Terug naar Óbidos

Pliep, pliep, pliep, pliep. Huh, wat, hoe, oh ja de wekker. Het is vijf uur. We springen allebei, nog niet zo heel vitaal, uit bed. Tja de jaartjes gaan ongemerkt vat krijgen op de bewegingsmotoriek van de mens. Zo ook helaas bij ons. Maar het is nog donker dus wie ziet nou die oefeningen om alles weer een beetje soepel te krijgen en het lichaam weer in de plooi te plooien. We hebben alles gister klaar gelegd om een vlot vertrek te garanderen. Wat ‘s-avonds nog een uiterst slimme plek voor de tassen leek is ‘s-morgens een onvervalste hindernisbaan.

We fietsen om tien over half zes ons hotel uit naar het treinstation. We moeten de trein van 06:37 uur hebben. We gaan met de trein van Porto naar Obidos met een overstap in Coimbra. Het is gelukkig helder en heerlijk fris weer. Op het station zien we al snel dat onze trein vertrekt vanaf perron 8. Tuurlijk verste perron! Op perron 1 gaan we met de lift waar de fiets precies niet in past, en dus verticaal in moet, naar beneden en met de roltrap weer omhoog naar perron 8. Gaat niet helemaal soepel. Als ik mijn fiets op perron 8 heb neergezet en naar beneden loop om de fiets van Fabienne via de roltrap naar boven te brengen hoor ik een hoop kleng, kling, klang en gekreun. Ik zie Fabienne onderaan de roltrap tussen treetje drie en vier vreemde bewegingen maken die niets te maken hebben met je fiets naar boven brengen. Ze hangt half onder de fiets die op treetje vier wel verder naar boven wil. Zelf probeert ze via wilde stapbewegingen terug te keren naar het begin van de roltrap. De geforceerde bewegingen lijken meer op een slechte imitatie van de horlepiep. Kansloos zo lijkt het. Maar even later staat ze met blauwe plekken en schrammen op de benen weer beneden. Ik sta geschrokken naast haar. “Eh, doe jij het maar”. Beter denk ik. Toch nog een geluk dat Fabienne tegenwoordig op roltrappen haar helm op heeft.

In de trein worden we naar de voorste wagon verwezen. Daar moeten we de fietsen ophangen en dat gaat heel onhandig omdat de ruimte klein is en meer is afgestemd op twee vouwfietsen. Het lukt ons dus niet meteen. We zetten de fietsen dan maar ‘gewoon’ neer, maar de ietwat narrige conducteur is onverbiddelijk. Ze moeten hangen. Ook al spreken wij geen Portugees en hij geen Engels, we begrijpen hem dondersgoed. Niet te veel bombarie maken dus. Als ik de fietsen niet ophang aan de haken ben ik bang dat ik zo meteen aan een van die haken hang. In Coimbra moeten we overstappen en hebben we een uur de tijd. Hier in Portugal staat pas 20 minuten van te voren op een bord vanaf welk platform de trein vertrekt. We gaan het daarom toch maar even navragen bij de kaartjesverkoper. “Platform 5”. Gelukkig hoeven we hier geen vreemde capriolen met de fietsen uit te halen, we kunnen gewoon over het spoor naar platform 5. Na een tijdje worden we toch een beetje onrustig en vragen we toch nog maar aan een andere conducteur welke trein naar Caldas da Rainha gaat. “This train” zegt de conducteur verbaasd en wijst ons naar de trein op platform 4. Hij kijkt heel norsig maar is wel bereidwillig en wijst ons waar we de fietsen kunnen neerzetten. We sjokken achter hem aan naar de achterste wagon, en dan bedenkt hij zich plots en sjokken we weer naar het begin van de trein. Zo halen we toch ook onze dagelijkse stappen weer.

De fietsen worden keurig in een afgesloten aparte ruimte gezet, nadat we met de fietsen een hele wagon hebben doorgelopen. We worden er door deze baas van deze trein nog wel even op gewezen dat we de treinkaartjes voor de fiets in het vervolg op het station moeten kopen en niet via internet. Het waarom ontgaat ons totaal ook na drie pogingen van uitleg van deze brombeer.  Onze treinreis verloopt meer dan voorspoedig. Het is heerlijk weer, de zon schijnt en de omgeving is prachtig. Om 12:00 uur komen en in Caldas da Reinha aan. Hier waren we in oktober en stonden we met onze poncho’s aan in de regen voor het station. Nu is het droog en zonnig. We fietsen in een klein uurtje op het gemak naar Obidos. We kunnen gelukkig eerder onze spullen kwijt en we kunnen al in ons appartement. In dit prachtige onderkomen hebben we ook in oktober gelogeerd. Even later slenteren we als echte toeristen door Obidos.

Óbidos is een middeleeuws vestingstadje en een van de beroemdste bezienswaardigheden van Portugal. Het kleurrijke stadje is volledig ommuurd en ligt hoog op een heuvel. Binnen de stevige stadsmuur is een labyrint van smalle kasseienstraatjes. De kleine witte huisjes zijn traditioneel beschilderd met blauwe en gele randen. Rode pannendaken en balkons met vele bloemen maken het fleurige geheel compleet. Het lijkt wel alsof we rondlopen in een openluchtmuseum.

De officiële toegangspoort uit de 18e eeuw tot het stadje is de Porta da Vila. Net als in oktober zit er een gitarist muziek te maken. Op de binnenkant van de poort zijn mooie schilderingen en de beroemde azulejos (tegeltjes) van Portugal. De muzikant weet waar hij moet zitten want de akoestiek hier onder de poort is prachtig. 

Via de toegangspoort lopen we de drukke, gezellige hoofdstraat van Óbidos in: de Rua Direita. Hier zijn vele winkeltjes met handwerk, kunst, regionale producten en souvenirs en natuurlijk veel restaurants en bars.

Ginja of Ginjinha is een beroemde Portugese likeur die vooral wordt gedronken in Lissabon, de Algarve én dus ook in Óbidos. Het drankje wordt gemaakt van morellen, een zure kersensoort. Traditioneel serveert men de likeur op straat in een kopje van chocolade voor €1,00. Dat gaan we vanavond na het eten weer even proeven natuurlijk! 

Het kleine Óbidos telt maar liefst 14 kerken. De bekendste kerk is de kleine Igreja de Santa Maria (Mariakerk). Deze kerk was in 1444 het decor voor een bijzondere bruiloft. De toekomstige koning Afonso V (10 jaar) trouwde hier met zijn nicht Isabella van Spanje (8 jaar). 

Vanavond eten we de specialiteit in ons geliefde restaurant dat we in oktober hebben ontdekt. Een heerlijke rijstschotel met verschillende vissoorten. Héérlijk. We reserveren maar weer meteen voor vanavond in dit favoriete restaurant en zakken even later onderuit op een terras in de zon mijmerend over de kilometers die gaan komen. Morgen begint onze fietstocht echt.