Wat een dag…

Vanmorgen op ons gemak ontbeten om op tijd naar de boot te kunnen. We hadden een leuk appartement en de fietsen stonden veilig. Het is altijd een spannend moment om de deur dicht te trekken bij vertrek als je de sleutels binnen moet achterlaten. Dicht is dicht en je komt er niet meer in. Dus zeker weten dat je alles bij je hebt en dan dicht die deur. 

De ferry

We zijn op tijd bij de ferry (een half uur te vroeg) en nemen een kop koffie om het wachten te veraangenamen. Om tien minuten voor tien komt de schipper en zijn hulp aan slenteren. Hij checkt alles op  zijn gemak en laat de oprijplank neer. Fabienne loopt met fiets en gepast geld in de hand de boot op. Nee, nee, nee mevrouw, alleen met kaartje. Kaartje? Ja dat moet je kopen bij ticket-office. Néé.  Geen probleem, is aan de overkant en je hebt nog vijf minuten. Fabienne loopt in behoorlijk tempo heen en weer. Ziet er een beetje kolderiek uit op fietsschoentjes met ijzertjes eronder. Volgens de mensen die ook staan te wachten geen aanleg voor de tango. 

Portugal 

We varen schuin naar de overkant. Een kwartier later staan we in Portugal. Het Portugese dorp Villa Real De Santo Antonio is een levendige toeristische plaats waar de terrasjes ‘s-morgens al lekker vol stromen. We fietsen wel meteen door want we hebben vandaag wel wat kilometers te maken. Het is hier een uur vroeger dan in Spanje, voor vandaag is dat wel zo fijn. In Portugal lijkt het gebruikelijk dat het fietspad aan de linkerkant van de weg wordt aangelegd. Oké, het is ff wennen. Hoogst irritant is wel dat we bij iedere inrit van een huis of een zijstraat de stoep af moeten en weer op moeten. Om de twintig meter ligt er dus een stoeprand. 

Kaki

We fietsen parallel aan de kust langs dan weer moerasgebied en dan weer langs velden vol met fruitbomen. Bij een van de velden zijn ze hard aan het werk met het plukken van de oogst. We stoppen en kijken wat het is. De mannen komen meteen naar ons. Vooral mannen uit India, Bangladesh en Nepal. Ze vinden het interessant dat wij zo nieuwsgierig zijn. Hun baas komt er op een tractor net aan en komt ook op ons af. Hij legt uit dat de pluk van de alabed nu moet worden gedaan. Een soort kaki. Hij geeft ons vier vruchten mee. En inderdaad heel lekker en sappig. Je moet niet het vel opeten komt onze Indiër nog even snel zeggen. Als de baas weg is krijgen we ook nog snel wat traditionele kaki’s toegestopt van de Bengalees. Deze zijn lekkerder zegt hij lachend. We eten er allebei een op en nemen zwaaiend afscheid. 

EuroVelo 1

Als we lekker op weg zijn en helaas net een stuk doorgaande weg moeten nemen, worden we aangehouden door een wielrenner. Hij verwijst ons naar een afslag en een weg een stuk terug naar een weg parallel aan het strand die veel mooier is om te fietsen. Wel wat onverhard, maar inderdaad een gouden tip! We rijden vandaag heel veel onverhard. We vermoeden dat we vandaag zeker de helft onverhard hebben gereden. En dan niet zo lullig ook. Man, man, we rijden soms hotseknotsend door de Algarve. En dat zijn dan vooral de stukken van de EuroVelo 1. De EuroVelo 1 loopt langs de Atlantische kust van Zuid-Portugal naar de Noord-Kaap. Het stuk in Portugal heeft aan de basis gestaan voor ons avontuur. Maar dat de route zoveel onverhard zou zijn hadden we ons niet gerealiseerd. En we hadden een hoge pet op van de EuroVelo 1. Nou….

Hindernissen

Als we op een leuk onverhard pad opeens speels opgestelde hekken zien staan, ontgaat ons de logica. Wat een onzin. Hier krijgen we onze fiets met tassen nooit tussendoor. Maar wij zijn niet voor een gat te vangen dus met wat kunst- en vliegwerk is het weer gelukt. Als we weer lekker op weg zijn kan het dus nog gekker. Het pad houdt gewoon op. Er staat een hek, en that’s it. 

Even later als we weer een leuk onverhard pad nemen langs de spoorbaan zien we op de GPS dat we straks toch echt de spoorweg een keer moeten over steken, want we moeten aan de andere kant uitkomen. We zien van alles onderweg, maar geen spoorwegovergang. Tja, dat wordt dus even een dingetje. Geen spoorwegovergang dus. Er stond aan het begin van de weg echt een bordje van EuroVelo 1. Dan maar goed uitkijken en de fietsen over het spoor tillen. 

Zoutwinning 

Net voorbij Olhao en nog voor Faro rijden we door een heel groot gebied waar zout wordt gewonnen. Super interessant en mooi om te zien. Dat is dan weer het leuke van de onverharde wegen waar niet veel ander verkeer komt. Leuk om van dicht bij te zien. Oh nee hè. “Wat nu weer” hoor ik achter me. Even later staan we samen voor een ingezakte brug. Ik sta nog even te kijken met de illusie dat dit héél misschien toch gaat lukken, maar die illusie laat ik snel voor wat het is. Er komt net een Portugees klein tanig mannetje op een mountain bike aanscheuren. Hij ziet ons staan en vraagt: Spanish, Portugees, French of English. Hij legt ons uit hoe we via een omweg weer op de weg kunnen komen. Pfff, ook weer opgelost. O ja, een ook nog een km of 5 verkeerd gereden vandaag doordat we bordjes EuroVelo 1 aan het volgen waren, maar we toch echt niet dichterbij Faro kwamen.

Hondenruzie 

We zijn rond 17:00 in Faro. Eerst de spullen in het appartement gezet. We komen het appartement weer binnen met een sleutel kastje. Een beetje klein appartement, maar verder wel geinig. En dan eindelijk naar het terras voor een verdiend pilsje.

Als we goed en wel de eerst slok van ons biertje hebben genomen, slaat ons de schrik om het lijf.  We horen mensen gillen en een hoop geblaf. Zo’n eng pitbull achtig vechtbeest valt net een klein hondje van vakantiegangers aan. Hij hapt echt naar de keel en laat weer los. En bijt weer. De eigenaar trapt naar de hond en schreeuwt. De eigenaar van de bitbull rent naar zijn hond en sjort hem los aan de halsband los, maar het beest rent richting ons tafeltje, waar de man hem weer bij de halsband pakt. Even later staan de mensen elkaar de huid vol te schelden.  Wij gaan even met ons biertje aan de andere kant van het terras zitten. Pff… wat een dag.