Dag 14.Bolivia dag 3 De grens over naar Chili

Vandaag is onze laatste dag al weer van de Tour de Uyuni. We moeten weer vroeg op om om 7 uur te vertrekken. We zullen ongeveer om 09.30 uur worden afgezet bij de grens. Gisteren kwam Eduardo ons informeren dat we nog ‘even’ een uitreisformulier moeten invullen voor de immigratie via internet. Er was WiFi, maar hoe leg je uit dat één streepje WiFi heel langzaam is als het hele hotel op Instagram of Facebook zit. Toch maar proberen. Het eerste formulier gaat goed. Maar het tweede geeft aan het eind als alles is ingevuld een error. Opnieuw proberen, weer errror, poging drie, weer error. We geven het op. Het is best al laat en we zijn toe aan een douche, die boven verwachting heel heet is. Later proberen we het nog een keer en ja hoor yes, bingo. Gelukt. Pfff.

We hebben een verassing bij het ontbijt. We krijgen pannenkoeken en dat smaakt hier op hoogte. Om 7 uur vertrekken we en we gaan eerst naar de woestijn van Dali. Het is verdikkeme een beetje bewolkt. Dat zijn we tot nu toe niet gewend. Het heeft volgens onze gids het laatste jaar twee dagen geregend, terwijl het normaal een maand regent. Dali heeft deze woestijn nageschilderd. Maar we hebben toch heel wat mooiere uitzichten gezien. Het is hier koud, dus we gaan snel weer verder. Dan gaan we naar het groene meer. Gisteren had Eduardo al uitgelegd dat de zon moet schijnen en het moet waaien anders is het meer niet groen. We komen eerst langs een groot wit meer. De kleur wit komt door de borax wat hier in het meer zit, in dit meer komen ook de flamingo’s. Het groene meer, dat vandaag meer blauw is, laten de flamingo’s voor wat het is. Er zitten namelijk mineralen in die giftig zijn. Het waait vandaag wel, maar de zon is niet sterk genoeg om het meer helemaal groen te kleuren. Maar blauw is ook mooi. Het ligt onder aan een oude vulkaan van 6000 m hoog, die op de grens ligt van Chili.

Als we verder rijden, schiet er ineens een vosje voor de auto langs. Hij blijft nog staan ook, zodat er hem of haar mooi op de foto kunnen zetten. Zelfs Eduardo maakt er een foto van, het zal vast wel bijzonder zijn dat we een vos van zo dichtbij zien.

Rond halftien komen we aan bij de grens met Chili. Nou ja grens. Er staat een overmaatse bouwkeet met heel veel four wheel drives ogenschijnlijk kris kras door elkaar geparkeerd en een hele rij mensen aan een kant van de immigratie keet heel geduldig te wachten. Dit doet mij denken aan de fotosessie van Eduardo dat straks iedereen dansend aan de andere kant van de keet er weer uitkomt. Niet dus. Moeten wij achter in die rij aansluiten en moeten we dan onze bagage meenemen vraagt Fabienne aan onze chauffeur die helemaal niet verbaasd is over de rij mensen. No, no, no. Quedamos aqui (nee, nee, nee wacht hier maar even). Hij draaide zich om en vertelt dat hij onze paspoorten wil hebben, de uitreisdocumenten en 30 bolivianos. Omgerekend €4. We geven hem 40 van die dingen met een vermoeden waar dit voor gebruikt gaat worden. Eduardo slentert met zijn handen in zijn zakken verveeld naar het immigratiekantoor en loopt langs de rij wachtenden het kantoortje binnen. Hij zal toch niet….

Een paar minuten later komt Eduardo weer naar buiten weer met  handen in zijn zakken en stapt in de auto. Nu verschijnt pas de glimlach weer die we al drie dagen hebben gezien. Hij overhandigt ons de paspoorten met de uitreisstempels en 10 Bolivianen terug. Hoe eerlijk.

