Dag 10. Naar Hornocal, de berg met 14 kleuren

We zijn gisterenavond toch maar even met de auto naar het centrum van Humahuaca gereden. Het is al donker en de straten zijn stoffig. We komen in een restaurant waar een band de spullen aan het opstellen is. We hebben een mooi tafeltje recht voor de band. Het ziet er allemaal een beetje rommelig maar heel gezellig uit. Drie mannen blazen hun grote en kleine panfluiten in, de ander een gitaar, een trommelaar maakt zijn spieren los en een probeert een mengpaneel aan de praat te krijgen. De laatste probeert een Argentijnse toonladder in verschillende volgordes uit. Overal liggen snoeren. Er staan vijf microfoons, dus het wordt wel wat. We zien ook steeds meer mensen binnen komen die zoenen met alle bandleden en sommigen hebben ook een gitaar of ander instrument onder de armen. Als iedereen die zoent ook van de band is hebben we straks 20 man. Ieder bandlid loopt relaxed tussen bar en ‘podium’ en wisselt drinken en even stemmen in die volgorde af. Alleen de techniekman doet erg nerveus. Twee microfoons willen het maar niet doen. Intussen hebben we al drie keer zo’n hinderlijke pieeep cadeau gekregen waar je bijna een gehoorbeschadiging van overhoudt. Het is inmiddels 10:00 uur, wij hebben na bijna twee uur maar om de rekening gevraagd. De band speelt nog steeds niet. Het wordt nu toch wel tijd. Een van de panfluiters komt van de barkruk en tikt professioneel met zijn vinger op de microfoon. Deze doet het niet. Joh! Maar hij volgt slim het snoer van de microfoon. Zit de stekker er niet in!!! Gelach naar de technische man. Maar nu eerst een biertje hoor. Jammer dat we de band niet hebben horen spelen. 

We vragen ons al dagen af wat de rode, vaak verweerde doeken zijn die langs de weg hangen. Vaak hangen ze aan bomen en staat er ook een klein huisje bij. We hebben al eens gekeken en je ziet in die huisjes dan allerlei rommel, o.a flesjes water. We denken meteen aan de geesteshuisjes die in Thailand langs de weg staan. Maar we vinden dat toch wel vreemd in dit katholieke land. Dan maar wat googelen en dan vind je toch weer van alles.

De huisjes met de rode vlaggen zijn voor Gauchito Gil. Een Argentijnse volksheld uit 1840, die zich na een tragisch liefdesleven inzette voor de armen en na zijn dood op wonderbaarlijke wijze een zieke jongen zou hebben genezen. Gauchito Gil is een soort van Argentijnse Robin Hood en beschermheilige van de reizigers in Argentinië. Volgens de overlevering kwam Antonio Mamerto Gil Nuñez, beter bekend als Gauchito Gil uit de plaats Mercedes in Corrientes, het uiterste noorden van Argentinië. Hij werd verliefd en kreeg een verhouding met een zeer rijke weduwe. Toen de broers van de vrouw en het hoofd van de lokale politie dat ontdekten beschuldigden ze hem van diefstal. Ze wilden hem doden. Om daaraan te ontkomen ging Gauchito in het leger. Niet veel later, toen de burgeroorlog uitbrak, weigerde Gauchito te vechten tegen de eigen bevolking en hij deserteerde. Vanaf dat moment werd hij een outlaw. Hij stal van de rijken en gaf aan de armen, zoals het een Latijnse Robin Hood betaamt.

Het noodlot bracht hem uiteindelijk weer terug bij het lokale hoofd van de politie en deze nam hem gevangen. Gauchito werd gefolterd en ondersteboven aan een algaroboom gehangen. Net voordat de diender hem de keel wilde doorsnijden, vertelde hij de politieman dat wanneer deze hem zou ombrengen, de zoon van de politieman – die ernstig ziek was – zou sterven. Wanneer hij het leven van Gauchito zou sparen dan zou de zoon blijven leven. De man sneed Gauchito zonder pardon de keel door. Toen hij thuis kwam en zijn ernstig zieke zoon aantrof, bad hij tot Gauchito. De jongen genas. En Gauchito Gil werd een held.

