Dagje slenteren in Lijiang en Baisha

We hebben heerlijk geslapen vannacht na de zware dag van gisteren. Vandaag gaan we Lijiang bekijken en vanmiddag nog een klein stukje fietsen naar een ander dorpje Baisha. Het is prachtig weer! Strak blauwe lucht en het is warm. We slapen in een heel klein en authentiek hotelletje met de naam Ancient Stone Bridge Inn. Wat waren we blij gisteren dat we het hadden gevonden. 

De dochter van de eigenaar is heel handig met de vertaalapp en ik (Fabienne) heb met haar heel wat afgecommuniceerd met de telefoon. Om de beurt spreken we wat in en dan laat ze eerst zien wat ik in het Engels heb ingesproken en of het klopt. Daarna spreekt zij weer wat in. Ze is er best handig in, dit in tegenstelling tot haar vader die het ook probeert, maar hij drukt steeds het verkeerde knopje in, want als hij wat inspreekt verschijnt er niks op zijn scherm. Dochter pakt dan lichtelijk geïrriteerd de telefoon weer af. Soms is de vertaling niet helemaal goed, maar dochter en ik begrijpen elkaar behoorlijk. Althans ik dacht dat we ontbijt hadden, maar er is niemand te bekennen als we om half negen naar beneden gaan. We wachten een kwartiertje en besluiten dan maar zelf in het stadje iets te gaan zoeken. Ook daar is nog alles potdicht. Het is wel leuk om zo in de ochtend rond te lopen en de prachtige straatjes te zien zonder toeristen. 

Voor een van de winkels staan de verkoopsters hun ochtenddansje te doen. Op hippe muziek dansen de meiden een ingestudeerd dansje als een lekkere ochtendgymnastiek. Ze hebben er zin in en staan enthousiast tegelijk met elkaar te bewegen. Als we denken dat het afgelopen is gaan ze in een rij tegenover elkaar staan en komt er een soort yel om de dag goed te beginnen. Het komt ons een beetje over als het roepen van de kernwaarden van het bedrijf zoiets van: wij zijn klantvriendelijk en behulpzaam, lachen altijd naar onze klanten etc. Ze zijn heel serieus en geconcentreerd. 

Na een uurtje gaan we weer even terug naar het hotel. We mochten namelijk ook onze was in de wasautomaat wassen. Dochter is inmiddels net uit bed, zo te zien aan haar slaperige gezicht en ze is zo vriendelijk om ons even te helpen met de wasautomaat. De wasautomaat staat bovenop een Frans hurktoilet waar de slang van de afvoer in loopt. Maar dat kan voor ons wasgoed geen kwaad. Ik kijk nog wel even op welke temperatuur ze de automaat zet. Gelukkig, 30 graden. Anders hebben we straks hele kleine shirtjes en we hebben al niet zo veel bij ons.

Dan maar snel een bakkertje zoeken voor ons gebruikelijke cakejesontbijt, want we rammelen van de honger. Gisteren hebben we heel wat calorieën verbruikt. We kunnen nog koffie bij de bakker kopen ook. Dat is een goed begin van de dag. De Americano coffee blijkt er eentje te zijn met heel veel suiker en melk. Maar ook dat smaakt hier!

Lijiang is een prachtig plaatsje en is gesticht door de familie Mu rond 700. In Lijiang wonen de Naxi. Ook weer een bergvolk met een eigen taal en cultuur. De familie Mu vond onderwijs en ontwikkeling van de Naxi bevolking heel belangrijk en door heel China zijn er nog steeds Naxi Chinezen die op de universiteit les geven in de taal en de Naxi cultuur. We bezoeken Mu’s Mansion, een prachtig complex met mooie gebouwen en tuinen. Lijiang was ook een belangrijke plaats die aan de zuidelijke zijderoute lag. Die zijderoute bestaat sinds 400 na C en begon in Myanmar en liep vervolgens door Dali, Lijiang en Baisha. De zijderoute liep uiteindelijk door via Iran naar Europa. Uit Myanmar kwam er jade, uit Dali marmer en uit Baisha zijde borduurwerk. In Lijiang stopten de karavaans met handel om uit te rusten.

