Dag 13. Bolivia dag 2, de geisers

We moeten vandaag vroeg op want onze chauffeur Eduardo wil vroeg vertrekken. We ontbijten half zeven en hij wil de bagage voor het ontbijt graag hebben, want hij moet alles weer boven op de auto vastsjorren. Gelukkig is iedereen op tijd en hebben we een goed ontbijt. We rijden om iets over zeven weg van ons hotel. We hebben vandaag een vol programma en veel te zien. We hebben de zoutvlakte verlaten en rijden over vlaktes waar de bergen om ons heen telkens veranderen van grilligheid en kleur. De wegen zijn, zoals we inmiddels gewend zijn onverhard. Het is zo groots en weids dat je het je haast niet voor kan stellen. We komen geen dorpen van betekenis meer tegen. De vlaktes lijken totaal uitgestorven. Je komt hier voor de natuur. We stoppen bij een heel klein winkeltje in een gehucht van tien huizen. Eduardo moet eerst aanbellen want zoveel klanten komen er niet. Een oude vrouw, die Eduardo hartelijk begroet opent de winkel voor ons. Eduardo geeft in de winkel waar wat foto’s hangen een uitleg over de verwerking van quinoa. Quinoa is een belangrijk product voor Bolivia en wordt nu in het najaar geoogst. Aan de hand van foto’s en 12 schoteltjes verschillende soorten quinoa’s geeft hij een perfecte uitleg van de verwerking. Leuk om te zien en te horen. We kopen meteen water, want we zijn de hele dag op hoogte tussen 4400 en 5000 meter en moeten dus veel drinken.

Als we genoeg water hebben ingeslagen rijden we door en we stoppen twee uur later bij een lamaboerderij. Bij het aanschouwen van de lama’s krijg ik toch weer wat sympathie. Wat een leuke beesten en wat staan ze je grappig en nieuwsgierig aan te kijken. Mijn enthousiasme komt ook terug omdat ze achter een muurtje staan. Ze zijn versierd met rode stukjes wol op hun kop en lijf en dat is om te herkennen van welke eigenaar ze zijn.

Eduardo is een perfecte chauffeur en een leuke gids die veel vertelt in de auto en daarbuiten. Hij praat mooi langzaam zodat iedereen hem verstaat en begrijpt. We rijden door naar onze volgende bezienswaardigheid. We komen aan bij een heel groot meer waar we vanuit de verte de flamingo’s al zien staan. We stoppen en merken dat we steeds hoger komen en dat het steeds kouder wordt. Het gaat hogerop ook steeds harder waaien. De flamingo’s zijn toch nog te ver weg om een een mooie foto te maken en die gekke beesten staan alleen maar met hun kop onder water om visjes te eten. Als ik met de camera in de aanslag wacht tot ze weer boven komen ben ik telkens net te laat. Dus ik heb vooral foto’s van flamingo konten. Er komt nog een mooier meer zegt Eduardo mij geruststellend. En inderdaad bijna twee uur later komen we bij een heel groot meer waar heel veel anders gekleurde flamingo’s staan. Hier lunchen we straks ook. Als jullie nu allemaal even rondlopen en foto’s gaan maken, dan is straks het eten klaar zegt Eduardo grijnzend. De zon is nu wat sterker waardoor het warmer aanvoelt, maar de windstopper moet nog wel aan. Dat de flamingo’s soms anders van kleur zijn heeft te maken met het verschil van voedsel in de meren. Eduardo vertelt ook dat flamingo’s wit worden geboren, maar dat ze langzaam een rode kleur krijgen van het voedsel dat ze eten. In het wild worden ze ongeveer 30 tot 35 jaar in een dierentuin kunnen ze door de goede verzorging wel 50 worden. Een klein half uurtje later zitten we aan een gedekte tafel en heeft Eduardo de lunch klaar. Naast chauffeur, gids is hij ook de kok. Hij heeft een lekkere maaltijd klaargemaakt. Hij heeft zelfs fruit meegebracht. 

Als we na het eten weer even rijden heeft een van onze Franse jongens zijn Spotify gelinkt met de autoradio van Eduardo. Het wordt steeds gezelliger in de auto. De jongens zingen de Franse, Portugese en Italiaanse nummers allemaal mee. Een van de jongens is geboren in Italië, de ander komt oorspronkelijk uit Portugal en de andere Franse jongen is gewoon Frans. Maar ze hebben via Spotify wel allemaal, ook voor ons herkenbare nummers geselecteerd. Het is gewoon leuk en gezellig in de auto.

