Linkeballen met een Koreaan

We vertrekken weer op tijd. Vandaag maar een etappe van 60 km, maar erna gaan we nog een park met een oud dorp bezoeken. Het is fris als we vertrekken en ook vandaag ziet het er niet naar uit dat het supermooi weer wordt. Tja, we doen het er maar mee. Wij hebben al heel lang afgesproken dat we niet chagrijnig worden door het weer. Dat is namelijk iets dat je toch niet kan beïnvloeden. Dus we doen het ermee.

De omgeving is een beetje hetzelfde als de vorige dagen. Langs een rivier, langs akkertjes en veel op een fietspad. Vandaag zien we niet zo veel Koreaanse sportievelingen op de fiets. Die Koreanen blijken dus mooiweerfietsers. We rijden wel langs een aantal campings. Zelfs eentje met van die grote glampingtenten. Dat hadden we toch niet verwacht hier in Korea. Ook zien we vandaag weer veel vissers aan de waterkant.

Twintig km voor het einde van de etappe krijgen we nog een flinke klim voor onze kiezen. Een klim van 5 km met stijgingspercentages van af en toe 10%. Na onze vele klimprestaties in China zien we hier niet meer tegenop. Hans fietst een metertje of 100 achter me. Hans is meer een diesel en moet altijd wat warm draaien en ook heeft hij wat meer bagage. In mijn achteruitkijkspiegel hou ik hem altijd in de gaten, zodat we elkaar niet kwijtraken. En wat zie ik: Hans wordt ingehaald door een Koreaan. En ik zie het duimpje van die Koreaan omhoog gaan. Zo van: knap hoor dat je hier fietst. Maar ja die Koreaan heeft geen bagage bij zich. Ik denk nog, die zal ook zo wel bij mij zij, maar dat gaat nog niet zo snel. Hij kruipt maar heel langzaam dichterbij. In mijn spiegeltje hou ik hem in de gaten en ik probeer hem voor te blijven. Dan hoor ik een hoop gehijg en gepuf en komt hij naast me rijden. Hij kan net zijn hand met een duimpje naar me opsteken en brabbelt wat. Hij moet me meteen weer laten gaan. Hij hijgt, piept en kraakt. In mijn spiegel zie ik hem weer afzakken. Aan het elastiek hangt hij dus, zeggen we in wielertermen. Hij weet er toch nog ineens wat energie uit te persen en wil me inhalen, met zijn duimpje weer omhoog. Ik doe er even twee trappen bij en weg is hij. Zichzelf opgeblazen, heet dat. Helemaal gedemotiveerd zakt hij zeker weer twintig meter achter me. Op een gegeven moment fietst hij toch weer naast me en ik denk: nou laat hem dan ook maar. Omdat Hans ook een heel eind achter me ligt, en ik ineens honger krijg, wacht ik even op Hans en eten we een banaantje en wat koeken. We gaan weer verder, nog iets meer dan 2 km. Even later zien we toch onze Koreaan weer. Hij slingert over de weg naar boven. Hij heeft het duidelijk loeizwaar. Ik kan het toch niet laten om naar hem toe te fietsen en even later groet ik hem met een duimpje en een big smile. Een duimpje van hem kan ik wel vergeten.

Ook Hans zie ik weer dichterbij komen en die denkt: “even bijschakelen en erop en erover”. Als we op het pasje zijn, komt onze Koreaan even later uitgewoond boven. Zijn gezicht is getekend. We krijgen nu wel een duimpje van hem, terwijl hij met moeite vooruit kan kijken. Heel sportief en hij wil ook wel met ons op de foto. Zelfs op de foto ziet hij er heel verslagen uit.

We doen ons windjack aan en gaan naar beneden. Naar beneden fietsen is altijd al koud, maar het is ook nog een stukje kouder geworden. Na de afdaling is het niet ver meer fietsen. Deze keer vinden we gemakkelijk een hotel bij een hele aardige mevrouw. 

Eerst even lunchen (een soort ham/kaas tosti van Tous le Jours) en een kop koffie om weer warm te worden.