Lijiang is een prachtig plaatsje maar wel heel toeristisch. Geen westerlingen, die zie je hier maar heel zelden, maar de Chinezen bezoeken zelf massaal dit stadje. En daar is het dan ook helemaal op ingesteld met straatjes vol winkeltjes en eetgelegenheden. We zien naast heel veel souvenirwinkels hier ook weer de koekjes van rozenblaadjes, de rozenthee, varkensspek, noga, gedroogd fruit en doerian. Voor wie niet weet wat doerian is: een grote vrucht die lijkt op een rugbybal. Als je de vrucht openmaakt, zitten er enkele vruchten in in de vorm van banaan. Je vindt het of heel lekker of heel smerig. Maar de doerian staat ook bekend om zijn ontzettende smerige lucht. Als je de doerian een uurtje laat liggen, dan komt er een vreselijke lucht van af.  Hier is de specialiteit gebakken doerian. We hebben doerian wel eens gegeten, maar nu niet echt de behoefte om de gebakken variant te proberen.

Bij de lunch worden we deze keer geholpen door een aardige Chinese jongen aan een ander tafeltje die ons eerst zit aan te kijken en met zijn vrienden een beetje zit te lachen. Maar als hij ziet dat de dame van het restaurant echt niet begrijpt wat we willen schiet hij ons te hulp. Hij spreekt redelijk Engels. Met zijn hulp hebben we duidelijk gemaakt wat we willen eten, maar dit restaurant heeft alleen maar vaste gerechten waar we uit moeten kiezen. We volgen de suggestie van de aardige jongen. Het groentegerecht smaakt lekker, maar de kip in een hot pot smaakt nergens naar. Het is echt kippenafval met wat champignons. De stukjes kip zijn niet te eten. Alleen vel met botjes. We gaan geen kip meer bestellen in China, want we hebben inmiddels door dat ze de kip in stukjes hakken met bot en al.

Baisha is ook een Naxi dorp, maar minder toeristisch dan Lijiang en maar 10 km met de fiets. Ik (Hans) laat me door Fabienne overhalen om daar heen te fietsen. Op de weg ernaartoe zien we de Jade Dragon Snow Moutain, een indrukwekkende berg met steile witte pieken. 

In Baisha bezoeken we een zijdeatelier en worden we rondgeleid. Natuurlijk met de bedoeling dat we wat kopen. Het is echt heel mooi en bijzonder om te zien. Een strengetje zijde bestaat uit 25 draadjes en voor sommig heel fijn borduurwerk wordt soms maar een draadje gebruikt. Het is ook een hele kunst om zo prachtig te kunnen borduren. We zien drie vrouwen aan het werk. Het ziet er prachtig uit. We zijn op de fiets en kunnen helaas niets meenemen, zegt Fabienne, om naar buiten te kunnen. ‘Oh maar we kunnen het ook opsturen naar Europa’ zegt deze heel vriendelijke dame.

Als we verder lopen zit een klein Naxi orkestje te spelen in een kleine ruimte ter grootte van een bezemkast. Meteen als we aankomen beginnen ze te spelen en wijzen op een bord dat voor hun bezemkast staat. Fabienne staat stil en krijgt een drumstokje in haar handen gedrukt. De oudste van dit orkest, of de minst muzikale, geeft het ritme aan en laat Fabienne het overnemen. Het ziet er heel koddig uit. Vier mannen die zo uit een museum lijken te zijn weggelopen en Fabienne ernaast om het ritme aan te geven. Op een gegeven moment heb ik mijn foto's wel gemaakt en probeer ik de blik van Fabienne te vangen. Even het ritme een beetje opporren en doorlopen lijkt me. Maar Fabienne heeft er wel zin in en staat zelfs een beetje mee te wiegen. Gelukkig vindt de bandleider het ook wel genoeg en nodigt Fabienne vriendelijk, maar toch wel met enige dwang, tot een vrijwillige bijdrage. Natuurlijk doen we dat.

Hoe later op de dag hoe drukker het in Lijiang wordt. We eten heerlijk buiten vanavond. In elk restaurant is er muziek en zijn er enorme tv-schermen met kleurrijke filmpjes waar je spontaan hoofdpijn van krijgt. Na het eten lopen we nog even door een straatje dat er vanochtend heel lieflijk uitzag, maar nu is omgetoverd tot het uitgaansgebied van Lijiang. Stoere bewakers bij de deuren en binnen een en al lichtshow en keiharde muziek. 

Wij houden het voor gezien. Het was een leuke dag en we zijn weer uitgerust.