Dag 9. Purmamarca naar Humahuaca met cultuur onderweg.

Nog twee nachten slapen in Humahuaca en dan verlaten we Argentinië al weer. Het land heeft indruk op ons gemaakt. De natuur is prachtig, maar ook de roerige geschiedenis van Argentinië heeft in alle opzichten een stempel gedrukt op het land. Dé Nederlander bestaat niet volgens Máxima, maar dé Argentijn eigenlijk ook niet. Slechts 5 % van de Argentijnen stamt af van de indigenas, de oorspronkelijke bevolking.  95% is import of een mix. Toch nog interessant om wat geschiedenis met jullie te delen.

Op het Argentijns grondgebied leefden zo’n twintig verschillende inheemse volkeren, zo’n half miljoen mensen. De meerderheid was in het noordwesten te vinden, waar wij dus doorheen hebben gereisd. De Spanjaarden, onder leiding van Pedro de Mendoza, poogden in 1536 een eerste nederzetting te stichten wat nu Buenos Aires is. Door wilde honden, plagen en weinig eten werden ze verdreven. Een tweede poging in het jaar 1548 lukte wel en Santa María del Buen Ayre werd gesticht. Buenos Aires kon al snel uitgroeien tot een belangrijke haven.

Op 25 mei 1810 tijdens de Mei-revolutie riep Argentinië de onafhankelijkheid uit en na 6 jaar strijden werd het op 9 juli 1816 officieel onafhankelijk. Je ziet dan ook veel pleinen en straten die 25 de Mayo of 9 de Julio heten. Dit gebeurde onder leiding van José de San Martín. Hij is nog steeds een grote held in Argentinië.

Tijdens de 19e eeuw werd Argentinië een rijk land, Buenos Aires was het Parijs van Zuid-Amerika. De regering investeerde in landbouw en export en vond immigratie belangrijk. Miljoenen, voornamelijk Zuid-Europeanen waaronder heel veel Italianen, hebben met de Argentijnse samenleving het land gevormd en kleur gegeven. Maar velen kwamen niet verder dan de arme havenwijk La Boca. Het Spaans wat hier wordt gesproken klinkt ook zangeriger dan het Europese Spaans. De uitspraak is ook wat anders. En zo zeggen ze hier ook ciao als je ergens vertrekt

Gisteravond hebben we ons mee laten slepen met zo’n restaurant ronselaar naar restaurant Route 52. What’s in a name? In ieder restaurant wordt levende muziek gespeeld, zo ook in dit restaurant. Als je heel veel restaurants hebt dan heb je ook heel veel muzikanten nodig. In het bandje van eergisteren hadden de guitarist en de fluitist soms verschillende muziek voorstaan. Kan ook dat de guitarist in een heel ander restaurant had moeten spelen. Maar gisteren was er een leuke zanger die zichzelf begeleidde. Leuk is dat aan het begin van zo’n avond de zanger alle tafels afgaat om te vragen waar je vandaan komt. “Holanda”. Telkens als iemand dan zegt waar hij of zij vandaan komt, vertelt de zanger iets over het land wat hij dan weet, aangevuld met oh’s en ah’s. Bij ons is het al gauw Máxima en Kroef, waarna het hele restaurant dan telkens applaudisseert. Wij klappen natuurlijk braaf voor de andere tafels, maar waarom we nu eigenlijk klappen weten we nog steeds niet, maar het geeft wel sfeer. 

Vandaag is het maar 70 km rijden naar Purmamarca, de laatste grote plaats voor de grens met Bolivia. Purmamarca lig op bijna 3000 m hoogte en daarom blijven we daar ook 2 dagen. Vandaag rijden we natuurlijk ook door mooie natuur, maar wat minder spectaculair dan de afgelopen dagen. Wel zijn er wat culturele dingen te zien. 

