Dag 21. Chili, vanuit Putre naar national park Lauca

Ons eerste restaurant gisterenavond was een goed keus. Jammer is het wel dat er in de huizen, en dus in de restaurants geen kachel aanstaat dus zit iedereen met jas aan te eten. Voordeel is weer wel dat je wijn lekker koel is. De nationale snack in Chili is net als in Argentinië de Empañadas. Een dichtgevouwen tortilla gevuld met alles wat je kan bedenken. Is lekker als tussendoortje of bij een pilsje. Chili is ook bekend om zijn visgerechten, maar niet op 3400meter hoogte😉. Wij hebben gisteren gewoon een lekkere biefstuk en ossenhaas gegeten. Leuk was dat de dikke patatten als een soort ‘Jenga’ toren op het bord waren opgestapeld. We hopen vanaf morgen in Arica en dan in Santiago vis te kunnen eten. Het eten is goed maar was in Argentinië was het wat verfijnder. 

We hebben vannacht wel een beetje onrustige nacht gehad. We hebben allebei een beetje last van de hoogte en van een verkoudheid. We zitten nu op bijna 3550meter en dat voel je toch. Het ergste van de verkoudheid van Hans is wel weer voorbij maar nu is Fabienne aan de beurt. Fabienne lag vannacht te klappertanden van de kou. Vanmorgen wel weer oké. Hoewel we dachten in Argentinië en Bolivia heel goed geacclimatiseerd te zijn toch maar voor de zekerheid kort kuurtje Diamox gaan slikken. We gaan vandaag tenslotte naar het Nationaal Park Lauca en dat ligt op 4850meter.

Bij het ontbijt even met twee Italianen gesproken waarvan de man ook wat duizelig was van de hoogte. We waren ze gisteren al tegen gekomen omdat ze in het dorp met twee lege 2-liter waterflessen zagen lopen om bij een restaurant benzine te kopen. Ze dachten dat ze het misschien wel niet zouden halen met de benzine in de auto. Als je hier ergens op een onverharde weg zonder benzine komt te staan, dan ben je dus echt de Sjaak. Hier staan echt geen praatpalen en heb je ook geen wegenwacht. En geen bereik! Heel af en toe komt er een auto langs. Gisteren één auto gezien op een stuk van 50 km.

Maar voordat we op pad gaan moeten we eerst even geld wisselen omdat de creditcard niet overal wordt geaccepteerd. Ook niet gisteren in het restaurant. Er is dan weer wel een bank in dit gehucht. Wij gaan op ons gemak richting nationaal park. We nemen een kortere onverharde weg en testen de Hyundai nog even goed uit. 

Chili heeft heel veel nationale parken en volgens een Nederlandse website staat NP Lauca op nummer 2 van de ‘must have seen’. Het is maar 38 km naar het begin van het park, maar het is wel alleen maar klimmen. We gaan steeds hoger en hoger tot tenslotte 4850. En dat voelen we allebei, beetje licht in het hoofd, en geen puf om even een heuveltje op te lopen. We doen langzaamaan. Er zijn heel veel miradors (uitkijkpunten) gemaakt en daar genieten we van de wetlands, de vele vogelsoorten, flamingo’s, lama’s, alpaca’s en vicuna’s en de prachtige uitzichten op de vulkanen. De hoogste vulkaan hier de Parinacota is 6350 m en ernaast ligt een iets lagere, de Pomerope. Bij goed zicht zouden we nog een 3e actieve vulkaan moeten zien met een rookpluim. Het is jammer genoeg een beetje bewolkt, dus de rookpluim verdwijnt in de wolken. Chili heeft maar liefst 1500 vulkanen. We hebben mooi zicht op de vulkanen en zitten bijna op de hoogte van de sneeuwgrens.

We zijn gewaarschuwd dat we moeten oppassen niet per ongeluk de grens met Bolivia over te gaan. Als we er bijna zijn, dan keren we op een parkeerplaats maar om.

Op de terugweg doen we ook nog het dorpje Parinacota aan, met dezelfde naam als de vulkaan. Het ligt op 4400 m hoogte en het oogt verlaten, maar toch is er nog een kerkje, een school en zelfs een hotel. Fijn dat we hier niet slapen.

Als we het park bijna verlaten is er controle van de politie met militairen. Ze staan zwaar bewapend auto’s tegen te houden en ja hoor wij ook. Identificaciones, bromt de militair met wapen voor zijn borst. Wij geven onze kopieën af en we zeggen er maar meteen bij dat we uit Nederland komen en op vakantie zijn en een dagje Parc Lauca doen. We moeten ook nog ons PDI-formulier laten zien. Dat is een formulier dat we bij de grens bij binnenkomst hebben gehad en heel goed moesten bewaren. Als we het land uitgaan moeten we het weer laten zien of weer inleveren. De militair controleert streng of wij het wel zijn die op de paspoorten staan en ontdooit dan en zegt: Bienvenidos a Chili. Gracias. 

Morgen gaan we op ons gemak dalen naar Arica, de plaats van de eeuwige lente aan de zee.