Hij rijdt ons naar het transit busje dat ons naar San Pedro de Atacama moet brengen, waar hij een amicaal praatje maakt met de chauffeur. We moeten even wachten want er moeten nog een paar reizigers mee. Die staan volgens onze chauffeur nog in de rij en het duurt erg lang vandaag. Ja daar weten wij alles van. We nemen hartelijk afscheid van Eduardo, die ons met zo veel enthousiasme en plezier de laatste drie dagen heeft begeleid en geven hem een toffe fooi. Hij is zo dankbaar dat we allebei wel drie keer een hug krijgen. Garcias, macho’s gracias. Hij blijft het maar herhalen. Ook nemen we afscheid van onze Franse medereizigers en bedanken hen voor de gezelligheid onderweg. Ze vertrekken weer terug naar Uyuni. 

Terwijl we staan te wachten komt er een jonge vrouw met knalroze gelakte nagels op hippe sneakers en een kek wit jasje een beetje gestresst naar de chauffeur om te vertellen dat zij nog in de rij staan. Haar vriend staat daar nog dus ze gaat snel weer terug. Of wij op haar joekel grote Calvin Klein koffer willen letten. Hallo, staat er bagage manager op mijn hoed? Na een half uur komt ze eindelijk aan. Iedereen zit al in de bus en de chauffeur zegt dat de bagage achterin kan. Je ziet deze dame denken “doe jij dat niet dan”? Nee dus. Dan doet haar gespierde binkie dat wel. Leuk is dat ze aan de chauffeur nog vraagt waar de toilet is. “Daar achter die hoop stenen, dan zien we je net niet.” Ze kijkt echt hulpeloos rond, wat nu te doen. Eenmaal achter het stenen bergje ziet de hele bus nog net een paar witte billen. 

We vertrekken. Onze chauffeur vertelt dat we twee keer gecontroleerd worden. Een keer door de douane en een keer door de politie. Ons transit busje rijdt tien minuten in niemandsland en komt in een kleine hangar waar we eerst onze documenten moeten laten zien en krijgen we weer een stempel in het paspoort. Dan door naar een visitatietafel waar al je bagage wordt gecontroleerd. De controle is vooral uiterlijk vertoon. Je moet alles open maken en dan graaien een strenge dame of een strenge heer een beetje lomp door je bagage. “Perfecto”. Dan mag je het er weer zelf in zien te krijgen. Perfecto. 

Meestal is alles wel oké hier omdat de mensen vooraf worden gewaarschuwd geen voedsel het land binnen te brengen. Dat gaat echt heel ver en is onbegrijpelijk. Een appel wordt afgenomen en als je toch ruim voedsel meeneemt kan daar een hoge boete op staan. Onze chauffeur mag zelfs de overgebleven broodjes, kaas en ham die hij vanuit San Pedro heeft meegenomen naar de grens voor de gasten die hij naar San Pedro gaat brengen niet mee terug mag nemen. Die moet hij daar achterlaten.

Bijna iedereen is gecontroleerd. De grote Calvin Klein koffer gaat bijna niet meer dicht. Spierbundel loopt rood aan en moet alles op alles zetten om de slotjes dicht te krijgen. Even later daalt ons transit busje ruim 2000 meter af naar San Pedro. 

We worden als laatste afgezet bij het hotel Don Raúl, een heel leuk hotel met heel veel gezellige zitjes en ernaast een eigen restaurant. We hebben honger, maar geen peso’s. Eerst snel geld wisselen dus en dat is dan altijd weer wennen, vooral omdat het hier van die grote getallen zijn. 10.000 Chileense Peso is ongeveer 11 euro. We nemen in het restaurant van het hotel een menu del dia, en het is heerlijk. De keuken is hier wat verfijnder dan in Argentinië en Bolivia, maar meteen ook stukken duurder.

In de middag wat geluierd want de tour was ook best vermoeiend door de lange dagen, de hoogte en de kou. Omdat we morgen een stukje gaan fietsen hebben we vandaag al vast de off-the-road fietsen gehuurd.