Dag 6. Van Cafayate naar Salta langs bizarre rotsformaties

We hebben heerlijk geslapen midden in het wijnresort van Cafayate. Gisteren nog een beetje weggedroomd op ons eigen terras, uitkijkend op de Mendoza wijnranken. Het Mendoza wijngebied is het hoogste wijngebied in de wereld. Het blijft vreemd  om de wijnranken te zien met op de achtergrond de bergen met besneeuwde toppen. Dat de druifjes hier in dit gebied goed gedijen snappen we na vandaag weer wel. Het is vandaag 33 graden en de airco in de cactus moet echt heel hard werken. De wijn is in deze streek het belangrijkste product. De Mendozawijn heeft een lange traditie en is één van de betere wijnen. Onze rode wijn gisteravond bij het eten was heerlijk. Eigenlijk is de witte Mendoza nog beter. Ook bij vlees, zeggen ze hier. Dat lazen we dus te laat. 

Ik heb de zool van mijn wandelschoen gisteren maar meteen proberen te repareren, want ik heb de schoenen hard nodig in Bolivia waar het steenkoud kan zijn. Het tubetje lijm met de naam ‘geheim van de schoenmaker’ vraagt voorzichtig handelen. Ja die Chinezen maken gewoon een handleiding in het Spaans. Tubetje moet heel voorzichtig worden geopend omdat anders je vingers niet meer van elkaar gaan. Lekker als ik straks handschoenen aandoe in Bolivia. Ik krijg het tubetje niet eens open. Dan maar met de priem van mijn zakmes eerst een gaatje maken. WTF, de smurrie loopt er uit zonder dat ik knijp. Gelukkig wel meteen op de hak gemikt die ik klaar had gelegd. Gelukkig niet op mijn vingers, anders krijg ik telkens twee bier als ik er een bestel. Snel spuitmondje erop gedraaid en de schoen verder ingesmeerd. Ik heb volgens  Shing Ping 60 seconden de tijd om de hak op de schoen te plaatsen. Dan moet ik 60 seconden de zool aangedrukt houden. Even later sta ik dus op één been als een pelikaan in de hoek van de kamer. Maar je kan zeggen van die Chinezen wat je wilt, voorlopig zit de hak weer aan de schoen. 

Als we vertrekken is het 13 graden, zonnig en strak blauw. Het belooft een prachtige dag te worden. We rijden vandaag een keer alleen maar asfalt, maar er valt veel te zien. We zijn vanuit Salta twee dagen geleden eerst naar het zuiden gereden en gaan nu via een andere route weer noordwaarts om te eindigen vlakbij Salta. 

Na 6 km is al de eerste bezienswaardigheid, een stuk duinen. OK, het lijkt een beetje op de Loonse en Drunens Duinen, maar daar zie je op de achtergrond geen besneeuwde toppen. Wel apart. Als we terug zijn bij het parkeerplaatsje lopen we eerst nog even nieuwsgierig naar een rood houten huisje. Daar zien we er meer van onderweg maar komen we nog op terug. Verrassend is wel als we deurtje open doen er heel veel wormpjes Ineens gaan bewegen en tevoorschijn komen. Ze bewegen als bloedzuigers. We willen het maar niet uitproberen. Voordat we instappen stampen we toch voor de zekerheid even hard met beide voeten op de grond. En kijken we elkaars kleren even na. 

We zien zo veel verschillende kleuren bergen en vormen dat de foto’s meer zullen vertellen dan we kunnen schrijven. We stappen regelmatig uit om te kijken en ons te vergapen aan het natuurschoon. Het is fenomenaal wat we zien. We nemen ruim de tijd om bij iedere parkeerplaats en aanbeveling even te stoppen en alles van dichterbij te bekijken. 

Onderweg halen we een fietser in. Wij herkennen de wereldfietsers natuurlijk aan de uitrusting en hoe ze er uit zien. Bij een van onze stops wil hij net vertrekken. Natuurlijk spreek ik hem even aan om te vragen wat hij aan het fietsen is. Het is een Chinese man van ruim 30 die al 100 dagen aan het fietsen is. Hij is in het zuidelijkste gedeelte van Argentinië begonnen en fietst naar het noorden van Zuid-Amerika , om daarna helemaal via Amerika en Canada door te fietsen naar Alaska. Een classic route vertelt hij. Hij heeft ook al van Kopenhagen naar Istanbul gefietst en dus ook door Nederland. Een van de fijnste landen waar hij heeft gefietst vertelt hij ons. Nou dat moeten sommigen dan maar eens goed in de oren knopen. We komen hem onderweg nog twee keer tegen en zwaaien uitbundig naar elkaar.

