Dag 22. Chili, van besneeuwde toppen naar strand aan zee

We hebben allebei een betere nacht gehad. Verkoudheid loop je toch snel op als je auto in- en uitstapt. Zeker als het zonnetje schijnt en het in de auto heerlijk warm is en buiten maar een graad of vier. We zitten in ieder geval weer frisser aan het ontbijt. Ook de Diamox heeft z’n effect. Hebben we toch wel een beetje onderschat, die hoogte hier. We hadden niet gedacht dat we nog zo hoog zouden komen en we hadden gedacht wel goed geacclimatiseerd te zijn na Argentinië en Bolivia waar we ook lang op hoogte zijn geweest. We zijn daar toch dagenlang op een hoogte van ruim 4000 m geweest, maar daarna weer een aantal dagen veel lager. We zijn misschien daardoor weer gedeacclimatiseerd, of hoe noem je dat? Als we uiteindelijk vertrekken is het prachtig weer en we hebben een mooie rit. Het gaat van ruim 3500 m naar zeeniveau.  De omgeving is weer anders dan we tot nu toe hebben gezien en we verbazen ons over de steile bergen die als hoge zandduinen langs de weg lijken te zijn neergelegd. We rijden het grootste gedeelte naar Arica over een nieuw aangelegde snelweg. Nou ja snelweg, je kan gewoon aan de kant stoppen voor foto’s, plassen of koffie. Liever niet allemaal tegelijk natuurlijk. Fabienne vroeg nog aan me of ik op de heenweg al die autowrakken aan de kant van de weg had zien liggen. Nee, natuurlijk niet. Ze wijst ze nu we op de terugweg zijn toch nog maar even aan. En inderdaad in een scherpe bocht ligt een hoop schroot, een wrak is het nauwelijks te noemen. Ook zien we regelmatig langs de kant van de weg kruizen staan en kleine huisjes met bloemen, voor overledenen. We hebben er de afgelopen dagen heel veel gezien…. “Kan je niet beter met twee handen aan het stuur ……”

Het is een vierbaansweg waar we de auto’s kunnen tellen onderweg. Ergens halverwege staat er weer een militaire controle opgesteld. Het ziet er altijd heel dreigend uit. Veel militairen voor die ene auto die er dan aankomt met allemaal een snelvuurwapen in de hand. Als je niet oplet of je wilt anderszins doorrijden worden je banden waarschijnlijk van vier kanten onder je auto vandaan geschoten. Wij stoppen dus gewoon. Het is zaak dan geen grapjes uit te halen of een quasi leuke opmerking te maken. Daar houden ze hier niet zo van. We geven weer onze kopie van onze paspoorten af en Fabienne vertelt er meteen bij dat we uit Nederland komen en op vakantie zijn in Chili. Lijkt me overbodige informatie, maar ik heb ook geen betere tekst. Er komt een militair bijstaan met meer strepen die iets mompelt over PDI. Wij verstaan in het gemompel alleen het woord ‘PDI’ en willen ons douanestrookje al tevoorschijn halen. No, no. Hoeft niet van die ene streep. We mogen door. Hij lacht er vriendelijk bij.

Het landschap is mooi. Extreem droog omdat het niet voor niets de woestijn heet, maar ook in sommige kloven uitgestrekte oases met groene velden waar van alles groeit. Heel bijzonder. Dichter in de buurt van Arica wordt het langs de weg ook weer aandoenlijk als we de krakkemikkige huisjes zien van de mensen die in de fabrieken werken. Meestal van Peruanen en Bolivianen. We vinden het te gênant om te stoppen om daar foto’s van te maken dus beperken we ons om ons te verbazen en slaan het ongeloof maar gewoon op in ons geheugen.

Arica is een plaats aan de kust waar het door de temperatuur de plaats van de eeuwige lente wordt genoemd. De temperatuur is inderdaad lekker. Het is 22 graden met een lekker windje uit zee. We zijn tegen de middag in Arica. Dus we besluiten nadat we ons hebben aangemeld in ons hotel maar naar het centrum te lopen. Onze kamer wordt nog schoongemaakt en we krijgen een appje als we in de kamer kunnen. Heel aardig, zeker als je geen app kan ontvangen.

Arica is een plaatsje achter een hele grote berg. Er is eigenlijk tussen de zee en de berg niet veel ruimte over voor het plaatsje. Aan de ene kant van ons hotel zien we de zee en aan de andere kant de weg en dan die berg. In de hoofdstraat slenteren we in het zonnetje en zoeken we een plek om te lunchen. In een van de vele delicatessewinkeltjes liggen er in een mandje stapeltjes rubber bandjes uitgestald. En als je niet weet wat het is, knijp je er even in of ruik je eraan. Het zijn gedroogde zeepalingen zegt de verkoopster. Gadver zien er echt niet lekker uit zeg. Na de lunch kuieren we langzaam terug naar het hotel dat direct aan of op het strand staat. Ons hotel is zoveel mogelijk gebouwd van natuurlijke materialen. Er is veel bamboe en hout gebruikt. We krijgen de sleutel en de dame loopt met ons mee naar de kamer. Een leuke kamer met kamerbreed uitzicht op zee. We staan vanaf het balkon meteen op het strand. De zee is 8 meter van onze kamer. Heel leuk. Maar…… we krijgen van de dame meteen een serieuze waarschuwing en uitleg aan de hand van een kaart over wat we moeten doen bij een aardbeving of een tsunami. Bij een aardbeving de ene vluchtroute nemen en bij een tsunami net de andere kant op en zo hoog mogelijk zien te komen. Grmmh, kijk ik nu toch wat anders naar die zee. Ik ben al geen held in het zwembad op de camping, laat staan dat ik het op moet nemen tegen golven van meters hoog. 

De zwaarste aardbeving die ooit is gemeten is 9,6 en die was in 1960 in Chili net even ten zuiden van Santiago de Chile. Ook in 2015 is er nog een zware aardbeving van 8,3 geweest met tsunamiwaarschuwing. Chili is een behoorlijk aardbeving gevoelig land dus we slapen vannacht met schoenen startklaar voor het bed. 

We eten vanavond in het hotel want het is eigenlijk net iets te ver lopen naar het centrum. En het hotel moet een goed restaurant hebben. 

Morgen vliegen we naar Santiago de Chile. We vliegen vroeg, we moeten de auto inleveren, dus we hebben geen tijd voor het ontbijt. Ze regelen dat er iets klaar staat voor ons. Santiago ligt 2000 km lager dan Arica en ongeveer op dezelfde hoogte als Buenos Aires. Chili is zo’n ongelooflijk lang land. Maar liefst 4000 km lang, maar slechts 150 km breed. Hoe bijzonder is dat.