Dag 16. Chili, vroeg op en naar de geisers

Vandaag hebben we een verzorgde excursie naar de Geysers del Tatio. Deze excursie hadden we al meteen bij onze compleet verzorgde reis geboekt. En het bevalt ons zeker dat alles is geregeld. We hoeven zelf niets te doen, alleen de instructies te volgen en op de juiste dag ergens naar toe te rijden. Hier in San Pedro de Atacama hebben we drie volle dagen, er is hier namelijk heel veel te zien. We hebben nu dus ook geen huurauto, maar daar heb je hier ook niets aan. 

Gisterenavond kregen we nog de allerlaatste uitgebreide instructies van Marion, onze Nederlandse contactpersoon die zelf overigens in Santiago de Chili woont. We hebben trouwens de reis geboekt bij Better Places en die is helemaal voor ons op maat gemaakt.

Ook zitten we ineens in een groepsapp van Carolina de Chileense gids, die ons vandaag gaat begeleiden. We moeten om 04.30 uur klaar staan. De wekker staat om 04.10 uur en als een speer kleden we ons aan. Om even voor half vijf lopen we naar de receptie en daar staan meer mensen klaar voor verschillende organisaties. Het wordt druk daarboven. Bling. Een appje met instructies van Carolina, willen jullie buiten klaar staan want over 2 minuten zijn we bij jullie hotel. We hebben een groepje van 8 mensen. drie Duitse vrouwen, een Peruaanse vrouw en een stel uit Slowakije.

Carolina legt meteen van alles uit, dat het belangrijk is om heel veel te drinken want we gaan naar 4200 m, maar dat wisten wij natuurlijk al. Wij hebben onze Nepal outfit aan. Thermo-ondergoed, fleece, windstopper en onze dikke donsjas, warme handschoenen en een dikke buff voor op ons hoofd. Het kan boven namelijk -15 zijn.

We hebben niet ontbeten, want het ontbijt is inclusief in deze tour, maar Carolina vertelt meteen, dat we eerst gaan rondlopen en alles bekijken en dan pas gaan ontbijten. Poeh, wij hebben nu al honger. Gelukkig hebben we altijd wel iets van noodrantsoen bij ons dus een snelle Jelle is snel weggewerkt.

Boven staan er heel veel andere busjes en zien we de geisers al in de verte stoom afblazen. We krijgen hele strenge instructies dat we op de paden moeten blijven die met stenen zijn aangegeven. Carolina vertelt dat er 6 jaar geleden toch weer mensen eigenwijs waren en in een geiser zijn gevallen. Ze zijn er wel levend uitgekomen, maar in het ziekenhuis aan brandwonden overleden. Je wordt gewoon levend gekookt, want het water is 85 graden. De geiser waar dat is gebeurd, noemen ze ‘the killer’.

Het blijft trouwens een vreemde gewaarwording om op 4200 meter, met een dik donsjack aan, water te zien bubbelen en stoom uit de grond zien komen. Bij deze geisers is het water trouwens helder. We komen aan bij het grote bad waar we in het water met een temperatuur van 44 graden in kunnen relaxen. Maar de zwembroek en bikini kunnen in de tas blijven. De poel staat al een poosje droog. Het schijnt dat de hot tub al langer droog staat. Nu het grote gat droog staat zien we ook goed hoe het er anders onder water uitziet. Het is zeker geen uitnodigend tafereel. Er staan ook acht een beetje gammele kleedhokjes, waarbij ik het idee heb dat als je hard tegen de deur leunt je met hokje en al omkiepert. Maar het gaat allemaal niet gebeuren want het badderen is niet mogelijk. 

We lopen langs verschillende geisers, grote en kleine en Carolina weet ook precies op welke positie ze de mooiste foto’s moet maken en maakt van iedereen leuke plaatjes. Carolina geeft telkens interessante informatie over de geiser waar we staan. Ze wacht dan netjes tot iedereen bij haar is aangeschoven om haar verhaal in het Spaans en in het Engels te vertellen. De twee Slowaken treuzelen wel heel erg waardoor ze telkens moet wachten. Op een moment zien we de Slowaken wel heel ver achter ons en zacht ze zuchtend “where are the Slowakia’s?” Waarop Fabienne heel gevat reageert “yeah, they are slow, they are from Slow-akia”. Jammer dat ik geen snelle Jelle meer over heb.