Rond 12:00 krijgen we zelfs de gelegenheid om het gebied in te lopen naar een mooi uitzichtpunt. Het bordje geeft met veel bravoure aan dat het een “trekking” is. Nou jullie begrijpen dan gaat ons hart sneller kloppen. Dus ik meteen de pitch in voor een snelle schoenwissel. Luxe gympen uit en bergschoenen met Chinese onderstel aan. Het is een werkelijk prachtige wandeling van bijna een uur naar een hoger uitzichtpunt. En warempel mijn schoenen hebben het gehouden, dus dat biedt perspectief voor de koude Zoutvlakte in Bolivia. 

Onze gele thermoskan is super. Het water is heel heet. Na onze trekking barsten we van de honger en zien een een stenen bruggetje onder een boom en eten we in de schaduw ons witte stokbroodje op met smeerkaas en een avocado. Die komen hier tenslotte vandaan nietwaar.

Nu we de hele weg asfalt hebben, valt ons nog iets geks op. Die Argentijnen maken verkeersdrempels op plekken waar je het niet verwacht. Soms met markering en soms zo goed gecamoufleerd dat je ze pas ziet als we allebei als een springpoppetje omhoog gaan en tegelijk weer gaan zitten. De zon is zo fel dat je ze veel te laat ziet. Naast de drempels hebben ze ook grote gleuven over de breedte van de weg gemaakt. Die staan dan weer wel met borden aangegeven. Die geulen zijn om het water uit de bergen over de weg naar het lager gelegen gebied aan de andere kant van de weg te laten stromen. Soms stroomt het water (soms met modder) flink over de weg. Het is dan de bedoeling af te remmen en er rustig doorheen te rijden. Doen we meestal wel, maar soms net te laat.

De Quebrada de las Conchas, het gebied waar we doorheen rijden is door de erosie veranderd in de meest vreemde vormen en sculpturen waar je van alles in kan zien. We komen langs Los Castillos, El Obelisco, El Anfiteatro. Dat is makkelijk te herkennen. Maar zo moeten er sculpturen te zien zijn van een kikker, een pad, een monnik en last but not least de keel van de duivel. Natuurlijk stoppen we overal waar de bordjes staan met een verwijzing. Ik zie er volgens mij met mijn pet en kekke zonnebril uit alsof ik kunst zeer kan waarderen. We staan  allebei omhoog te koekeloeren om de beeltenissen te ontwaken tussen de rotsen. Voor ons is het allemaal steen. Het is allemaal prachtig, maar we zien geen pad, geen kikker en geen monnik. 

Als laatste gaan we naar El gargante del diablo, de keel of de strot van de duivel. Dat is wel heel bijzonder. Een enorm rond groot gat tussen twee massieve rode berg. OK, je moet er wat fantasie voor hebben, maar het is wel bijzonder. 

Na een tijdje rijden we de bergen uit en zien we het steeds groener worden. Wat een bizarre wereld is het hier, zoveel verschillen op één dag. We zijn de hele dag ook weer aan het afdalen. We vertrokken vanochtend op een hoogte van 2200 en nu zijn we op 1200 m hoogte.

Net buiten Salta is ons onderkomen Finca Valentina. Natuurlijk rij ik eerst de afslag voorbij. Het is zo’n klein en onverhard weggetje dat je denkt: “nee daar kan het echt niet zijn”. Toch maar gekeerd en het “daar kan het echt niet zijn” weggetje ingereden. Uiteraard onverhard, kuilen en putten dus niet harder dan 5km.  Dan tussen het riet en ander onduidelijk gewas nog een keer naar rechts, naar links en ineens staan we voor de poort van Finca Valentina. We worden vriendelijk verwelkomd en we krijgen meteen een rondleiding langs de keuken, waar het al heerlijk ruikt, het zwembad, de lounge en onze kamer. Onze kamer is weer mooi en we worden om acht uur aan tafel verwacht. Maar nu eerst samen een biertje.