Wind mee

Het is vandaag een lange dag en omdat het nog steeds warm is, hebben we besloten vroeg te vertrekken. We hebben onze buren onder ons maar gewaarschuwd dat we vroeg vertrekken omdat het gesjouw met de fietsen misschien wel niet helemaal geruisloos zal gaan. Is gelukkig geen probleem, onze buren vertrekken ook vroeg. Naar huis! 

Om klokslag acht uur rijden we door het oude centrum van Faro. Het is rustig en de straten zijn nog nat van het schoonmaken. Faro is een lange uitgestrekte stad. Omdat het nog zo rustig is rijden we ook gewoon straten in die we niet in mogen, dus eigenlijk tegen het verkeer in. 

Weer een hek

We fietsen kort langs het vliegveld en we nemen als het kan onverharde kleine weggetjes. We zijn nog fris en het is nog niet zo warm. Néé, wat is dit nu weer? Ons onverharde pad is weer eens afgesloten. Nu door paaltjes met ijzerdraad. Er is wel een gat in geknipt, maar niet voldoende voor een trekkingbike met tassen natuurlijk. We reden net ook vlak langs de nooduitgang van het vliegveld weet Fabienne. Ok, dan maar snel erdoor. Tassen eraf en oppassen dat je niet blijft haken met je broek. We wringen ons door het smalle openingetje en komen op een smal pad. We zijn allebei benieuwd waar we nu weer zullen uitkomen. Komt goed. Pfff, zo maak je nog eens wat mee.

Resorts

Even later rijden we door een onwaarschijnlijk prachtig gebied met alleen maar vijf sterren resorts, golf resorts en high luxury resorts. Al het gras is groen, bomen zijn mooi en struiken bloeien alsof hier geen droogte is geweest. We zien ook aan de auto’s dat dit het gebied is voor de upper class. Ik geloof niet dat wij hier met onze Santosjes naar binnen moeten rijden en om een kamer moeten vragen. “Oh no sir, we’re fully booked, sorry”. Zal het antwoord zijn. Tuurlijk, begrijpen we toch. Als je alleen al stopt voor het hek gaan binnen de alarmbellen al af denk ik. Woont Louis van Gaal hier niet ergens? We fietsen dus maar door.

wind mee

We gaan gestaag want we hebben schuin de wind mee. Het is vandaag windkracht 4 dus dat gaat lekker zo. 

Het is trouwens met recht een prachtige kust hier in de Algarve. We fietsen dan weer, langs de zee, door mooie dorpen en dan weer door natuurgebied. We zien weer zoutwinningsgebieden en flamingo’s die voor ons, zodra Fabienne klaar stond, als op een teken met elkaar samen wegvlogen voor een mooie foto. 

Rond tien uur besluiten we ergens langs de kust koffie te gaan drinken. Als we net aan de koffie zitten komt er een tanige bruin verbrande man op een mountainbike op ons af; “Zijn jullie met die Santos”.? Het is leuk dat je heel vaak aanspraak hebt als je gewoon ergens je bepakte fiets neerzet. Onze mountainbiker is ieder jaar hier zes weken en fietst met zijn maatje bijna iedere dag een stuk van 100km. “Heerlijk man”.  Even later komt hij nog even terug met zijn fietsmaatje en stelt hem aan ons voor. Wij praten even met elkaar Wij vinden dit soort gesprekjes altijd erg leuk en kunnen daar ontzettend van genieten. 

Lunch op strand

Als we rond twaalf uur weer langs het strand fietsen is het tijd voor de lunch. Wat is leuker dan een lunch op het strand, denken we allebei. Alleen komen we er nu achter dat een zwaar bepakte fiets door het zand niet vooruit te krijgen is. Ik loop stoer voorop over een keurige plankier over het strand. Meteen als het hout ophoudt sta ik als een blok beton stil in het zand. Ik schiet bijna over mijn stuur. Als ik een airbag had gehad dan… de onderkant van mijn wielen zijn verdwenen in het zand. Ik vind deze plek hier wel ok, zeg ik tegen Fabienne.  We lopen zo wel even zonder fiets naar de waterkant. Het is wel heerlijk om zo aan het strand te kunnen lunchen. 

Hoewel we pal langs de kust hebben gereden en onverhard waar mogelijk hebben we de bordjes van de Eurovelo 1 weer niet gezien vandaag. Zo af en toe zagen we plots een bordje maar dan heel lang weer helemaal niet. We volgen beter onze eigen gemaakte route.

Albufeira

Als we Albufeira induiken merken we pas hoe hoog we zaten. Het is langs de kust veel klimmen en dalen. In Albufeira is het nog steeds een drukte van belang. Veel toeristen die zich al schuifelend door de knusse straatjes begeven. Dat het ook hier duurder is geworden zien we aan sommige mannen die alleen in sport broekje op straat lopen en zelfs hun laatste shirtje hebben moeten verkopen. De meesten hebben de laatste dagen nog wel goed kunnen eten zien we. Als we ons door de mensenmassa heen hebben gelaveerd wacht ons een nare verrassing. Het steil naar beneden rijden van zonet krijgt een vervolg met een bijna onneembare klim omhoog. We moeten zelfs eerst even keren om in de pedalen in te klikken en dan met aanloop te starten. Fabienne komt tot halverwege en merkt dat lopend en de fiets duwen nog veel zwaarder is. Als Albufeira nu al zo druk is, hoe moet het dan in augustus zijn. Albufeira: Afgevinkt.

Portimao

Aan het begin van Portimao ligt een terras er wel heel uitnodigend uit. We stoppen en nemen een biertje. We hebben een uurtje geleden bij een tankstation samen even een anderhalve literfles koud water naar binnen geklokt, maar de dorst is met dit weer bijna niet te lessen. Een klein biertje helpt natuurlijk niet, maar is wel heel lekker. 

Evan later rijden we in Portimao naar ons hotel. Geweldig leuk hotel weer en de fietsen kunnen binnen worden geparkeerd. We hebben er vandaag ruim 80 kilometer met 600hoogtemeters opzitten en dat is met deze hitte geen sinecure. Het gaat goed en dat is geruststellend want we hebben in de planning nu zes dagen fietsen achter elkaar.  

We eten vanavond in een leuk restaurant op het strand met uitzicht op de zee. Natuurlijk eten we hier vis. Ik gebakken inktvis en Fabienne bacalhau a bras. Dat is reepjes kabeljauw gebakken met uien, eieren en aardappel. 

We horen op de achtergrond zachtjes het geluid van de golven en dan smaakt het eten extra lekker. Wat wil je nog meer?