Lucky day

Zo dat is lekker zeg! Allebei de hele nacht doorgeslapen. Hopelijk is ons lijf nu gewend aan het tijdsverschil. Lekker uitgerust staan we op en gaan we naar het ontbijt. Het ziet er niet onaardig uit en er staan veel bakken met ongetwijfeld lekkere warme Chinese lekkernijen, maar er is werkelijk niets wat er voor ons appetijtelijk uitziet op de vroege ochtend. We houden het bij een bakje met stukjes meloen en dat valt nog niet mee om dat met stokjes te eten. Alhoewel we er al aardig bedreven in zijn, ploepen die gladde meloenstukjes er steeds tussen uit. Omdat we wel op tijd willen vertrekken zit er niks anders op dan, als de dames van het ontbijt niet onze kant opkijken, de stokjes als sateprikker te gebruiken. Op de kamer eten we nog snel een banaantje en proppen we nog wat cakejes naar binnen. Toch nog maar even de Chinese weeronline checken.  Oef! 100% kans op regen. Nou, daar is dan ook geen twijfel over, het gaat regenen, de vraag is alleen wanneer en hoeveel.

We rijden al snel het stadje uit en rijden door mooi landelijk gebied met veel dakpanfabriekjes en landbouw. Het is leuk te zien hoe hier nog met de hand cement in vormen wordt gedaan en de pannen dan in de openlucht worden gedroogd. Op de achtergrond zien we mooie bruine bergen waarboven toch al weer snel donkere wolken te zien zijn. Met het weerbericht in ons achterhoofd rijden we stevig door. We stoppen nog even voor een koude nescafe (ons favoriete drankje hier bij gebrek aan koffie en weer eens wat anders en cola). Omdat het er nu wel heel dreigend uitziet, trekken we maar alvast onze beenstukken en regenoverschoenen aan. En Hans pakt zijn voorzijtassen ook al vast in.

We rijden over en langs de Yantze, een grote en belangrijke rivier. Het is met 6400km de langste rivier in Azië en de twee na langste rivier ter wereld. De Yantze begint in Tibet en eindigt in Shanghai en zorgt voor de drinkwatervoorziening voor een derde van de Chinezen.

Het begint nu wel erg donker te worden en in ons routeboekje staat dat er over een km of 5 nog een winkeltje is. Ja hoor, het begint al te spetteren. We hopen daar toch nog droog aan te komen, zodat we wat kunnen drinken en onze cakejes kunnen opeten. Er komt geen restaurantje meer vandaag. Ineens zien we toch iets wat lijkt op een restaurant. Ik (Fabienne) loop naar de keuken, waar het heerlijk ruikt en vier werkmannen zitten te eten. Ik maak het internationale eetgebaar naar een man die eruit ziet als de kok, maar hij schudt meteen nee. Ook de vier mannen schudden smakkend nee, eentje maakt nog een gebaar met zijn chopsticks waaruit ik begrijp: je moet verderop zijn. Ik vraag het nog een paar keer, wijs op het eten en sta te gebaren tot ik een ons weeg. Maar ik zie vijf hoofden gelijktijdig nee schudden, ook als ik er heel zielig bij kijk en over mijn maag strijk. Maar nee hoor, niet te vermurwen. Dat is nou toch echt jammer, zeker na die leuke ervaring van gisterenavond.

Dan maar een banaantje met een cakeje eten. We zetten wel even onze fietsen onder de overkapping, pakken alvast onze regenkleding uit en net als we ons hebben geïnstalleerd voor onze ‘banaan met cake lunch’ komt de kok ons toch roepen, terwijl hij een tafeltje schoonmaakt. “Goh Hans, ik geloof dat we toch wat te eten krijgen “. We lopen een beetje vertwijfeld naar het tafeltje, en ja hoor, daar komt het eerste gerecht al, en er komen nog drie schaaltjes met vlees en groentengerechten, witte rijst en een theepot met groene thee. We kijken blijkbaar heel blij en verrast, want de eerst zo nors kijkende man, blijkt ineens heel vriendelijk en zorgzaam. Om de vijf minuten komt hij vragen of het genoeg is en of we meer willen eten.  “No no, this is perfect. Thank you so much!” De grootste verassing komt nog als we willen betalen. Hij schudt weer heel gedecideerd nee. Het is gratis! We weten niet hoe we hem moeten bedanken en lopen als we vertrekken de keuken nog even in om iedereen nog maar eens te bedanken. Wat ontzettend aardig!

