Dag 5. 155 km hobbelen naar Cafayate

Na het uitgebreide 3-gangen diner van gisteren was het heerlijk slapen. Nu weten we waarom die Argentijnen zo dol zijn op hun runderen. Je krijgt hier gewoon een homp biefstuk op je bord. Niet normaal. Wel erg lekker maar eigenlijk veel te veel.

We moeten vanochtend 8000 peso betalen voor het diner en 2 sandwiches voor onderweg (dat is 16 euro met de blue dollar rate). En wij maar denken dat Argentinië zo duur is.

Vanmorgen een strak blauwe lucht en een heerlijke temperatuur. Het is 09:00 uur en 11 graden als we in de auto stappen, maar het voelt door de sterke zon al veel warmer. 

We rijden vandaag 176km de NR40. De NR40 is zoiets als “route 66” in Amerika, dus de Ruta Cuarenta (klinkt stoer, toch) is echt een begrip hier in Argentinië. Deze ‘snelweg’ is 5224km lang en loopt vanuit het zuiden van Cabo Virgenes helemaal naar de Boviaanse grens in het noorden.

Ik neem tenminste aan dat de NR ook hier moet staan voor Route National. Nou, dat ligt hier even net iets anders. Deze route is gewoon onverhard en wij doen daar vandaag 176km van. Overal staan bordjes met een maximum snelheid van 40km. Nou veel harder kan ook eigenlijk niet. We gaan gewoon rustig op pad, we hebben tenslotte de tijd. Het wegdek is slecht en gortdroog. De temperatuur loopt geleidelijk op en het lijkt een superdag te gaan worden. Na zo’n 20km krijgen we een omleiding omdat er gewerkt wordt aan de weg. Gewerkt aan de weg? Wat valt er nou te werken aan een weg die slecht is en slecht blijft. Maar goed, gelukkig komen we door de omleiding nu langs de ‘wevers route’. Een route waar de mensen in hun huizen kleden, poncho’s en sjaals aan het weven zijn van schapenwol en natuurlijk van lamawol. Leuk om even te stoppen en te kijken bij het weven. Iedereen is heel vriendelijk en altijd genegen even iets te vertellen of uit te leggen. Ze willen natuurlijk dat je wat koopt. Maar helaas, sjaals hebben wij genoeg uit Nepal.

Net voordat we weer op de oorspronkelijke route komen kopen we nog even wat water, fruit, avocado’s en wat yoghurt. We moeten ieder winkeltje gebruiken om voldoende spullen voor onderweg te hebben. Vooral water is belangrijk. We moeten veel drinken want we zitten ook op hoogte. Vandaag nog maar op 2300 m, maar dat wordt de komende dagen steeds hoger.

In onze beschrijving staat dat we vandaag door de vallei van de pijlpunten en langs de gekleurde bergen komen. En warempel het ziet er echt onwaarschijnlijk mooi uit. De kleuren variëren van bruin, roze, rood, groen en geel. En dat dan in één gebergte en één rotsformatie. Halverwege komen we door de Quebrada de Las Flechas (de kloof van de pijlpunten). Het is een heel bijzonder landschap met rare pieken en vreemde bergen. We lopen nog even naar een klein topje, wat wordt afgeraden omdat het te gevaarlijk zou zijn, maar dat slaat echt nergens op. Bovenop heb je een prachtig uitzicht op het vreemde landschap en maken we nog een paar mooie foto’s.

We rijden door een fantastische omgeving die elke 10 km verandert. We komen echt superlatieven te kort om te beschrijven wat we zien. We stoppen regelmatig om uit te stappen, maar ik vergeet dan bijna om de foto te maken als ik om me heen kijk. De bergen zijn door erosie zo grillig dat ze soms wel lijken op het droge gebergte in Mustang in Nepal. Heel bijzonder. Het gebergte  is grillig, de uitzichten weids, de bergen heel verschillend van kleur van roze tot donkerrood. En de weg, ehh … onverhard. Als je zo lang onverhard rijdt, ga je het bijna bestuderen. Hier wordt de weg enigszins glad gemaakt als het geregend heeft. Ze gebruiken daarvoor een bulldozer met van die rupsbanden. Omdat het daarna snel opdroogt is het net of je de hele weg over een wildrooster rijdt omdat er overal van die ribbels zijn gemaakt. Ik ben er nog niet achter wat nu de beste techniek is hoe te rijden, hard rijden, zacht rijden, zigzaggen? Het blijft hobbelen in de Cactus, maar het is een prima auto.

Van ons hotel van vanmorgen kregen we twee sandwiches mee voor onderweg. Keurig ingepakt, eentje met heerlijke gerookte ham en eentje met gerookte kip. En natuurlijk aangevuld met tomaat sla, en een soort crème waarvan ik weet dat je er niet van afvalt. Als we uitstappen voor ons broodje vergeet ik mijn rechtervoet op tijd mee te nemen en daardoor achter het pedaal blijft hangen. Krggg, verdikkeme mijn hak er half eraf. Van mijn bergschoenen. Wat nu? Zien we straks dan wel. We eten onze broodjes tussen de cactussen in de zon. Het is inmiddels 27 graden. Onze thermosfles heeft het ook begeven. Het water blijft niet meer warm en de fles wordt aan de buitenkant warm. Dat hoort niet en ik weet niet waardoor het kan komen. Dat zien we dan ook straks wel weer.

Om vijf uur rijden we Cafayate in. Fabienne ziet warempel al meteen als we langs een winkel rijden een thermoskan. Maar we besluiten eerst een biertje te nemen. Daar zijn we zo langzamerhand wel aan toe. Maar ook de biertjes zijn hier groot, dus we delen er eentje.

We praten wat met een jong Argentijns stel dat al twee jaar en vier maanden aan het fietsen is. Ze proberen alle provincies in Argentinië rond te fietsen. We kopen een nieuwe thermoskan in de gezellige kleur geel en een tube lijm met de naam El secreto del Zapatero ‘schoenmakers geheim’. Allebei in zo’n Chinees winkeltje. 

We rijden snel door want ons hotel ligt buiten het dorp en ligt in de wijnvelden. Cafayate is echt een wijngebied hier. Na een paar kilometer worden we verrast door de prachtige locatie. Boven de poort prijkt de naam Wine Resort Vinas de Cafayate. De entree is geweldig en onze prachtige kamer heeft uitzicht over de wijnvelden van Cafayate. Al onze hotels zijn tot nu toe goed, maar deze is echt het allermooiste. Ook het restaurant ademt grandeur. Hoewel het hier in Argentinië gebruikelijk is om pas vanaf 21:00 uur te eten schuiven wij om 20:00 uur aan aan de voor ons gereserveerde tafel. Ook nu hebben we allebei weer heerlijk gegeten. Oh ja, en de wijn was hier verrukkelijk natuurlijk.