Vanmorgen gaan we met de auto naar el Cerro de Hornocal. Ik moest deze route nog wel even in mijn app zetten maar dat was geen probleem het is tenslotte een RN 😂. De route is 25km en gaat naar 4350 meter. Wel krijgen we een waarschuwing dat kleine autootjes het niet halen. Dat zullen we dan nog wel eens zien. Trouwens een Citroën Cactus hoort toch niet tot de ieniemienie categorie bij die Fransen? We gaan op ons gemak om 09:30 rijden. Vanuit het hotel is het meteen stoffig, echt onverhard en steil. Vooraf kregen we ook de tip dat als we hard voorbij worden gereden of als het tegemoetkomend verkeer hard rijdt, dan ruimte maken om steenslag op voorruit te voorkomen. We rijden rustig naar boven en geven die blitse bakken met de namen Hilux, Explorer, Bronco of hoe die dingen ook mogen heten alle ruimte. Wij komen ook boven maar in een wat rustiger tempo. Ik durf de Cactus ook niet al te veel te belasten. Hij moet ons morgen nog wel naar Bolivia brengen. Het wordt smaller en steiler. Ik moet soms echt terug naar zijn eerste versnelling. Fijn dat ik een paar dagen heb kunnen oefenen met de versnellingsbak, die nu weer mijn vriend is. Onderweg stoppen we op een uitzichtpunt op 4200 meter, drinken koffie en maken foto’s. Er staan nog meer auto’s. Het uitzicht valt een beetje tegen. Oh, we moeten nog verder door, begrijpen we als de anderen vertrekken.

Als we na 10 minuten uiteindelijk op een grote parkeerplaats zijn stoppen we en stappen we uit. Een Argentijn komt meteen naar ons toe en vraagt of we voor het mirador komen. Si, si. Dan moeten we nóg verder omhoog. Als we weer verder omhoog rijden zien we een huisje en een slagboom. We zijn er. Er komt een kleine Argentijn met een guitig hoofd met een hoed op naar onze auto gelopen. Joh, deze man is weggelopen uit de Efteling. Hij is zo groot dat hij mij recht aankijkt in de auto. Hij staat hier de hele dag kaartjes te verkopen. Ik denk dat zijn lengte een selectievoorwaarde is geweest voor deze job. Hij heeft aan het eind van de dag geen rugpijn hoor.  We kopen twee kaartjes voor 200 peso’s p.p. (40 cent) maar dan mag je wel de hele dag blijven.

Als we doorrijden zetten we de auto weg en stappen uit. We zijn nu op 4350 m hoogte. We hebben dit niet vaak, maar we vallen allebei stil. Op foto’s geloof je niet dat dit werkelijk bestaat. We gaan gewoon een tijdje zitten en laten de natuur stil op ons inwerken. We kunnen nog dichterbij de gekleurde bergen komen. Deze bergen hebben maar liefst 14 verschillende kleuren. We lopen 100 meter naar beneden en komen dichterbij het massief. We maken foto’s, we maken selfies, we vragen anderen van ons foto’s te maken en uiteraard maken wij dan ook weer voor anderen foto’s met de bergen op de achtergrond. Ook hier blijven we een tijdje rondhangen. Bijzonder is het dan dat wildvreemden elkaar aanspreken om op een of andere manier te delen hoe mooi dit wel niet is en hun emotie willen delen. We hebben een leuk gesprek gehad met een Frans stel waarvan de jongen in Buenos Aires studeert en zij in Parijs, we spraken met een echtpaar uit Bolivia en ook nog met een motorrijder uit Mendoza. 

Toen weer terug naar de parking. 100 meter omhoog op 4300 meter. Ging goed want we wisten wat we konden verwachten. Onderweg naar boven liepen we de piepende en puffende Argentijnen rustig voorbij die ons eerst nog stoer inhaalden. Wij weten inmiddels wel na 15x Nepal hoe je op hoogte moet lopen. We eten onze lunch op een muurtje en blijven nog wat langer zitten. Het is hier tenslotte prachtig en het is goed voor de acclimatisatie.

Halverwege de middag waren we weer terug in Humahuaca. Eerst even tanken. We tanken 11,5 liter voor 3000 peso (6 euro). We hebben nog geld over en het Argentijnse geld kunnen we waarschijnlijk niet omwisselen in Bolivia. Niemand wil dat geld nog hebben. Dus gelukkig hebben we nog tijd voor wat snuisterijen. De leukste is een mooie theebeker met een metalen drinkrietje voor de matethee. Voor op de vensterbank bij al onze andere snuisterijen van onze reizen.

Morgen rijden we 160 km naar de grens waar we onze auto inleveren. Als het goed is staat daar  dan de man die onze auto inneemt en ook een chauffeur die ons naar Uyuni in Bolivia brengt. Dat is dan nog 289 km. We gaan de grens over naar Bolivia en bij grenzen zijn er vaak van die grensperikelen. We gaan het zien.

Tot nu toe is alles perfect voor ons georganiseerd door Better Places. Vandaag kregen we nog van Marion de laatste instructies en nog wat tips. Het is niet zeker of we in Uyuni WiFi hebben en waarschijnlijk ook niet tijdens de twee overnachtingen op de immens grote zoutvlakte. Het kan dus zijn dat jullie pas op 5 mei een nieuw blog van ons kunnen lezen.