We trekken nu wel meteen onze regenkleding aan, want de bewolking is wel heel donker. We twijfelen nog of we even moeten wachten of gewoon fietsen. We gaan. Na een klein kwartier wordt het te gek en schuilen we toch maar onder een overkapping van een winkel die nu dicht is. Er komt gelijk met ons een karretje met een ‘oud papier ophaler’ om ook te schuilen. We raken in gesprek met deze Chinees. Nou ja in gesprek. Als hij doorheeft dat we hem niet verstaan krast hij met een steentje op de vloer wat hij bedoelt. Hij krast vierkantjes en hokjes en streepjes. Hij zal toch niet serieus denken dat we dat wel begrijpen. Het minste wat ik (Hans) kan doen is met een steentje op mijn hurken naast hem gaan zitten voor een spelletje tik tak tor. Maar dat begrijpt hij dan weer niet.

Na 15 minuten is het droog en ziet het er al weer veel beter uit. Onze oud papier ophaler vertrekt ook weer en zwaait enthousiast. Even later halen we de man weer in. Hij is zijn karton verloren en dat ligt nu achter zijn karretje in plaats van erboven op. Hij kan er zelf wel om lachen.

We klimmen vandaag een beetje op ons gemak. Het zijn geen steile klimmen en ze zijn niet al te lang. We komen in de buurt van onze eindbestemming Qito. Op de afslag om het dorp in te rijden staan we even te overleggen of dit de goede afslag is. Er stopt een  man die ons in gebrekkig Engels vraagt of hij ons kan helpen. We vertellen hem dat we even staan te kijken en dat we naar een hotel willen hier in het dorp. Nou dan wil hij ons wel helpen. Hij biedt aan om voor ons uit te rijden. Heel vriendelijk van deze man. We rijden achter hem aan. Als ik zie dat hij het ook regelmatig moet vragen lees ik ook stiekem gewoon even mee in mijn eigen beschrijving.  Het is een dorp van niks. Minder nog eigenlijk. Orientatiepunten zoals politiebureau of postkantoor kunnen we niet vinden. We vrezen het ergste. Als we aan de lokalen vragen naar het “Post-office of police-office” wordt er alleen gegiegeld en praten ze in het Chinees tegen ons terug. Dat schiet dus niet op zo. Onze Chiinese hulp in nood vraagt omstanders naar een hotel. We rijden de hoofdstraat twee keer op en neer. Geen hotel te vinden. Eindelijk heeft onze Chinees iemand gevonden die druk staat te wijzen naar verderop in de straat.

En verhip via een steegje komen we op een binnenplaats van een hotel. Een eenvoudig hotel met een goede kamer. Geen Hilton, ok, maar we zijn geholpen. We bedanken onze man die de hele tijd bij ons is gebleven om ons te helpen. Hij is docent Engels op school. Hij heet Bob. Goede Chinese naam denk ik nog. Maar we begrijpen meteen wat beter waarom al die Chinese kinderen zo beroerd Engels spreken. Maar waarom heeft Bob dit nu allemaal gedaan? Hij vertelt dat hij onlangs een Duits echtpaar op de fiets in Kunming had ontmoet. Hij had hen uitgenodigd bij hem thuis en hij dacht nu dat wij die fietsers waren. “You are lucky” zegt hij lachend. “That is why I stopped and helped you”. Hij wil nog wel graag met ons op de foto. Volgens mij alleen om niet nog een keer die fout te maken.