Van Dali naar Binchuan

Gisterenavond weer eens gegeten bij de Chinees. Dit keer ging het niet zo goed. We kregen eerst een kaart met alleen gerechten in het Chinees. Daar begrepen we echt niets van. Er komt gelukkig nog een vette smoezelige Engelse kaart onder uit een kastje te voorschijn. We bestellen twee verschillende kipgerechten. Als het op tafel komt slaat de schrik ons om het hart. Het wemelt van de rode pepers. Hier en daar ontwaren we ook kip. De Jamie van dit restaurant is erin geslaagd om twee heel verschillende gerechten er exact hetzelfde te laten uitzien. Nog knapper is het als we tegen de jongen die bedient, zeggen dat het twee dezelfde gerechten zijn, hij heel resoluut de ene aanwijst als die van Fabienne en het andere als mijn bestelling. Wij proeven geen enkel verschil. Alleen dat het ene heel heet is en het andere nog heter. Als we klagen dat dit echt niet te eten is, komt een vriendelijke jongen, die net binnenkomt, en een beetje Engels spreekt, ons te hulp. Hij snapt dat het veel te heet is en suggereert om het gerecht over te nemen.  Super vriendelijk natuurlijk. Wij bestellen een nieuw groentegerecht dat beter past bij ons smaakpatroon. De jongen is zelf ook toerist in zijn eigen land en vindt de keuken hier ook niet bijzonder. Gelukkig het ligt niet aan ons. Na het eten gaan we nog langs de bakkerij voor wat lekkernijen. We hebben allebei niet veel gegeten en vullen onze magen met koffie en de cakejes.

Het is ‘s-ochtends nog steeds heel dreigend weer en we vrezen het ergste. Afgelopen nacht regende het en het waaide heel hard. Flinke windstoten sloegen de regen tegen de ramen. Nu slapen we nog steeds niet goed, maar met dit weer erbij heb ik (Hans) zeker geen rustige nacht. Zeker als ik weet dat we morgen op een bootje het meer moeten oversteken. Als in mijn ergste nachtmerries ben ik vannacht al twee keer over boord geslagen, heeft het bootje een keer water gemaakt en is mijn reddingsvest van me afgepakt door een klein miezerig Chinees mannetje. Die heb ik overigens in mijn droom wel vol op zijn neus geslagen. Bleek ik een reddingsvest maatje S te hebben gepakt die mij helemaal niet paste.

Gelukkig is het droog als we opstaan maar de rukwinden zijn er nog. We fietsen naar de haven en kunnen meteen op de boot. De witte koppen op het water stemmen me niet gerust. Ik ben namelijk niet zo'n zwemmer. In een zwembad kan ik al niet blijven drijven, laat staan op dit grote meer. Ik blijf op het dek bij de fietsen staan met mijn neus in de wind. Het is al met al een mooie overtocht en de zon komt zelfs door. Op de hoge toppen achter Dali ligt zelfs wat sneeuw. De lucht trekt geleidelijk helemaal open zodat we een mooi uitzicht hebben op de bergen rondom Dali. Gelukkig heeft de Chinese weeronline het dus ook niet altijd goed. Het lijkt eigenlijk een hele mooie dag te gaan worden.

Het Erhai meer is 250 km2 groot en is samen met het meer bij Kunming een van de hoogst gelegen meren van China. In het meer liggen enkele  eilanden. Op het grootste eiland wonen nog 120 vissersfamilies.

Als we aan de overkant bij de Guanying Temple afmeren moeten we met de fiets een lange steile trap op. Dat wordt dus een paar keer op en neer lopen. Jemig, dan is die fiets toch ineens een stuk zwaarder dan als je hem zo ziet staan. Ik ga met de fietsen naar boven en Fabienne met alle tassen.

Terwijl ik op een randje zit bij te komen vraagt Fabienne of ik echt nog naar die tempel wil, terwijl ze naar de volgende trappen kijkt. Nou de vraag stellen is hem ook beantwoorden, weet ik er hakkelend uit te krijgen. We beginnen aan onze afdaling. Het is een mooi gezicht om zo langs het meer te rijden.

We krijgen vandaag meteen een paar forse klimmetjes voor de kiezen. En dat op de eerste dag is even wennen. We komen vandaag al op 2300mtr en we hebben er stukken bij van 6%. Hoe verder we het land infietsen hoe mooier het wordt. We moeten wel even een vervelend stuk langs grote cementfabrieken overbruggen. Het is dan altijd heel stoffig maar vervelender zijn de vrachtwagens die daar af en aan rijden. Gelukkig laten we dat snel achter ons en genieten we van de mooie uitzichten op bruine bergen.

De bewolking boven Dali neemt weer toe, zien we achter ons. En zo te zien zijn daar fikse buien. Rond etenstijd begint het toch te druppelen en rijden we net langs een leuk restaurant. Nu maar eten dus.

Omdat we na de lunch nog niet helemaal zeker zijn dat we droog gaan aankomen trekken we wat extra’s aan. Was achteraf overbodig en voor niets. Maar beter zo dan dat je helemaal kletsnat aankomt bij het hotel. Als we in Binchuan zijn schijnt de zon inmiddels volop en en is het overwegend blauw. Ook hier hebben we weer een leuk en mooi hotel.

Binchuan ligt op 1500 m hoog. En dat is te merken aan de temperatuur. Het is hier veel aangenamer. Wel jammer dat we zover zijn afgedaald, want dat moeten we de komende dagen ook weer omhoog fietsen.

De drie druppels op de Chinese weeronline gisteren waren voor dus gewoon echt drie kleine druppeltjes, maar waarschijnlijk wat meer druppels in Dali

Na het douchen gaan we op zoek naar een restaurant. Dat is in een land zoals China toch wel lastig. Het zijn veelal kleine afzichtelijke open restaurantjes waar een stuk of vijf tafeltjes staan. Vaak ligt de troep van de vorige gasten nog op de grond of kijkt de eigenaar ongeïnteresseerd op van zijn smartphone in de hoop dat je niet besluit binnen te komen. We lopen langs wat restaurantjes. Het gaat bij ons toch meestal op basis van de eerste indruk en het gevoel dat je hebt als je de keuken ziet. We kiezen voor een restaurant waar niemand zit. Meestal geen goed teken. De eigenaar, een jonge knul, kijkt ons onbeholpen aan als we vragen of we kunnen eten en het eetgebaar maken met onze handen. Met behulp van zijn vertaal-app hebben we een leuk gesprek en bestellen we ons eten. In de keuken horen we even later het rammelen van pannen en het harde gesis van de gasbrander. Via de vertaal-app wisselen we meer infomatie uit en vraagt hij of het eten goed is en of het lekker is. Er zijn inmiddels meer gasten gekomen. Hij houdt ons goed in de gaten en schept bij als het schaaltje bijna leeg. Als we willen afrekenen begint hij weer op zijn smartphone te tikken en houdt het ons voor: “it was nice to meet you. The dinner is mine”. Dat willen we natuurlijk niet. We willen persé betalen. Hij noemt uiteindelijk een veel te laag bedrag dus geven we hem een grote fooi. Super vriendelijke vent.