Dag 18. Chili naar Iquique door desolate woestijn

We staan vroeg op want onze chauffeur komt ons om kwart voor acht ophalen. Maar gelukkig kunnen we vanaf 07:00 uur ontbijten. Een van de dames, eigenlijk nog een meisje, moet het hele ontbijtbuffet alleen verzorgen en is een beetje te laat. Een Braziliaanse staat om precies zeven uur met haar handen boven haar ogen, zoals de indianen altijd kijken, zuchtend en op haar horloge kijkend met haar neus tegen de ruit aan geplakt. Gelukkig wordt de medewerkster binnen daar niet koud of warm van. Om even na zevenen doet ze op haar gemak de deur open en verwelkomt de mensen met een gezellig “Buenos dia”. Na ons ontbijt verschijnt onze chauffeur om exact kwart voor acht voor de deur. Het is een oud mannetje dat moeilijk uit die grote auto stapt. Hij wil heel bereidwillig onze tas in de auto tillen, maar vertilt zich daar bijna aan. Ik doe dat zelf wel even.

Het is echt een heel oud baasje. Hij loopt een beetje krom en heeft een dikke oude trui aan en een pet met van die kleppen over zijn oren. Nou is het in de ochtend fris, maar zo koud? Hij is zeker dik in de 70. Zijn fleece die helemaal is geruld, komt waarschijnlijk ook in die buurt. Maar goed, als hij die auto maar kan besturen. Als hij instapt en achter het stuur kruipt word ik toch een beetje nerveus. Hij zit zoals veel oude mensen rechtop en heel kort op het stuur. De rugleuning wordt helemaal niet gebruikt. Hij zou ook op een krukje kunnen zitten. Handjes boven op het stuur net onder zijn kin.

Onderweg zie ik hem stiekem in zijn console graaien om even later een lolly in zijn mond te stoppen. Hij zit daar de hele weg driftig op te sabbelen.

Na een uurtje rijden we door het stadje Calama dat bestaat van de winning van koper. 

De chauffeur brengt ons naar het vliegveld van Calama en wijst ons waar we de huurauto en de formaliteiten kunnen gaan afhandelen en hij wacht in zijn auto op ons. Binnen in de hal vinden we snel het Autoverhuurbedrijf Mitta waar we de auto kunnen ophalen. 

We laten ons nummer van de reservering zien. Jonge vent met trendy zwarte gelakte nagels, waarvan de nagellak al hard is afgebladderd en meneer is een beetje kortaf. We laten ons rijbewijs zien en een kopie van ons paspoort. Nog wat ondertekenen en dan de visa inleveren voor de borg. Maar liefst 2200 euro borg. 

Een ander mannetje brengt ons naar de auto, een Hyundai. Gelukkig een automaat en een lekkere 2,0 motor. Maar er zitten wel wat beschadigingen op, dus heel veel foto’s maken. De huurauto’s hier rijden meestal over onverharde wegen dus ze blijven niet smetteloos, maar je kan er wel een beetje voorzichtiger mee omgaan denk ik dan. De knul die met ons meeliep maakt ook heel veel foto’s en stuurt ze per mail naar ons toe. 

Hups onze bagage overladen in de auto en rijden maar. Ik zet de knuppel op de console in het midden op de ‘D’ en probeer het vak uit te rijden. Geen beweging in te krijgen. De handrem. Waar zit de handrem? We hebben zelf zo’n automatisch handrem maar dit is andere koek. Ik zoek me een ongeluk naar de handrem. Ik heb de auto wel een meter door de handrem heen getrokken dus ik sta nu midden op de weg van de parkeerplaats. Waar verstoppen die Koreanen die handrem? Omdat er al een paar auto’s staan te wachten komt een mannetje van het verhuurbedrijf op onze auto afrennen. Ik doe de deur open en laat hem zien dat ik niet voorruit kom. Je ziet hem denken “wat een ……”. En dan zie ik zelf dat er een pedaal zit waar normaal de koppeling zit waar met rode letters ‘brake’ op staat. Ik zat daar gewoon de hele tijd met mijn voet op. Rare lui die Koreanen.

Dan rijden we de P af en storten ons in het Chileense verkeer. Dat gaat gelukkig allemaal goed. Calama is absoluut geen mooie stad. Echt een werkstad met veel gastarbeiders uit Peru of Bolivia. De hele weg vandaag kenmerkt zich trouwens door een desolate omgeving. Het is om troosteloos van te worden. 

We zijn snel Calama uit en zitten op de weg nr 5. Het is bijna één rechte weg door een verlaten gebied, een soort woestijn met rechts nog de mooie hoge pieken. We zien onderweg helemaal niets. Echt niets, nada. Het is echt een heel troosteloos gebied, een rechte weg met links en rechts kale vlaktes. Wel zo af en toe een paar hutjes van golfplaat waar dus mensen wonen. Daar schrikken we wel een beetje van. We wisten niet dat veel mensen in Chili zo armoedig woonden. Daar waar wat huisjes staan wordt meestal gewerkt. Het zijn dan afgravingen van zout of andere mineralen.

We kunnen ons nu ook voorstellen hoe verlaten de wegen in Amerika zijn. Dit moet er op lijken. Één rechte weg tot aan de horizon met zo af en toe zo’n joekel van een vrachtwagen. De Ruta 5 in Chili is het zusje van ruta 40 in Argentinië. De Ruta 5 loopt ook van noord naar zuid Chili. Maar goed soms heb je zo’n dag dat je een afstand moet overbruggen. Vandaag 380 km door de woestijn. Je zou het niet verwachten, maar dit schijnt de droogste woestijn ter wereld te zijn.

Langs de wegen zijn wel regelmatig parkeerplaatsen waar iedereen gewoon zijn vuil op de straat achterlaat. Het is daar een grote bende. 

Voor het vrachtverkeer zijn er af en toe wat gelegenheden om iets te eten. De bouwvallige barakken zien er niet heel uitnodigend uit. 

Wij eten in de auto ons broodje op met een kop koffie.

Rond drie uur komen we dichterbij ons doel van vandaag, Iquique. Zodra we een benzinestation zien tanken we weer vol. Dat wordt ons grootste probleem de komende dagen om telkens tijdig te tanken. Iquique is een favoriete badplaats van de Chilenen. Ooit was het een klein vissersdorp met alleen inheemse bevolking, vervolgens werd het exportcentrum van zilver uit de mijnen, toen het nog bij Peru hoorde. Nadat de Chilenen het op de Peruanen hadden veroverd in de Pacifistische oorlog (1878-1883) werd het de nitraathoofdstad van Chili tot de eerste Wereldoorlog daar een einde aan maakte. Het belangrijkste exportproduct is nu visvoer. 

We vertrokken vanochtend van een hoogte op bijna 3500 m, de Ruta 5 ligt tussen de hoge pieken en de zee op een hoogte van 1200 m en is 3365meter lang en nu dalen we ineens fors nog het laatste stuk af naar zeeniveau. 

Het hotel is prachtig gelegen, direct aan de kust van ‘the pacific’. Het is een superluxe hotel, met een zwembad dat net boven de kust ligt. In het zwembad kijk je zo op de zee. Het is wel veel te koud om erin te duiken. De zee is hier erg onstuimig. We zijn blij op de negende etage te zitten want we zagen vanmiddag nog bordjes voor ons hotel welke kant je op moet rennen bij een tsunami. Gekke gedachte trouwens dat hier op het balkon uitkijkend over de zee aan de andere kant Azië ligt.