Dag 9 het gaat niet altijd helemaal goed

 Na het ontbijt in ons hostel daal ik af in de spelonken van dit gebouw om onze fietsen op te halen. De fietsen staan nog naast de aardappelen. Ik heb geen zin om weer al die trappen op te klimmen met twee fietsen op mijn rug dus ik rijd nu dwars door het restaurant naar buiten. Als we buiten staan merken we al dat het een warme dag gaat worden. Ik heb thuis twee routes gemaakt naar Toledo. De ene is 44 km en de andere is 57km. We zijn vroeg, het is mooi weer, dus we nemen die van 57km. Deze route gaat in het noorden de stad uit terwijl de kortere route aan de zuidkant de stad verlaat. Na ongeveer 8km gaan we van de verharde weg af en begint het onverharde gedeelte. We rijden een behoorlijk stuk onverhard met putten en kuilen en komen langs een zandafgraving. We moeten echt allebei een buff voor onze mond doen om niet meteen het gruis tussen de tanden te hebben. Na 12 km volgen we nog steeds netjes de route die ik via alle apps thuis in elkaar heb gedraaid. Wat wel raar is, is dat we aan deze kant van de spoorlijn zitten en volgens de gps hier het spoor moeten oversteken. Die oversteek is er dus niet meer. We moeten echt het spoor over. We gokken erop dat we verderop nog ergens het spoor kunnen oversteken. Als we doorfietsen en kijken naar de mogelijkheden blaft er een hond ergens bij een schuur. Er komt ineens een ijsblauwe Santos als een wervelwind voorbij. Een demarrage zoals alleen Van der Poel die kan doen. Tjemig, het stof stuift gewoon vanaf de banden omhoog. Fabienne moet niet zo veel van blaffende honden hebben.

We fietsen het weggetje door en warempel er gaat een beetje een obscuur tunneltje onder het spoor door. We komen nu midden in een grote zandafgraving waar hele grote vrachtauto’s rijden met banden die hoger zijn dan wij. We proberen één van die lui nog aan te houden door te zwaaien als teken dat we wat willen vragen. Hij zwaait terug en rijdt gewoon lekker door met dat monster van een auto. Nee hier gaat geen weg en hier gaan wij niet uitkomen. We gaan terug en nemen een eerdere afslag. Nog steeds onverhard. Ook dat leidt nergens toe. We staan te dubben wat te doen. Fabienne oppert terug te gaan naar het hotel en dan de andere route te nemen. Ok, ik ben overstag. Ook ik heb geen betere suggesties meer. Als we terugrijden, zie ik ineens een bruggetje over het spoor en de snelweg. We zien ook twee werkmannen die zo van de set van High Chaparral lijken te zijn weggelopen. Echte cowboy hoed, leren vestje aan en een groot zakmes in zijn hand. Het paard is vervangen door een four wheel drive. Fabienne vraagt of we zo richting Toleda gaan en of we met de fiets zo kunnen rijden. Fabienne krijgt een omslachtige uitleg met veel armgezwaai en ondersteunende woorden van zijn maat. Omdat er ook een mountainbiker aankomt spreek ik die aan in de hoop dat deze man een paar woorden Engels spreekt. Deze man is zelfs zo vriendelijk een stukje met ons op te rijden om ons de weg te wijzen. Even later zitten we weer op de route. Nog wel steeds onverhard. Na 20 kilometer is het gehobbel voorbij en rijden we op asfalt richting Toledo. Wellicht is ons plan om op tijd in Toledo te zijn voor een menu del dia toch nog te realiseren.