We gaan naar het Mungeyon Saejae Provincial Park. Een park waar je mooi kunt wandelen, maar waar ook bijzondere oudheden zijn te zien. Er zijn drie grote poorten die door de Koreanen werden gebouwd na de Japanse invasie in 1592 en 1598. Er is ook een oud weer heropgebouwd dorp. Dat dorp wordt nu vaak gebruikt als filmstudio. 

Het is superdruk in het park. Het is natuurlijk zondag, en we denken dat de Koreanen in het weekend veel op pad gaan. We zien echter ook hier weer banners van een festival, dat op 28 april begonnen is. Het is zeker de maand van de activiteiten hier in Korea. In het park is er ook nog een muziekuitvoering. We staan even te luisteren, maar de muziek doet zeer aan je oren. Het is niet echt onze smaak. Even verderop is er ook nog een uitvoering. 

We bezoeken het oude dorpje met mooie gerestaureerde huizen en vergapen ons aan allerlei standjes met vreemde etenswaren. Af en toe mogen we wat proeven. We zitten hier in de appel-en kersenbuurt, het zijn dus heel veel appel en kersendingen.

Het dorp waar we vandaag slapen is een dorp van niks, maar het heeft toch heel veel restaurants. In heel Korea zijn er heel veel restaurants. Het schijnt dat als alle Koreanen op een dag zouden besluiten om buiten de deur te gaan eten, dat er dan nog open plekken zijn.

Achter het pleintje van ons hotel zijn zeker een stuk of zes restaurants. We hebben eigenlijk nog niet echt lekker gegeten in Korea. We kiezen waarschijnlijk of steeds een verkeerd restaurant of het verkeerde gerecht. We kijken dus meestal goed waar we naar binnen gaan en staan vaak naar de foto’s van de gerechten te staren. Zo ook vanavond. We gluren door de ruit naar binnen hoe het restaurant eruit ziet en wat de mensen op hun bord hebben. Bij een van de restaurants steekt een man zijn duim omhoog en wenkt ons naar binnen. Hij zegt meteen in goed Engels: “If you need help, please tell me”. We krijgen zelfs een menukaart in het Engels, maar we vragen toch maar even de hulp van de aardige Korean. Hij wijst ‘grilled porc’ aan en zegt: “I think foreigners like that”. Dus we nemen de gok en nemen ook nog ‘grilled beef’. Even later krijgen we een grillplaat voor ons en 17 verschillende schaaltjes met bijgerechten, voornamelijk ingelegd in het zuur. Het vlees wordt voor ons op een slagersblok afgesneden. De ober helpt ons met het grillen en wijst ons hoe we dit moeten doen. Er ligt een schaar bij om de speklappen in kleine stukjes te knippen. Dit is zo handig! Zouden we in Nederland ook moeten doen. Het werkt echt. Beter dan snijden. Het eten smaakt heerlijk en het is de eerste keer dat het eten ons ook echt heel goed smaakt. Van de Koreaan krijgen we nog een of ander kersenijsdrankje. Dat moeten we na ons eten drinken. 

Twee Koreanen naast ons zijn eigenlijk ook wel nieuwsgierig geworden. We horen ze ‘European’ zeggen en we kijken om. “Yes, yes we come from Holland”. “Guus Hiddink”, zeggen we er bij. Want dan weten ze hier meteen waar we vandaan komen. “Oh, Hollandeniederland” en hij pakt meteen zijn telefoon en gaat iemand bellen. “Hollandeniederland” horen we hem een paar keer zeggen en ineens krijg ik de telefoon in mijn hand gedrukt en zit ik met een Koreaan Duits te praten. Een Koreaan die twee jaar in Duitsland heeft gewerkt. Hij was heel geïnteresseerd in onze reis. Ik geef de telefoon weer terug aan de eigenaar en hij vraagt nog even snel hoe je tot ziens moet zeggen in het Duits. “Auf wiedersehen” zeggen we in koor. Bye, bye! Wat een leuke mensen, die Koreanen!