Lunchen in ui

We zijn vandaag vroeg opgestaan, want we moeten Toledo zien uit te komen. En ieder verkeerd straatje omlaag is ook weer een extra steile klim twee straten verder. Eerst nog even genieten van ons ontbijt in ons prachtige appartement. Hier is echt een hele handige bouwvakker aan het werk geweest, samen met een bijna binnenhuisarchitect die dit heeft bedacht. Omdat onze fietsen binnen staan, kunnen we de tassen inpakken en al aan de fiets hangen. We zouden zo de deur uit kunnen rijden. 

Gelukkig hebben we gisteren samen een poging gedaan de weg te verkennen om te zien hoe we Toledo uit kunnen komen zonder veel obstakels die niet te doen zijn met de fiets. Als je niet weet hoe Toleda eruit ziet en er nog nooit bent geweest kan je er maar moeilijk een voorstelling van krijgen. We hebben samen gelopen en nadat we ieder een straat naar de kathedraal namen, zijn we elkaar dus kwijt geraakt. Straten die verdikkeme parallel naast elkaar liepen en op eenzelfde plein uit moesten komen, dachten wij. Nadat we elkaar weer op een terras hadden gevonden, waar anders, namen we na een biertje al gauw het besluit dat het lopen genoeg was geweest. We weten het nu  wel voor morgen.

We slaan vanmorgen acht uur de deur achter ons dicht en gaan op weg. Ik krijg de koppositie en dus de verantwoordelijkheid van de ‘way out' opgedrongen. Dat is lekker zeg. Maar ik heb gisteren goed opgelet, rechtsaf de straat uit, voor ‘ons terras’ linksaf, eerste rechts en dan bij Douglas rechts aanhouden. We komen in een keer op het grote plein voor het Alcazar. Zo, nu is het een afdaling naar de route die we moeten hebben naar Talavera de la Reina. Zodra we op de gps route zitten fietst het toch weer een stuk relaxter. 
Het is weer mooi weer met een beetje een sluier voor de zon. We hebben een directe weg naar Talavera waarbij we onderweg wel een paar dorpjes aandoen. De weg is rustig en we genieten van het uitzicht zowel links als rechts van ons. Qua hoogtemeters hebben we vandaag een rustige dag, maar de silhouetten van de bergen recht en schuin voor ons beloven spektakel voor de komende dagen. We hebben tot en met vandaag vooral naar het westen gefietst. Morgen fietsen we voor het eerst naar het noorden. Vandaag kwamen we toch nog aan bijna 82km en bijna 600mtr klimmen. We hebben onderweg geluncht in Ui. Huh, typefout? Nee hoor, die Spanjaarden houden er gewoon vreemde namen voor de dorpen op na. We hebben echt geluncht in Cebolla. En dat betekent ‘ui'. Hoe bedenk je het? Ik krijg trouwens steeds allerlei vertalingen van Fabienne te horen. Wel zo handig en ook leuk. Als we zitten te eten hebben we altijd wel wat aandacht als onze fietsen met tassen staan geparkeerd. Mensen willen altijd eerst weten waar we vandaan komen en dan waar we heen gaan. Het ongeloof straalt dan meestal van het gezicht. Rare lui die Hollanders, zie je ze denken. 

We fietsen rond 14:00 uur Talavera binnen. Zoals gewoonlijk rijden we via de gps zo naar ons appartement. Ook nu weer de spanning als we door de navigatie door een buurt worden geleid waar je nog niet dood gevonden wil worden. Allebei denken we hetzelfde: “waar komen we nu weer terecht"? Maar na een paar straatjes waar de pitbulls en trainingspakken de standaarduitrusting is, komen we weer in een mooie buurt van Talavera. Ons appartement zit in een groter complex. Al weer ben ik verbaasd hoe Fabienne dit heeft gevonden. Al weer een geweldig leuk en mooi appartement. Het complex heet Blue Windows House en het heeft inderdaad blauwe ramen. Het is echt een kunst om via alle apps telkens een leuk onderkomen te vinden. Het lijkt allemaal heel eenvoudig, maar als ik Fabienne soms voor de deur van het appartement in het Spaans met de hostess of eigenaar hoor bellen, pffff.

We gooien onze spullen in ons appartement en kleden ons snel om. Hup naar buiten om even de omgeving te bekijken en dan op een terras de met een biertje de reacties lezen. Fabienne loopt naar binnen om twee biertjes te bestellen. Even later hoor ik een grote ‘klonk' en zie ik Fabienne wrijvend over haar voorhoofd naar buiten komen. Er zit in dit café een glazen deur die automatisch open en dicht gaat. Maar tja, als je op je telefoon loopt te kijken terwijl je naar buiten loopt. Ik zeg even niets. Ik weet ook even geen snuggere opmerkingen maken. We moeten tenslotte nog twee weken samen fietsen hè. Ze heeft wel toen ze tegen de deur aan klampte meteen in haar tong gebeten en dat is pijnlijker dan die bult op je hoofd. Het is altijd heel opvallend als mensen zich door een domme actie pijn doen dat ze dan op het moment zelf net doen alsof er niets aan de hand is. Maar eenmaal aan het tafeltje zie ik aan het wrijven dat het glas toch wel hard was. 

In Talavera zien we een super mooie supermercado. Echt een hele grote met heerlijke kant en klare spaanse tapas. Dat gaan we doen. Lekker in ons appartement met heerlijke Spaanse lekkernijen en een koud washandje op het voorhoofd. (Dit is een geintje hoor)
Morgen gaan we naar San Martin de Valdeiglesias. Aan de bergen die we vandaag in de verte al zagen weten we dat het zeker geen lunch wordt in San Martin. Als de gps het goed heeft berekend gaan we morgen bijna 1000mtr klimmen.  Het zwaarste gedeelte van de hoggtemeters zit tussen de 20 en 30 km. Dat is wel lekker. Dan zijn de spieren warm en de benen nog niet al te vermoeid. Maar dit is theorie hè.