Dag 4. Met de auto van Salta naar Cachi met regen, modder en zon.

We staan vroeg op want het belooft al met al toch een drukke dag te worden. 

Gisteren hebben we geprobeerd de simcard die we in Buenos Aires hebben gekocht te activeren. Zal vast niet ingewikkeld zijn voor de whizzkids onder ons, maar voor ons een ingewikkeld probleem. Eerst even Sim 2 actief zetten en dan registreren. “Nummer paspoort” huh? Oké nummer ingevuld. “Uw nummer wordt niet herkend”. In het Spaans dan hè 😉. ISBN nummer geprobeerd. “Uw nummer wordt niet herkend”. Mwah, gewoon een willekeurig nummer dan. “Uw nummer wordt niet herkend”. Dan maar vragen aan de aardige man van de receptie. Ook hij komt niet veel verder. Hij belt voor ons met de klantenservice, maar in Argentinië is het al net al bij ons, tig wachtenden voor je, en als je dan iemand hebt, dan verbindt hij of zij je weer door. Ophangen dan maar, zeggen we tegen de man van de receptie.

We hadden gisteren een kantoor gezien van Personal. Dus in de ochtend daar dan maar even vragen. Wat blijkt? Onze Sim van ‘Personal’ is niet geschikt voor buitenlanders. Dat had die kwiebus dan wel even kunnen vertellen in de winkel. Dus we moeten zo even een Sim kopen van ‘Clara’. Die werken wel. Want we willen toch kunnen bellen, voor het geval dat …..

Het regent inmiddels al de hele nacht. Onze auto moet om 09:00 gebracht worden. We zitten kwart voor negen in de lounge te wachten. Omdat je van wachten juist ongerust wordt loop ik om tien over negen in de ontbijtzaal voor in het hotel om te kijken of onze auto er al staat. Ik kijk naar buiten en ‘kadeng’ stoot mijn hoofd keihard tegen de ruit. Zitten er verdomme twee ruiten. Door de boing keken de gasten verschrikt om te zien wat er gebeurde. Maar het is typisch dat je dan altijd doet alsof jij het niet was en je zelfs geen pijn hebt. Ik loop terug en in de gang wrijf ik hard over mijn voorhoofd om de pijn weg te nemen. Zulke domme dingen hou je natuurlijk liever voor je. Ik zeg niets. Kwart over negen nog steeds geen auto. Ook Fabienne wordt nu ongerust en appt naar onze contact persoon. Hij is onderweg. Ze loopt naar voren om te kijken waar hij blijft. Even later hoor ik hard ‘kadeng’. Fabienne komt even later terug wrijvend over haar voorhoofd. “Hij komt er aan”.

Onze Citroën C4 Cactus is net 4 maanden oud en ziet er goed uit.

Nadat we de Clara simcard hebben gekocht en hebben gecheckt gaan we op pad. Nou zijn er een paar regels in Argentinië die het rijden niet altijd eenvoudiger maken. Je moet je geen richting aangeven als je van baan wisselt, op de kruispunten is het wie het eerst komt die het eerst maalt. En de leukste, je mag op kruispunten niet linksaf. Ja inderdaad, dat wordt dan dus drie keer rechtsaf? Oh ja en altijd met je lichten aan rijden.

We moeten zelf de auto even aftanken. Is natuurlijk geen punt, maar dan krijg je de auto ook leeg terug. Si si si. Er is nergens zelfbediening en de prijs is overal hetzelfde. Door het raampje zeggen we stoer infina suprème complet. Als de tankbediende niet in beweging komt, kijken we elkaar niet begrijpend aan en trekken we allebei tegelijk onze schouders op. Oh ik moet natuurlijk wel het tankklepje open doen. Ja hoe dan? We zoeken samen naar een hendeltje. Uiteindelijk moet het met een knopje op de sleutel.

Enfin wij op pad. We moeten vandaag adembenemende uitzichten gaan zien. Maar de bewolking wordt dikker en dikker en de regen stopt maar niet. We moeten vandaag over een pas van 3400 meter en de weg is onverhard. Nou een onverharde weg na twee dagen regen is niet lollig. We verlaten het asfalt al op zo’n 2000 meter hoogte. Kuilen, plassen en modder geeft aan dat we op het onverharde stuk zijn gekomen. Dit schiet niet op, maar is wel weer een avontuur. Het gaat prima. Mijn iPhone hangt aan de voorruit aan zo’n plak geval van Ali en werkt perfect. De vele haarspeldbochten op het schermpje voorspellen niet veel goeds. Hoewel we op veel van de Miradors (uitzichtpunten) toch even uitstappen om te kijken (we hebben vakantie nietwaar) zien we nergens het beloofde fenomenaal uitzicht. Het zit potdicht door de laaghangende bewolking. Op de pas is het maar 4 graden. Maar tijdens de afdaling breekt de lucht open en even later rijden we onder een strak blauwe lucht. Dan komen de ‘oh’s, ah’s en wauw’s vanzelf. We komen in een gebied dat zich moeilijk laat omschrijven. We rijden in het nationaal park Los Cordones. Het is heel weids, heel bijzonder en prachtig om te zien. Hoe onwerkelijk is het om tussen super hoge cactussen (cordones) te staan met bergen met sneeuw op de achtergrond. Het is zo prachtig dat we regelmatig stoppen en uitstappen om de omgeving van nog dichterbij te aanschouwen. We staan een beetje beduusd om ons heen te kijken omdat het toch ook een beetje ongeloofwaardig is. Het is wel koud door de harde wind. Als we een keer uitstappen, vliegt de deur uit onze handen. O, ja, dat hadden we inderdaad gelezen. Zo’n deur kan zelfs door de harde wind helemaal uit de scharnieren schieten. Oeps. Dit ging maar net goed. We roepen in het vervolg steeds ‘deur’ naar elkaar als we uitstappen.

We komen rond 16:00 uur in Cachi aan. Een klein nietig dorp waar we even doorheen wandelen een een biertje drinken in de zon. Dit is het vakantiegevoel in optima forma. Omdat we nog verder moeten voor ons hotel kunnen we helaas niet te lang blijven zitten en rijden we even later weer door. We hebben nog 8 kilometer onverhard voor de boeg. Nu heb je onverhard en onverhard, maar als we op der onverharde weg af moeten slaan bij een bord met een pijl komen we op een weg die zo in een western kan worden gebruikt. Alleen dan niet met een Citroën C4 Cactus. Wel hilarisch trouwens dat we in een Cactus rijden, tussen de cactussen. We rijden een dal in waar geen enkel huis meer staat. Uiteindelijk zien we in de verte een rookpluim boven de cactussen uitkomen. Daar is leven zeggen we tegen elkaar. We komen bij een huis dat er heel oud uitziet. “Is dit het?” “Weet je dat echt zeker”? Oké, we klingelen met een bel die aan een touwtje hangt. Nou dit keer geen piccolo en geen Hilton entree. Maar als een alleraardigste vrouw ons komt ophalen en ons voorgaat zijn we allebei verbaasd. Een geweldig mooi, leuk groot authentiek verblijf in een boerderij uit 1860. Ook de kamers zijn in originele staat maar aangepast aan de hedendaagse behoeften. Zo mooi en gezellig hebben we ze niet vaak. Dit hadden we zelf ook nooit gevonden. Omdat het zo afgelegen ligt moeten we hier ook eten. Tijdens de koffie die we meteen kregen vertelde ze ons menu. Dat komt helemaal goed vanavond.