Dag 8. De kleuren van Purmamarca

Vandaag staat er een wandeling (trekking volgens de bewoners hier) op ons programma. We hebben een laat ontbijt. Weer bijzonder uitgebreid, met champagne voor de liefhebbers, maar daar zijn wij dus niet zo van. We houden het bij croissantjes en geroosterd brood. En bij de koffie na is het moeilijk om van de zoete taartjes af te blijven. Gelukkig is het formaat ieniemienie.

De Argentijnen zijn hartstikke vriendelijk. Ze zien natuurlijk meteen dat we niet van hier zijn en vragen dan al gauw waar we vandaan komen. Als wij dan Los Paises Bajos zeggen, dan zie je ze even denken en sommigen reageren dan op de naam Los Paises Bajos, letterlijk vertaald: de lage landen. Ze maken dan soms een gebaar met hun hand  tot aan hun knie, zo van een heel laag landje. Vandaag vroeg iemand of het waar is dat we onder de zeespiegel leven. ‘Increíble!” Als ik vertel dat we 17 meter onder de zeespiegel leven. Zijn verbaasde blik sprak boekdelen. Buitenlanders snappen er nooit wat van dat wij onder de zeespiegel leven. Toen maar uitgelegd, dat het hele land achter dijken ligt. Maar de meeste Argentijnen beginnen meteen over Máxima, la Reina de Holanda. Daar zijn ze ook heel trots op en vragen soms wat wij dan van haar vinden, of ze populair is in Nederland. Gisteravond kregen we een drankje met een hapje van de eigenaresse van deze huisjes. We zaten naast een echtpaar uit Buenos Aires. Ze waren heel geïnteresseerd in Máxima. We hebben foto’s laten zien van Koningsdag in Rotterdam met de enorme oranje mensenmassa. Ook dat was natuurlijk increíble. Dit echtpaar woont trouwens in La Ricoletta, dezelfde wijk als waar de moeder van Máxima woont en ze wisten ook te vertellen dat onze Max ook wel eens naar Purmamarca gaat en er zelfs ook een keertje is geweest met Beatrix. De roddelbladen hier in Argentinië roddelen er lekker op los. Ze vroeg aan ons of het allemaal waar was, wat er over Amalia werd geschreven, wat dat dan ook mag zijn. 

Deze week kom ik (Hans) er plots achter dat ik ben vergeten om voor 1 mei aan mijn fiscale verplichting te voldoen. Was de bedoeling om net voor de vakantie even op te sturen. Maar zoals bij bijna iedereen, zo verwacht ik, staat dit ook bij mij toch niet erg hoog op mijn prioriteitenlijstje. Dat kan dan wel zo zijn maar de consequenties kunnen heel lullig zijn. Tja, hoe los je dat nu op als je ergens heel ver weg onder aan een gekleurde berg zit met een biertje van een liter. Nou gewoon even inloggen want alles had ik al wel klaargezet op ‘mijn belastingdienst’. Alleen jammer, dat als je een dubbele verificatie hebt, je een code via sms krijgt om in te loggen. Zou dat gaan lukken? Mobiele data aanzetten van onze Hollandse SIM card en warempel, ping SMS komt gewoon binnen hoor. Top, geregeld. Leuker kunnen we het niet maken.

Nu dit is gelukt lopen we na ons ontbijt eerst rustig naar en door het dorp. We moeten een verloopstekker hebben, want we hebben er een in Salta laten liggen. Dat valt nog niet mee. Je kunt hier van alles kopen maar geen verloopstekker. We worden van het bekende kastje naar de muur gestuurd. Maar dat kan ook aan ons liggen. Uiteindelijk kopen we maar een stekker waar een usb ingang in zit. Ook prima natuurlijk. 

Het is vandaag smoorheet. Toch geeft Weeronline maar 18 graden aan, maar het voelt als 10 meer. Meteen al als we in de ochtend naar het dorp lopen.

