Dag 17. Chili naar de Valle de la Luna

We willen vandaag op de fiets naar de Valle de la Luna, de Maanvallei. We hebben even getwijfeld want gisteren was het niet mogelijk door de harde wind, maar vandaag zou het beter moeten zijn. We gokken het erop.

Maar eerst ontbijten. Er zit vandaag een grote groep Brazilianen in het restaurant. En dat is voor niemand onopgemerkt gebleven. Nu praten wij en verstaan wij geen Braziliaans maar de intonatie vinden we een beetje nadrukkelijk en dwingend. Het is net of we een hele zaal met alleen maar Bolsonaro’s horen. En dat is eigenlijk heel vervelend, ook al versta je er niets van, je ziet dan toch dat hoofd van Bolsonaro telkens voor je. Het is trouwens heel storend dat zo’n beetje de helft van die Brazilianen aan het FaceTimen is met thuis. Dan denk je nog oké doe het even op je kamer of buiten, maar nee ze lopen al etend door het restaurant en praten luidruchtig met Brazilië. En het ergste is dat ook alle groepsleden even moeten zwaaien en luchtzoenen. Hoogst irritant wordt het als Brazilië ook moet zien wat er allemaal op het buffet staat. Alle telefoons gaan langs de lekkernijen en drankjes. Lachen joh. Zelfs het broodrooster wordt niet overgeslagen. Leuk wordt het wel als een van de Brazilianen al FaceTimend zijn vingers brandt als hij een broodje van het rooster pakt. Twee dingen tegelijk doen is ook voor de Braziliaanse man niet vanzelfsprekend. 

Om half tien staan wij weer bij de fietsverhuurder. We krijgen allebei een blauwe Trek en trappen een kwartier later de straat uit. De fietser moet hier uitkijken voor de voetgangers want die letten helemaal niet op. Als je als fietser in de hoofdstraat niet oplet heb je zo een net ontwaakte backpacker op je voorwiel. En dat willen we niet.

Na twee kilometer heb ik nog maar 1 versnelling en moeten we even een andere fiets halen. Deze fietsen worden ook zo intensief gebruikt. Ik krijg een andere fiets en even later zijn we weer op pad. 

Om half elf staan we voor de entree van de Valle de la Luna. We mogen er nog niet door. Het is vandaag verkiezingsdag in deze regio en dan gaat alles later open omdat iedereen eerst moet stemmen. We kopen intussen wel een kaartje bij een supermoderne kaartjesautomaat, waar we ook met creditcard kunnen betalen. De poort gaat toch wat eerder open en na een paar minuten fietsen we de vallei in. Het is echt van een buitenaardse schoonheid. Hoewel we daar nog nooit zijn geweest lijkt het wel een maanlandschap. We stoppen zo vaak voor een foto dat we niet echt opschieten. Tijdens onze tocht in de vallei kunnen we ook vier keer naar een mirador en dat willen we niet aan ons voorbij laten gaan.

Het gebied is weer heel bijzonder. Door het zachte vulkanische steen heeft de wind bijzondere vormen gemaakt en ook duinen gevormd. In de verte zien we hoge bergen met net nog een stukje sneeuw op de top. De hoogste top die we hier steeds zien is een vulkaan van 6.050 m hoog die precies op de grens ligt van Bolivia en Chili. Er omheen liggen nog zo’n 20 van die hoge toppen tussen de 5500 en 6000 m.

Bij de eerste mirador moeten we flink omhoog lopen en ook nog door mul zand. Wat zijn die ‘Keens’ toch een uitkomst. Het valt niet mee maar het uitzicht vergoedt heel veel. We moeten telkens als we ergens naar een mirador lopen de fietsen wel op slot zetten want je wilt toch voorkomen dat je terug moet lopen. Sommigen zetten alleen de fiets op slot en lopen met helm op naar de mirador. Dat vinden we wel heel sullig en doen wij dus niet! We hangen ons helmpje gewoon over het zadel en de hele dag was ons helmpje er nog bij terugkomst. Het is hier ook verplicht een fel gekleurd wegwerkershesje te dragen. Dat vinden we dan weer een beetje overdreven dus wij knopen dat ding aan onze rugzak. Op advies van de verhuurder trouwens. 

De weg gaat flink omhoog in de vallei en we merken wel dat de meesten de vallei bezoeken met de auto. Het aantal fietsers is eigenlijk wel beperkt. Als we bij de volgende mirador omhoog klauteren zien we halverwege de klim dat veel Bolsonarianen meer gekleed zijn om naar de disco te gaan dan voor de beklimming naar een mirador, al rechtsomkeert maken. 

We raken aan de praat met een jong stel dat hier zonder bepakking een dagje sightseeing doen. Het zijn twee Hongaren die twee maanden door Zuid-Amerika fietsen. Altijd leuk om met andere mensen al lopend wat te keuvelen en te praten over reizen. Het valt ons wel op dat de wereldfietsers die we zien altijd een paar maanden onderweg zijn.

We fietsen door naar het eind van de vallei, waar nog een paar stenen staan die de drie Maria’s moeten voorstellen. Nou je moet wel heel veel fantasie hebben. Ik zie gewoon drie stenen. Wel met een bijzondere vorm.

Het is wel een goed moment en een prima plek om onze lunch te nuttigen. Als we net zitten te eten komen er twee Engelsen bij zitten. Zij zijn twee maanden aan het reizen. De gehuurde fietsen waar ze op rijden geven is niet zoveel. Low budget waarschijnlijk. Het is troep, ik hoop dat ze nog beneden komen. De prijs van het huren van een fiets voor 6 uur is ongeveer 7,50 euro, dus dat valt wel mee.

Na de lunch rijden we dezelfde weg terug, alleen nu het meeste bergafwaarts. Dat is altijd lekker. We pikken nog een mirador mee. Het is mooi om te zien dat we telkens in één vallei toch zoveel verschillende vergezichten krijgen. Na mirador 1 staat er een pijltje naar een nog hogere mirador 2. Gaan we die ook nog doen? We vragen aan een Franse jonge vrouw of ze daar ook is geweest. Ja en het is zeker de moeite waard. Oké dan, naar boven. En bij mirador staat er een bordje met? Mirador 3!  Doen we ook omdat we zien dat we rond kunnen lopen en zo weer bij onze fietsen uitkomen. Weer terug bij de fietsen besluiten we nu terug te gaan. De laatste mirador kan ons gestolen worden. Het is inmiddels bijna 16:00 dus onze fietsen moeten terug. 

Als we de fietsen hebben ingeleverd wacht ons een teleurstelling. Vanwege de verkiezing mag er vandaag geen alcohol worden verkocht. Nee hè, niet nu na zo’n zware fietstocht. Nu weer terug in San Pedro is het ook weer veel warmer dan op hoogte in de vallei. En dan geen koud biertje. Maar oké, ieder land zijn eigen ding. Dan maar weer een lekkere ijskoude Cola Zero.

Even later zitten we met een lekkere empañada en dus een Cola Zero in het hotel. Pas dan zien we hoe stoffig we er eigenlijk weer uitzien. Dat is dus het grote nadeel van goed smeren en in een vallei van een soort woestijn gebied fietsen. Onze ‘Keens’ zien er ook echt niet uit. Dus dan maar meteen met Keens aan onder de douche. Zó, weer als nieuw.

Morgen worden we opgehaald door de chauffeur die ons naar Calama (100 km verderop) rijdt, waar we de huurauto ophalen en daarna rijden we nog 380 km door naar Iquique aan de kust. En onze beschrijving belooft een mooi hotel. We gaan het zien.