Dag 15. Chili op de fiets naar El Gargante del Diablo.

Het plaatsen van de foto’s gaat moeizaam met de Chileense WiF, die niet sterk genoeg lijkt. Maar we doen ons best om ze telkens te plaatsen ondersteunend aan het verhaal van de dag. 

We hadden gisteren al een fiets gereserveerd dus we doen rustigaan vanmorgen. We ontbijten op ons gemak en er staan zo veel lekkere dingen op tafel dat we ook echt de tijd nemen. We hebben vandaag een fietstocht op de planning staan naar El Gargante del Diablo en naar Pukará de Quitor. De fietstocht is niet lang maar de hele route is onverhard en bij Pukará en El Gargante willen we ook nog klimmen naar de uitzichtpunten. 

Om half tien halen we onze fietsen op. We krijgen ook een slot, pomp en een binnenband mee. Oké, ik hoop dat dat voor de zekerheid is en niet om te gebruiken. De helm is oké en natuurlijk gaan we die dragen. De fietsen doen het goed maar na een paar honderd meter merkt Fabienne toch dat ze liever iets hoger zit. Geen punt. Ik maak de snelkoppeling los en trek het zadel iets hoger. Plop, zadelpen eruit. Die zat dus maar net op het laatste stukje vast. Dat wil ik niet, want dat is gewoon gevaarlijk, dus wij even terug voor een langere zadelpen. No problemo. Gewoon ander zadel met langere pen. De fietsen doen het perfect. Schakelen goed en rijden comfortabel met net niet te zachte banden en ze hebben schijfremmen. 

Onze eerste stop is al na 3 km, Pukará de Quitor. Een oude opgraving van een Incadorp en dateert uit de 12e eeuw. We moeten eerst kaartjes kopen en krijgen zowaar seniorenkorting. De man van de informatie, zelf ook een senior, legt ons aan de hand van een kaart uit hoe we moeten lopen. We zien een kronkelig pad omhoog. We vragen hoe lang die wandeling dan duurt, 2 uur. Phoeh. Ja de wandeling gaat verder dan het uitzichtpunt wat je nu ziet zegt hij lachend. Pfff, nou we weten nog niet of we dat gaan doen, we willen namelijk vandaag fietsen. Al klimmend komen we langs een paar miradors (uitkijkpunten) met een mooi uitzicht op de opgraving. De inca’s hebben hier overheerst, maar wel op een vredige manier geleefd met de Acatemeños, de oorspronkelijke bevolking.

Onderweg op de klim naar het uitzichtpunt komen we in gesprek met een Chinees die net van de top komt. Nee mijn Chinees is niet heel goed, maar deze Chinees woont al 15 jaar in Australië en spreekt mooi Engels. Hij was ook vier weken aan het reizen en vroeg ons of Bolivia de moeite waard is. We komen onze Chinees nog drie keer tegen vandaag. Leuke gast.

Bij het laatste uitzichtpunt zien we het topje van de wandeling en overleggen even wat we gaan doen. Toch maar even doorlopen. Het ziet er niet zo heel ver uit. Boven hebben we een prachtig uitzicht op de vallei. Boven staat een gedenkteken voor de 25 Acatemeños die hierin 1540 zijn omgekomen in de gevechten met de Spaanse overheersers. 

Onderweg is een uitzichtpunt waar we even koffie drinken en dan weer door naar onze fietsen. We zijn al met al toch nog twee uur hier onderweg geweest.Dus de beste man van de ticketoffice had gelijk. Nu verder naar het doel van vandaag. 