In Purmamarca is het allemaal te doen om El cerro de los siete colores, de berg van de zeven kleuren. De berg ligt op 2300 meter boven zeeniveau en bevindt zich aan de rand van het stadje Purmamarca in de provincie Jujuy. Het is één van de meest bijzondere en populairste bezienswaardigheden om te bezoeken in Noord-Argentinië. Purmamarca is eigenlijk een wat vreemd dorpje dat, zoals een oase, middenin het woestijnlandschap ligt. Purmamarca betekent dan ook ‘woestijndorp’ in de Aymara taal. De Aymara waren hier ooit lang geleden de oorspronkelijke bewoners. We moeten er een mooie wandeling kunnen maken van 1,5 uur

Eerst dan maar even naar de toeristeninformatie. De medewerkster van de plaatselijke VVV krijgt het al Spaans benauwd als we het alleen al over wandelen hebben. Het is een heel klein kantoortje en ze zit tussen het bureau en de muur ingeklemd. Deze nagenoeg tandeloze dame, die zelf vast niet aan de 12000 stappen per dag komt, wijst vermoeiend naar een kaart aan de muur als we om een plattegrond vragen. Als Fabienne haar wat informatie vraagt kan ze eigenlijk alleen naar rechts of naar links wijzen. Ik heb werkelijk geen idee hoe ze hier straks uit moet komen. Als we wat verwonderd kijken, komt ze zuchtend en puffend in beweging van haar stoel. Ze wijst van achter haar bureau hoe de route loopt. We maken voor alle zekerheid een foto van de kaart. Eigenlijk kan het ook niet missen. Ze is blij met onze “Gracias” en zakt puffend weer op haar stoel.  

We gaan op pad naar het eerste uitkijkpunt. Het is een kleine berg waar je een mooi uitzicht moet hebben over de gekleurde bergen. Onderaan de trap staan twee bewapende agenten bij wie we een kaartje moeten kopen. Een kaartje kost 100 peso’s, voor menores maar 50 peso. De vriendelijke man vraagt niet hoe oud we zijn,  gelukkig maar. We hebben ook onze ANWB outfit thuisgelaten. Dat kan ook nog schelen. Dat vinden we zo gênant die korting dat we dat dus niet willen. We betalen dus gewoon twee keer 20 cent. 

Bovenaan de trappen hebben we mooi uitzicht op de bergen die een veelvoud aan kleuren hebben. In het zonlicht zijn de kleurschakeringen werkelijk prachtig om te zien. Natuurlijk blijven we extra lang in de rondte kijken op dit punt, we hebben tenslotte de volle prijs betaald 😉.

Het gebergte is zo ongelooflijk oud dat het niet te bevatten is. Het landschap was niet altijd hetzelfde. Het is het resultaat van een heel lang proces van erosie en enorme krachten onder de aardkorst. De kleuren geven volgens het informatiebord aan in welk tijdperk ze zijn ontstaan. 

De zeven kleuren zijn grijs/groen/paars (600 miljoen jaar)

paars, donkerroze met een beetje wit (540 miljoen jaar)

lichtgrijs met wat geel, (505 miljoen jaar)

rood, (144-65 miljoen jaar)

roodachtig tot lichtroze (21 miljoen jaar)

Na het uitkijkpunt lopen we om het massief heen waar we op uitkijken vanaf ons terras. Het is een leuke wandeling die, ondanks de beperkte lengte, mooi is in diversiteit van kleuren. Zo rond 13:00 zijn we terug in het dorp en eten we onze lunch. Een heerlijk wit broodje met Queso de Finlandia (een witte crèmekaas) met avocado. Als we na de lunch zo door het dorp kuieren merken we dat ons hoofd langzaam model ‘tomaat’ gaat krijgen. De zon is vandaag warm en fel. We kopen, om ons zelf te behoeden voor een zonnesteek, een Argentijns hoofddeksel. Nee, nee, geen ANWB look-a-likes meer, maar een typisch Argentijns kleurig hoedje voor Fabienne en een Hemingway hoed voor mij. Je bent schrijver of niet😂.

Eind van de middag lopen we nog even naar het super de luxe hotel waar Máxima altijd logeert. Volgens het Argentijnse echtpaar van gisteravond mochten we daar zo naar binnen lopen. Het zit maar 450 achter onze casa. We lopen naar binnen en ik leg uit dat we uit Nederland komen en er foto’s zouden moeten staan van Máxima. Geen probleem, we mogen gewoon doorlopen naar een zaal waar inderdaad drie foto’s staan. De foto’s zijn uit 2016 en Máxima is hier al vier keer geweest, waarvan een keer met Beatrix. 

We bedanken ze hartelijk en laten ook nog even een foto zien van Koningsdag in Rotterdam en een foto van Máxima en WA. Hun dag kon niet meer stuk.