Dag 24. Chili, dagje Santiago.

We hebben twee volle dagen om Santiago te verkennen en we beginnen vandaag met een wandeltocht langs de hoogtepunten die een beetje in de buurt zijn. Santiago is een wereldstad met 4,5 miljoen inwoners. We komen natuurlijk na ons ontbijt meteen de eerste afzettingen tegen als gevolg van de marathon. De marathon gaat dwars door de stad en door het centrum. Het is toch een ander evenement als bij ons, want hier loop je gewoon over het parcours, geen afzettingen met hekken en geen politie en geen vrijwilligers op iedere hoek van de straat. We lopen richting Palacio de la Moneda. Een mooi paleis waar president Salvador Allende in 1970 zelfmoord heeft gepleegd of is vermoord. Daar bestaan twee verhalen over. Generaal Pinochet heeft destijds een coup gepleegd en is het democratische land 17 jaar lang een dictatuur geweest waar ook, net als in Argentinië, veel mensen zijn verdwenen. Als je net even wat andere gedachten had, kon je zomaar verdwijnen. 

De marathonlopers lopen voor het paleis langs. Dit is nog wel de groep die gewoon ook nog de tijd heeft om even een selfie te maken voor het paleis. Als we doorlopen richting Plaza de Armas, zien we wel wat motoragenten aankomen. In de verte komt een lange donkere loper aan in een gracieus mooie stijl alleen voorop. Wat dichterbij herken ik de Keniaan Munywoki. Muny zal makkelijk gaan winnen want de nummer twee laat heel lang op zich wachten. Goed gedaan Muny.

We besluiten met de metro te gaan en kopen een kaart. Geen gedoe met OV of chip, gewoon één kaart en je koopt een saldo en daar kan je allebei op reizen. Alleen inchecken en zo lang je onder de grond blijft betaal je niets extra’s. We gebruiken dus samen de kaart en een rit met de metro kost nog geen euro. Santiago heeft meerdere lijnen dus het is even opletten welke lijn we moeten hebben en welke richting we op moeten. Ik ben de kaartlezer van ons twee en ik zie dat we nu op station Ascensor zijn. Fabienne kijkt ongelovig en lacht me hard uit. Dat is sowieso niet leuk, maar helemaal niet op een vol metrostation. “Ascensor betekent lift we staan op Pedro de Valdiva”. “Oké, dat kan natuurlijk ook”.  Meer Spaanse series kijken straks thuis 😉

In de metro zitten heel veel lopers die nog moeten starten voor de kortere afstanden. Omdat de metro stampvol zit met heel veel mensen letten we even goed op en op elkaars spullen. 

Wij stappen zeven haltes verder weer uit. We hebben alles nog. Al lopend in het centrum schrikken we toch een beetje van de zwervers die langs de kant van de weg in een zelfgemaakt kartonnen huis wonen. Het verbaast ons dat er zo veel armoede is en tegelijkertijd een Porsche en een BMW voor het stoplicht staan. We kiezen ervoor het Mercado Central, overdekte markthal, in te gaan waar voornamelijk vis wordt verkocht. In de hal zijn ook restaurants waar je alleen maar vis kunt eten. Terwijl we staan te kijken komen we in gesprek met een Chileen die goed Duits spreekt en zelfs een beetje Nederlands. Hij heeft 54 jaar in Duitsland gewerkt maar is toch zeven jaar geleden weer teruggekeerd naar Chili. Hij werkte nu bij een restaurant en legt uit wat we het best kunnen eten. Het restaurant is maar tot vijf uur geopend en we vinden het om 11 uur nog een beetje te vroeg voor vis.

Vanaf Plaza de Arma besluiten we richting fietsverhuur te lopen om te zien waar we morgen moeten zijn. Dat lijkt op de app van Pocket Earth toch dichterbij dan het werkelijk is. We lopen lekker langs de rivier door een wijk buiten het centrum waar weer heel veel zwervers ‘wonen’ in hun kartonnen dozen. Schrijnend om te zien, en we stappen maar flink door. We vinden uiteindelijk ons fietsverhuurbedrijf waar we morgen moeten zijn. We vinden ook het dichtstbijzijnde metrostation dus morgen ‘no problema’.

Onderweg zagen we hier een soort variant van onze Markthal waar je internationaal kan eten. Dat lijkt ons nu wel leuk. Groot terrein, gedeeltelijk overdekt, maar ook dakterrassen met eten uit de hele wereld. Jammer is het dat ieder land ook zijn eigen muziek wil laten horen. En als de buurman een grote speaker heeft, koop jij gewoon een grotere. En die buurman een nog grotere, zodat de spijsvertering wordt versneld door de beats die je voelt in je maag. Zouden we hier te oud voor worden? Ook het soms denigrerende gebaar met een tikkend vingertje naar een QR-code op de tafel geplakt als we om de kaart vragen stoort ons. Voor ons dus heel onhandig, want dan moeten we overal eerst om de WiFi-code vragen voor we de QR kunnen scannen. We kiezen ervoor met de metro richting Cerro San Christobal te gaan. We eten eerst in de Main Street van ons hotel een heerlijke flink gevulde salade.

Maar ons hoogtepunt van de reis is aanstaande😉. Na de enigszins verlate lunch lopen we naar de gondel die ons naar het hoogste punt van Santiago gaat brengen. Bij de ticket office is het een drukte van belang. Het is zondag en dit is toch het uitje van de week voor heel veel mensen en het is ook hier vandaag Moederdag.

Ook wij kopen een kaartje, gereduceerd natuurlijk. Voor mij geen probleem maar bij Fabienne kijken ze bedenkelijk of het wel zo is. Tweede dieptepunt vandaag. Bij het instappen van de gondel krijgen we eerst een uitleg hoe en wat te doen. Ook wordt verteld dat de deuren automatisch dicht gaan en dat de gondel een beetje kan schommelen maar dat dat niet erg is. Fabienne wordt net als alle dames een handje geholpen bij het instappen. Hoe galant. Ik zeg even niets. 

Het uitzicht boven valt tegen door de bossages die in de weg staan en door de damp van uitlaatgassen die boven de stad hangen. Het is wel altijd leuk om gewoon een half uurtje mensen te kijken en die dan samen te becommentariëren. Echt geinig om te doen. We hebben al wat restaurantjes gevonden dus het wordt vanavond weer lekker samen uit eten. Morgen de fietstour door Santiago.

Morgen onze laatste volle dag in Santiago en dus ook ons  laatste blog al weer.