De eerste ‘cultuuruiting’ is een oude bijzondere begraafplaats op een heuvel. Maar Hans is niet zo van de begraafplaatsen. We lopen er een klein stukje overheen, maar we vinden het raar om foto’s te maken. Overal liggen gekleurde plastic bloemen. Het is hier in de hitte ook geen doen om verse bloemen neer te zetten.

Dan gaan we naar de pré-Inca vesting Pucara de Tilcará. Hier hebben ooit 500 mensen gewoond vanaf de 1e eeuw VC tot aan de Spaanse overheersing. Het behoorde tot het groot Incarijk dat vanuit Peru werd aangestuurd. De huisjes zijn zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat opgebouwd. Bovenop staat een groot monument voor de drie architecten die hier in 22 jaar tijd hun levenswerk van hebben gemaakt.

30 km voordat we Humahuaca bereiken rijden we over de Steenbokskeerkring. Nou merk je daar natuurlijk niks van, maar toch is het bijzonder. Er moet een monument staan, maar we kunnen het niet vinden. Dan maar even vragen in het dorp, tja hoe leg je dat uit. Google Translate geeft een rare vertaling, dus ik probeer het met ‘linea de Capricornio’. Twee dames hebben er nog nooit van gehoord. Dan maar naar de plaatselijke agent, en ‘claro’, hij wijst ons er zo naar toe. Klein stukje terug. Het is een grote witte pilaar. Maar toch leuk om er te zijn geweest. Wie kan nou zeggen dat hij op de Steenbokskeerkring heeft gestaan. De steenbokskeerkring loopt ook door Zuid-Afrika en Australië.

Rond 14:00 rijden Humahuaca in en na het eerste stoplicht ook meteen weer uit. We hebben hier een eenvoudige locatie omdat Humahuaca een klein dorp is en gewoon niet veel heeft. We rijden het dorp uit en komen via een onverharde zandweg (dat vinden we geen verassing meer) bij een alleraardigste hostel, bijna een kilometer buiten het dorp. Het ziet er leuk uit maar de kamer is klein. Echt klein. Fabienne denkt dat ons huis van gisteren wel 20 keer zo groot was. Maar ja, het hoeft ook niet altijd crème de la crème te zijn en we zijn een beetje verwend geraakt. Het is wel heel leuk met alleraardigste terrasjes, dus gewoon eigenlijk prima. 

We gaan met de Cactus, die er inmiddels uitziet of we als een stel debutanten aan de Dakar-rally meedoen, naar het dorp.  Als we wat hebben rondgelopen en het oorlogsmonument hebben beklommen drinken we wat op het centrale plein. Langs de kraampjes met prullaria zien we toch wat leuke dingen waardoor je een herinnering hebt aan een land. Fabienne koopt een klein nieuw vakantieportemonneetje omdat het ding uit Cambodja aan vervanging toe is. Leuk detail is dat de portemonnee uit Cambodja van een gebruikte cementzak is gemaakt en deze nieuwe natuurlijk van leer. Ik sta zelf even later bij een leuke gast met een mooie markante kop, die uit Bolivia komt, naar armbandjes te kijken. Tja, ik moet toch een armbandje meenemen uit Argentinië. Als we even kijken, passen, en twijfelen (tactiek) raakten we in gesprek en vraagt hij waar we vandaan komen. Uiteraard komt het dan op voetbal en weer over Kroef. Hij trekt meteen zijn broekspijp omhoog om een grote tatoeage van Maradona te laten zien. Ik vraag nog of op het andere been Messi is getatoeëerd. “Nooooo”. Hoe kan ik dat vragen. Van Messi moeten ze hier niet zo veel hebben. Stomme vraag natuurlijk, armbandje meteen 1000 peso duurder hihi. We merken dat de mensen het hier gewoon leuk vinden om een praatje te maken en we merken dat zij het leuk vinden dat je ook geïnteresseerd bent in hen. Armbandje was 2500 maar werd 2000. Aardige gast dus.

.