In de verte zien we Toledo al liggen. Toledo is een monumentale stad met veel historische panden en ligt op een forse heuvel. Ik had al van mensen gehoord, die in Toleda waren geweest, dat fietsen echt onmogelijk is. Dat lijkt me sterk. Het is ook moeilijk voor te stellen als je niet weet wat Toledo voor stad is. En onze man bij wie we ons Airbnb hebben gereserveerd vertelde er ook niets over. Via de  provinciale route komen we steeds dichterbij. Het gaat hier al flink steil omhoog en dan zien we de Kathedraal en het Alcazar nog steeds heel hoog boven ons. Ik ga hier niet stoer doen, we rijden in de eerste versnelling omhoog en het gaat net. We stoppen nog even bij een bronzen beeld van Frederico Bahamontes die Tour de France in 1959 heeft gewonnen. Hij werd de adelaar van Toledo genoemd. Maar probeer na een leuke foto maar weer eens op te stappen op 10% stijging. We gaan verder en besluiten eerst te gaan eten. Dan gaan we daarna wel op zoek naar ons appartement.  Na een heerlijk menu stappen we weer op de fiets. Als je denkt het zwaarste te hebben gehad blijkt dat die lui uit Toledo nog een verrassing voor je in petto hebben. Het kan nog steiler en dat met wijn in de benen. Er stoppen twee bussen die ons net nog even moesten inhalen schuin voor ons. Ik zie een metertje ruimte tussen de twee bussen en laveer er tussendoor. Fabienne moet afstappen en moet naar boven lopen. Want eenmaal afgestapt, kom je niet meer opgestapt. Toledo is een prachtige stad met magnifieke straatjes waar ook de bedenker van Google Maps gek van moet zijn geworden. Het gekronkel is bizar. We hebben zelfs een straat met aan het eind een deur naar een volgende straat. Hoe gek kan je het hebben. Het adres van ons appartement staat op mijn telefoon, maar de satelieten zien mij in die nauwe steegjes niet meer staan. Ik ga harder dan de satelieten me kunnen volgen. We gaan door steegjes die bijna loodrecht naar beneden gaan en dan weer straatjes die heel steil omhoog gaan. Dan moeten we ook nog oppassen geen straatjes te nemen waar we ineens trapjes krijgen. Wat een stad.

Er is geen vlak straatje te vinden. We kronkelen door Toledo en de stip op mijn telefoon van ons appartement lijkt geen meter dichterbij te komen. Uiteindelijk komen we in een straatje naast de Kathedraal waar ons appartement moet zijn. Iedereen die wel eens in Toledo is geweest, weet hoe hoog we dan zitten. Nummer drie roept Fabienne, die helemaal rood is aangelopen van het klimmen. Als het hier niet is kan het niet veel hoger meer zijn stel ik haar gerust. We staan in Calle de San Pedro terwijl het icoontje op mijn telefoon nog twee straten terug is. Hier moet het zijn zegt Fabienne, die na al het klimmen gewoon wil dat het hier is. Ze loopt naar nummer 3 en drukt op een van de vier bellen. Via de intercom krijgen we in ieder geval geen hartelijke ontvangst als we zeggen dat we een appartement hebben gersereveerd. Moet een vergissing zijn. Hier is geen appartement. Huh. Ik weet zeker dat het drie is zegt Fabienne nadat we in het straatje nog eens rond gekeken hebben. Als Fabienne het straatje op en neer loopt krijg ik het aan de stok met een vrouw die op nummer vier naar binnen wil en moeizaam langs de fiets probeert te komen. Tja kan ik er wat aan doen dat ze toen die straatjes zo smal hebben gemaakt. Ik zet mijn fiets voor nummer vijf. Fabienne probeert een van de andere bellen op nummer drie. No, no, we verhuren geen appartementen. U bent verkeerd. We bellen Miguel van de Airbnb. Nee, het is de deur tussen 1 en 3, maar ik kom nu de hoek om. Even later opent hij de deur en laat hij ons binnen.

Een werkelijk fantastisch appartement. Modern ingericht met een vide en de fietsen kunnen makkelijk binnen. Moet ook wel want ik wil geen ruzie met die mevrouw van nummer 4. Als we uiteindelijk binnen zitten komen we samen snel tot de conclusie: in Toleda kan je niet fietsen. Morgen gaan we Toledo ontdekken. Te voet!