We gaan nu naar de El Gargante del Diablo. We zien hier nog een paar fietsers die allemaal uit San Pedro deze tour fietsen. Het is prettig dat we in het naseizoen hier zijn want je moet hier in het hoogseizoen niet willen fietsen. Ook hier moeten we betalen voor de entree. Maar dat blijkt meer dan de moeite waard. We fietsen de kloof in waarvan je telkens denkt “dit is het eind, nu kan het niet verder”. We moeten twee keer echt van de fiets af en met fiets aan de hand of met behulp van een ander klauteren door spelonken in de kloof. Het is een fietsrit met scherpe bochten, nauwe doorgangen en spectaculaire rotspartijen. Uiteindelijk komen we bij het eind van de kloof en zien we boven ons de mirador. Tjemig, dat is wel een pittige wandeling als je zo naar boven kijkt en het waait hier ook heel hard. We leggen onze fietsen neer tussen andere stapels fietsen en binden ze aan elkaar. Je wilt tenslotte niet dat hier je fiets per ongeluk wordt meegenomen. Eerst maar even wat eten ter voorkoming van de hongerklop. We gaan natuurlijk wel naar boven, we zijn hier niet voor niets naartoe gefietst. Drie Nederlandse meiden komen net naar beneden en kijken ons een beetje inschattend aan “als jullie denken fit genoeg te zijn moet je dit zeker doen, het is prachtig”. Uhm, we stiefelen lekker op ons gemak naar boven. Het is inderdaad een overweldigend uitzicht rondom. Op de top zien we onze fietsjes beneden liggen. 

Na wat foto’s gemaakt te hebben en vooral van het uitzicht te hebben genoten, want je wilt voorkomen dat je thuis op de foto’s moet gaan zien waar je eigenlijk geweest bent, gaan we weer naar beneden. Met onze hand op de pet, zodat die niet wegwaait gaan we voorzichtig naar beneden. Bij de fiets hebben we nog anderhalf uur om terug te fietsen. Dat doen we lekker met de wind in de rug. Dat maakt trouwens de keien niet minder. Ik krijg hier wel nóg meer respect voor mannen zoals Van der Poel en Van Aert. Man, na zo’n ritje zit alles van je lichaam op een andere plek. Wat ik me tijdens de rit wel voortdurend heb afgevraagd hoe het toch komt dat op een onverharde weg de ribbels altijd in de breedte zitten. Ook in Argentinië had ik het gevoel op een wildrooster van 500 km te hebben gereden. Wie weet dat?

We komen om 16:00 zijn we weer terug in San Pedro. We hebben vandaag weer een strak blauwe lucht gehad en een lekkere temperatuur. Omdat we ons goed hebben ingesmeerd en het in de kloof heel hard waaide voelen we ons door al het stof en zand nu net een croquet. Vooral onze benen zien er niet uit. 

Als we de fiets hebben ingeleverd willen we op een terrasje wel een lekker biertje halen. We zitten op een bijna leeg terras en krijgen meteen de kaart voor onze neus. Nou, dat is hier niet goedkoop, maar we bestellen een ‘national beer’. Je kan kiezen uit anderhalve liter, halve liter of zo’n klein truttig flesje zoals wij die kennen. Tja, nou is het niet zo ver naar het hotel, maar om nu anderhalve liter naar binnen te gieten. We gaan voor een onbekend bier van een halve liter. Dachten we. Want onze aardige jongen vroeg wat we daarna willen eten. Eten? We willen helemaal nog niet eten. Dan geen bier. Er mag geen alcohol op terras van restaurants worden geschonken, behalve bij het eten. Oké.

Dan kopen we een biertje en lopen we naar ons hotel. We hebben hele leuke zitjes op het terrein van het hotel. Maar een biertje kopen in de supermarkten is ook onmogelijk. Daar mag ook geen bier worden verkocht. Een van de eigenaren van een kleine supermarkt wijst naar de overkant. Verhip, het lijkt Vietnam wel. Aan de overkant is een winkeltje met een groot hek ervoor waar een klein doorgeefluikje zit waardoor je alcohol kan kopen. Nou ook goed natuurlijk, en vijf keer zo goedkoop als net op het terras.

Onderweg naar het hotel kopen we nog een grote empanada met queso, tomato y carne bij een oude man die met een karretje door de straat loopt en de hele tijd ‘empañadas’ roeptoetert. Soms gun je sommige mensen hun inkomsten. 

Bij het hotel plongen de whats apps binnen. Ook een paar van Marion van Better Places die ons tijdens de reis begeleidt en telkens informatie stuurt. Of we morgen wel op tijd willen klaar staan. We worden morgen tussen 04:30 en 05:00 opgehaald. Zo dan dat is wel erg vroeg. Tja wie mooie dingen wil zien en mooie plaatjes wil maken moet er wat voor over hebben. Morgen gaan we naar Tatio geyser. Zwembroek en bikini mee.