Geyser Tatio is de derde grootste geiser in de wereld met 80 geisers. Op 1 staat een geiser in het Yellowstone Park, op 2 staat een geiser in Kamsjatska in Rusland. Tatio op 4200 m is ook een van de hoogste geisers ter wereld. Er is in Chili nog wel één hogere.

Helaas hebben wij toch vandaag een beetje pech, alhoewel wij het nu al heel indrukwekkend vinden. Het is namelijk toch niet koud genoeg. Het is maar 0 graden. Hoewel het met de wind veel kouder voelt. De geisers spuiten echter het hardst en hoogst als de temperatuur het laagst is. Dat heeft te maken met het water dat van een ondergronds rivier komt en wordt opgewarmd door vulkanische stenen en dan naar buiten wordt geperst. Het is juist de combinatie van de verschillende energieën die vrijkomen en met elkaar botsen. 

Bij een kleine geiser die een beetje pruttelt vertelt ze dat die heel bijzonder is, want hier leven micro-organismen die aan de basis hebben gestaan van de mensheid. Deze hele specifieke organismen zijn alleen hier, in Mexico en in Australië. 

De naam Tatio betekent trouwens ‘oude man die huilt’ in de taal van de inheemse stam die hier vroeger leefde. Ze wijst ons op een berg, en verdraaid je ziet in de vormen van de bergen inderdaad een man op zijn rug liggen. 

Het is fascinerend dat tijdens het rondlopen tussen al die geisers Carolina plots roept “vamos, vamos” terwijl ze wijst naar een pruttelende put recht voor ons. We snappen niet waar haar enthousiasme ineens vandaan komt. We moeten snel onze camera’s pakken van haar en opletten. Volgens Carolina gaat deze geiser zo meteen spuiten. Huh? Druk je op een knop dan of zo? Zij is natuurlijk heel ervaren en loopt hier al een paar jaar regelmatig rond en ziet aan de damp en het pruttelen dat er iets staat te gebeuren. De zon is ook net tevoorschijn gekomen en warempel deze geiser begint heftiger te borrelen om dan gepaard met veel stoom zeker een meter hoog te spuiten. Hoe is het mogelijk. 

Rond 09:30 uur staat Carolina op in de bus en geeft aan dat we gaan ontbijten. Ze vraagt ons even rond te lopen en foto’s te maken dan kan zij met de chauffeur het ontbijt klaarmaken. Er komt een klaptafel uit de bus en het ontbijt wordt klaargemaakt. Even later staan we met elkaar, met uitzicht op de geisers vers stokbrood te eten met salami, kaas en avocado. Ze hebben ook nog een heerlijke cake op tafel gezet, wat heerlijk smaakt met de koffie of thee. 

Even later zitten we weer in het busje en zien we de Slowaakse wit wegtrekken. Het was toch geen spacecake? Ze voelt zich niet goed worden. Carolina denkt dat het met de hoogte te maken heeft. Onze Slowaakse is wel heel mager en heeft net alleen een half plakje cake gegeten. Caroline raakt niet in paniek en zet de Oximeter op een van de vingers. Oei, de zuurstof in het bloed is veel te laag. Daar weet Carolina wel wat op. Ze heeft een spuitbus met alcohol om je handen schoon te maken en spuit een wolk alcohol in haar handen en houdt die voor de neus van de Slowaakse, die meteen weer rechtop in de stoel zit. Oximeter geeft meteen een goede waarde aan. Of dit echt goed is weet ik niet maar de Slowaakse krijgt verdikkeme weer kleur op haar gezicht. Ze blijft wel nog steeds te mager.

We zijn om 12.00 uur weer terug in San Pedro. Het is stevig gaan waaien en we worden bijna gezandstraald. San Pedro is eigenlijk één grote lange straat, met een paar zijstraatjes. Het hele dorp is onverhard. Je hoeft hier niet te komen voor het dorp, maar wel voor de prachtige omgeving. Het is vooral een backpackersdorp en in de vele winkeltjes verkopen ze allemaal hetzelfde. Wel grappig is dat we hier de bekende Nepalbroeken zien, maar wel ‘Made in Ecuador’ of zonder wit label waar het is gemaakt.

Morgen gaat de fietshelm weer op.