Lekker druk op Schiphol

 
Als je om 12:40 vliegt, hoe laat moet je dan thuis weg? Het is een chaos op Schiphol de laatste dagen. Alle journaals openen met een item over Schiphol gerelateerde onderwerpen. Te weinig personeel lijkt het grootste knelpunt. Nou, dat lossen ze in een weekend niet op natuurlijk, dus we gaan zondag wat  vroeger weg. Lange rijen mensen die buiten, voor de deuren van Schiphol al nerveus van het ene been op het andere staan te wippen geven een beeld van ongemak. “Je zal daar toch staan met twee fietsdozen”, denken we allebei als we Annechien horen zeggen dat het zondag nog drukker wordt. 

We laten zondag om 06:45 Strijen achter ons en rijden vlot richting Schiphol. Als we rond 08:00 uur in de korte file staan voor de vertrekhal weten we dat we er goed aan hebben gedaan vroeg hier te zijn. Ruud en Oda (zij krijgen om 09.15 uur van vrienden die aankomen wat elektronische spullen uit Amerika) hebben aangeboden ons te helpen met de bagage en de dozen als ik de auto naar P3 breng. Als ik alle etages van de parkeergarage van links naar rechts heb gehad, vind ik een van de laatste plekken op de bovenste etage. Als ik terug ben in de vertrekhal staat Oda al bij Fabienne. Het inchecken van fietsen en bagage gaan dit jaar zonder probleem. De mevrouw achter de desk gelooft ons meteen als wij zeggen dat de fietsdozen 29 kilo wegen. Ze plakt de bagagelabels op de dozen en klaar. Saai. 

Op naar de security check. Nou daar beginnen toch de problemen wel zichtbaar te worden. We schuifelen tussen de paaltjes 8 keer heen en weer, naar de ingang toe en er weer voorbij, maar telkens op iets minder afstand richting de ingang toe. Geinig is dat je daarbij natuurlijk telkens de zelfde mensen tegenkomt. Het worden nog net niet je vrienden, maar je krijgt wel een klik. Eindelijk worden we in het laatste laantje door een struise beveiligster naar balie 21 verwezen. Hier moeten dan al je spullen in een bak gedeponeerd worden. Ook de riem, schoenen, tasje en horloge. Niets meer in je zakken? Ja, mijn sleutels. Alles in de bak aub. Ik vind dit wel een dingetje en hier begint het voor mij ook altijd weer spannend te worden. Als mijn spullen door het rontgenapparaat worden ingeslikt, verdwijnen ze voor mij uit het zicht. Ik probeer uit alle macht langs de mensen voor mij te kijken op welk bandje mijn spullen weer na de scan worden uitgespuugd. Links is extra controle en rechts is oké maar komt het tussen de graaiende passagiers die nu zo snel mogelijk naar Starbucks willen. Omdat ik al lang het vertrouwen heb verloren dat alle mensen deugen, probeer ik de bak met mijn spulletjes op afstand te volgen. Voor mij schiet het niet op. De bodysccan is nog niet voor iedereen routine, zo blijkt. “stilstaan alstublieft", “handen omhoog alstublieft", “nog even blijven staan". Als ik even later ook op de voetstappen sta met mijn handen in de lucht springen de lampen op groen. Als ik mijn eerste schoen aan heb moet ik al hinkelend weer een meter opschuiven omdat de bakken met spullen doorschuiven. De vaart zit er goed in hier. Al struikelend met een schoen aan en de ander half haal ik mijn bak met spulletjes weer in. Alles is er nog. 

Eenmaal binnen is het relatief rustig. We hebben een bankje gescoord en het wachten kan beginnen. Ook wij schuifelen om beurten even langs de decadente winkeltjes van Burberry, Boss en Lacoste. Je spuit dan zo hier en daar een (te) duur luchtje, zodat je straks bij het boarden zeker weet dat je lekker ruikt. Bij de gate zijn de 70 stickers voor ‘quaranty cabin luggage’ al verdeeld. Geen probleem, want onze fietstassen kunnen volgens deze stewardess makkelijk onder de stoel. Huh, makkelijk onder de stoel? Daar zit toch ook het zwemvest? Lullig als de man voor mij bij een noodlanding met mijn fietstas om de zee in duikt. 
Onze vlucht verloopt verder voorspoedig. We vertrekken op tijd, wij stappen als bijna laatste in, keurig allemaal. In Valencia komt de bagage uit Amsterdam op op band 7, maar odd size luggage op 12. Ik ga naar 12 en Fabienne blijft bij 7 voor de tas. Na een tijdje komt Fabienne naar 12 met de tassen maar ik sta nog steeds naar een gesloten luik te kijken. Dan eindelijk als er niemand meer bij de bagagebanden staat, komt er beweging. De fietsen zijn er. We lopen naar de uitgang waar een aardige Spanjaard, die zich voorstelt als Manuel, met een bordje staat. We lopen met hem mee naar de parkeerplaats. Er staan meerdere transportbusjes. Nee hè, wat is dit nu? Een busje voor invalide vervoer? Deze man moet weten van ons blog en wil er persé in. Hij kijkt wel heel bedenkelijk, maar de vriendelijkheid wint het op zijn gezicht. Ik hoop niet dat hij twee rollators had verwacht. We lopen met de dozen naar de achterkant van het busje. Nee er zit warempel nog echt een rolstoellift in ook. Hij kijkt weer naar de dozen. Hmm, wel heel groot zie je hem denken. Toch probeert hij een doos met veel fantasie in de auto te schuiven. Ik help Manuel tegen beter weten in. De doos zit er schuin in als hij er weer onder vandaan kruipt, maar steekt aan de achterkant uit. En er moet nog een doos bij.  Dat gaat zelfs Hans Klok niet lukken. Onze Manuel gaat bellen. No problemo, no problemo, stelt hij ons gerust. Even later komt een collega met een grotere bus. Samen kijken ze eerst nog even naar de rolstoelbus en besluiten dan het vrachtje te wisselen. 
In het hotel worden we uitermate vriendelijk geholpen. Onze kamer is perfect, we krijgen een ruimte om de fietsen te monteren en er is een keurige ruimte waar onze fietsdozen worden bewaard. Perfecto. Zo meteen naar een restaurantje hier om de hoek en hopen we lekker te kunnen eten. 

Het was een vermoeiende maar enerverende dag. Morgen Valencia ontdekken.