Eduardo stopt even later op het hoogste punt van de route om van het uitzicht op de gekleurde bergen te genieten. Pas wel op zegt Eduardo nog. Het is koud en het waait hard. Oké. We stappen uit en genieten van het uitzicht. Whoosh, ik zie ineens een gekleurd hoedje voorbij komen. Het nadeel van ronde hoedjes is dat ze lekker rollen. Maar Eduardo is niet alleen chauffeur, gids en kok, hij blijkt ook een uitstekend hoedjes-achterna-renner. Heen naar beneden achter het hoedje aan gaat nog wel maar terug tegen de wind in en berg op, op deze hoogte, is een aanslag op zijn conditie. Hij komt hijgend en puffend weer boven. Maar met hoedje.

We stoppen even later weer. Op een paar rotsen wonen bijzondere dieren die alleen hier in de Andes voorkomen. We krijgen de uitleg van Eduardo meestal dit keer eerst in de auto voordat we uitstappen omdat het zo koud is en door de harde wind kun je hem buiten niet goed verstaan. Terwijl hij vertelt, kijken we of we de beestjes al kunnen ontdekken. Het zijn viscachos. Het is familie van het konijn en ze worden hier ook gegeten. De beestjes zijn ongelooflijk tam. Dat komt omdat alle toeristen hier stoppen die allemaal wel wat lekkers bij zich hebben. Ze vinden appels heel lekker. Je kunt ze zo een stukje appel geven en die eten ze ingeklemd tussen de voorpootjes op. Echt heel grappig om te zien. Als we er staan komen er steeds meer overal vandaan en komen nieuwsgierig op ons af. Tot heel dichtbij. 

De volgende stop is bij de arboles de piedra, de versteende bomen. Vanuit de verte lijkt het net of mensenhanden hier iets van steen hebben gekleid, maar het is een natuurverschijnsel dat is ontstaan door de harde wind die hier altijd met minimaal 60 km per uur waait. We krijgen steeds voor elke bezienswaardigheid zo’n 20 minuten, en dat is maar goed ook want het begint steeds harder te waaien en ook kouder. 

De laatste stop van vandaag zijn de geisers. We rijden langs wat een rookwolk lijkt en stoppen dan bij een heel bijzonder stuk, waar van alles pruttelt, dampt, sist en reutelt. De lucht van zwavel komt je tegemoet. Je kunt tussen de pruttelende soep doorlopen. Het is een raar natuurverschijnsel om te zien. Een stuk steenlandschap waar je op verschillende plekken grijze blubbermassa ziet pruttelen. Het stinkt ongelooflijk naar heel veel rotte eieren gemixt met zwavel. Eduardo heeft ons vooraf nog even gewaarschuwd goed op te letten wanneer je tussen de pruttelende kuilen doorloopt. Er is een keer een Japanner tijdens het foto’s maken in zo’n pruttelende smurrie gevallen. En dat is met camera en met de Japanner niet goed afgelopen. Om ons, voordat we naar het hotel rijden even op te warmen, staan we even in de zwaveldamp, die door de wind recht op ons afkomt. Het voelt als warme stoom. Maar of dat nou gezond is…..

Dan snel door naar ons hotel want het is al half zeven. Het hotel valt alleszins mee. We hebben zelfs een leuke kamer. Snel alle spullen neerzetten en dan krijgen we thee en even later komt het eten al. We krijgen er zelfs een wijntje bij. De fles waar we gisteren, tijdens de foto sessie nog met zijn alleen zijn uit komen lopen. Eigenlijk is dat niet zo goed op hoogte, maar ja, toch maar een klein glaasje genomen. Is raar om te weigeren toch, als Eduardo die fles helemaal hier naartoe heeft gebracht😉. 

Je kunt je zelf zo’n honderd meter lager dan het hotel in een warme bron dompelen. Dat klinkt natuurlijk heerlijk, maar je moet er ook weer uit en dan 100 meter teruglopen lijkt ons nou niet echt geweldig op 4300 m hoogte en in de kou. 

De vier Fransen zijn stoer en doen het wel en even later zien we hen in zwembroek met alleen een t-shirtje naar beneden lopen….. We zien morgenochtend wel hoeveel Fransen er nog aan het ontbijt zitten.