Dag 7. Van Salta naar Pumamarca door de jungle

Vandaag worden we wakker onder een bewolkte hemel. Dat hadden we ook al een beetje verwacht in Salta. Maar we gaan vandaag naar het noorden en naar ruim 2300 m hoogte. Dus we gaan de zon zeker weer tegemoet. 

Allereerst willen we iedereen heel erg bedanken voor de reacties op ons blog. Het werkt heel stimulerend om iedere middag weer te schrijven en we vinden het super leuk om iedere dag jullie leuke reacties te lezen.

Om half tien zitten we weer in onze Cactus. Nu moet ik zeggen dat ik pas na zo’n vier dagen een beetje gewend ben om weer in een auto te rijden met een schakelbak. De motor slaat nu niet meer af bij een stoplicht, en het optrekken gaat ook weer wat soepeler. Gelukkig komt er op een dashboard telkens een héél groot nummer van de volgende versnelling als ik moet doorschakelen. Ik zag dat nummer trouwens pas de derde dag. Ook merk ik dat ik op mijn dashboard kijk als ik achteruit rij. Ja dat gaat niet helpen als er geen cameraatje op zit. Ook die hinderlijke piepjes mis ik nu toch eigenlijk ook wel. Maar gelukkig heb ik nu Fabienne die nu achter de auto met gebaren aangeeft hoe groot de vis is die ze gevangen heeft. Tenminste daar lijkt het op. 

Vanmorgen natuurlijk eerst even langs de panadería (bakker) en de vendulería (groente/fruitkraam) voor de fourage voor onderweg. Een deel van de route heet vandaag La Ruta de las Yungas, oftewel weg door de jungle. En dit klopt, je waant je even in de wereld van het oerwoud wat een mooie tegenstelling is tot de routes van de afgelopen dagen. Hier is het groen en we rijden inderdaad door een soort jungle met enorme grote bomen en hele overwoekerde delen. Door de bewolking en de dichte begroeiing is het beetje somber weer, maar het heeft ook zo zijn charme. Het is wel een smalle weg met heel veel bochten, en dan is er zelfs op deze weg ook nog ruimte voor wegversmallingen. 

Onderweg in de auto realiseren we ons dat we vanmorgen toevallig eenzelfde soort fleece hebben aangetrokken. Bijna dezelfde kleur en hetzelfde model. Het ziet er zo wel heel suffig uit. Als ik ergens een hekel aan heb is, als twee van die bejaarde toeristen in dezelfde outfit rondlopen. Je kent ze wel allebei zo’n zelfde glimmend trainingspak aan (nog nooit een sportschool van binnen gezien) of eenzelfde hoedje of trui als souvenir. Vandaag zien we er dus zo uit, ggrrr. Snel uitgedaan, dan maar fris.

In onze beschrijving staat aangegeven dat we richting Vaqueros moeten aanhouden. Ik (Fabienne) denk Vaqueros, wat is dat ook al weer, spijkerbroek? Wat een rare aanduiding voor een weg. Maar ok, toch maar even opzoeken in Google Translate: het kan zowel spijkerbroek als cowboy zijn. Allebei een beetje raar voor de aanduiding van een richting.

We dalen eerst weer flink af naar 1000 m hoogte om daarna weer langzaam te stijgen. Af en toe steekt er een loslopende koe of een paard over. Eenmaal op hoogte breekt de lucht en even later is het weer strak blauw.  We drinken even koffie bij een groot stuwmeer, waar een oude geit op een muurtje ligt. Eigenlijk wel een beetje een zielige geit met een enorme bos klitten onder zijn bek. We vragen ons af of hij soms ziek is. Hij kijkt niet op of om.

Dan maar weer verder, want het is nog een eindje. Je ziet hier langs de weg weinig echte rustplaatsen en het is zoeken waar we kunnen lunchen. Ineens zien we een grote parkeerplaats met lage muurtjes waar we kunnen zitten. Aan het eind van de parkeerplaats zijn mannen, waarachtig het lijken wel cowboys, bezig om paarden in een vrachtwagen te laden. Daar moet ik natuurlijk meer van weten. Ik loop ernaar toe met mijn telefoon in de hand voor een foto en vijf van hen staan meteen klaar om met elkaar op de foto te gaan. Ook wordt een groot embleem op een stok trots vast gehouden. Fier overeind staan ze voor me te poseren. Het is een soort mannenclub uit het dorp verderop, vertelt Gustavo, die zich meteen aan mij voorstelt en hij vraagt natuurlijk ook mijn naam: “Fabiana”, is het hier in het Spaans. Hij vertelt ook dat we iets verderop kunnen eten. De mannen spreken zo af en toe met elkaar af om te gaan paard rijden. Weer eens wat anders dan de zondagmorgen mannenfietsclubjes. 

We stappen weer in en na een km zien we allerlei tentjes naast de weg, er is hier iets te doen en we ruiken een enorme barbecue lucht. Het is een drukte van belang en overal tentjes met eten en af en toe ook nog wat andere prullaria. Toch ook hier maar eens even vragen wat voor evenement dit is. Het is vandaag 27 april en dat is de dag van de slag om  Leon (zo heet het dorp hier en ook de rivier) en de provincie Jujuy (spreek uit goegoej). In 1821 hebben de cowboys met paarden hier de boel bevrijd. Het leger had zich teruggetrokken aan de oevers van de rivier Leon en de cowboys uit verschillende dorpen verenigden zich en met 600 man hebben ze het leger verslagen in drie dagen tijd. 

Ik bedank de man die het heeft uitgelegd en wat dan zo grappig is hier, dat ze dan zeggen: “No gracias a ustedes”, met nadruk op ustedes. Dat betekent: “Nee jullie juist bedankt”, omdat je belangstelling hebt en iets vraagt. De mensen zijn hier heel aardig, zeker als je je best doet om wat Spaans te spreken.

We komen om 15:00 in de buurt van Purmamarca. Het is vandaag vlotjes gegaan omdat we overal asfaltwegen hebben gehad. Als  we Purmamarca binnenrijden, vragen we ons weer wat twijfelachtig af wat we hier gaan aantreffen. We blijven hier tenslotte twee dagen. Dat is om te acclimatiseren in verband met de hoogte in Bolivia. Aan het eind van het dorp moeten we een heel klein steegje in. Huh, hier is toch niets meer.? Jawel hoor, Colores de Purmamarca. We zetten de auto onder een rieten afdak en gaan voorzichtig naar binnen. Oh, dat komt wel goed. We komen op een binnenplaats met in het midden een zwembad en aan beide kanten leuke huisjes. Wij krijgen nummer 1. Nou huisjes? We hebben een mooi appartement van twee verdiepingen, een living, een keuken, twee slaapkamers, twee badkamers en twee grote terrassen. Tjemig wat leuk. De champagne ligt in de koelkast zegt de aardige vrouw die ons naar ons huisje brengt. Oh ja, het ontbijt staat morgen klaar vanaf 08:00 uur.  En vanaf 19:00 steken we de barbecue aan en kunnen jullie een drankje komen halen. Nou zeg, wat een warm welkom. 

Purmamarca is een toeristisch plaatsje met de gebruikelijke kraampjes met van alles en nog wat. Hoedjes, mutsen, en heel veel kleden en sjaals. Je gunt het de mensen, dus je moet haast wel wat kopen. Het is wel even zoeken om juist iets te kopen wat je thuis niet meteen onder in de kast zet om het er nooit meer uit te halen. Ik ben benieuwd waar we mee thuis komen.