol Chinese electronics als ik Trump moet geloven. En als iemand de feiten altijd keurig op een rijtje heeft…. En dan heb ik ook nog een Chinese Lenovo laptop, dus ik ben voor die Chinezen geen onbekende.

We zijn op tijd bij de incheckbalie van Cathay. De dames zitten op hun plek maar er kan nog niet worden ingecheckt. Dan maar even moeilijk manoeuvreren met de fietsdozen en heel vriendelijk lachen. “Komt u maar al vast, hoor.” Oef, nou we gaan het meemaken. Ik geef de stewardes de paspoorten en terwijl ze op haar pc bezig is schuif ik een fietsdoos op de band. Tjemig, 27,2 kg. Ik wring een schoen tussen de doos en de band en til de doos een beetje op. Ok dat is beter, het metertje staat nu op 22,5 kg. Onze stewardes vraagt hoeveel de doos weegt en staat op van haar stoel en kijkt over de doos mee. “Oh, 22,5 kg, dat valt mee. De doos ziet er zwaarder uit”. “Ja valt inderdaad mee zeg ik”, terwijl de kramp bijna in mijn rechterbeen schiet. “Die andere doos weegt hetzelfde hoor”. Even later liggen de fietsen op de band bij odd-size luggage.

We drinken nog even gezellig koffie met Paul en gaan door de douane en naar de gate. Op naar China.