We zijn er weer. Dag 12. Bolivia dag 1, de zoutvlakte

Allereerst even een update. We zijn blij dat we weer WiFi hebben, maar we kregen van twee hele snelle lezers door dat de foto’s niet te zien zijn. Er was een probleem bij reislogger. We hebben het gemeld en het  lijkt hersteld. De foto’s zijn werkte zien  👍

We hebben vanmorgen nog tijd om even door Uyuni te wandelen. we maken wat foto’s en kopen wat koeken en water. Om half elf worden we opgehaald en worden we naar een verzamelpunt gereden vanwaar ons avontuur op de zoutvlakte begint. 

Om kwart voor elf worden we ingedeeld in de jeep van Eduardo. We hebben vier Franse jonge mannen als reisgenoot. Dit zijn dus de komende drie dagen onze reisgenoten. Het blijken aardige mannen  die zeker ook goed Engels spreken. We rijden eerst in een half uur naar het treinenkerkhof aan de rand van Uyuni. Deze treinen zijn uit 1840. Er was hier een spoorlijn die liep naar de kust van Chili en werd gebruikt om mineralen te vervoeren. De spoorlijn is buiten gebruike geraakt en de treinen zijn daar toen voorlopig even gestald. Nu zijn ze een leuke bezienswaardigheid. 

Na wat foto’s rijden we verder en een half uur later door een dorpje waar  we een rondleiding krijgen van een oude man die vertelt wat er allemaal met het zout wordt gedaan. In Uyuni verdienen de mensen hun geld met de verwerking van zout, aan het toerisme, aan het kweken van quinoa of ze houden lama’s.

Natuurlijk ontbreken daar de souvenierkraampjes niet. Ook wij kopen natuurlijk iets. Een klein lamaatje van zout. We hebben best grote vensterbanken.

We rijden even later de zoutvlakte op. Wat is dat toch bijzonder. Één grote vlakte alleen maar wit zout. In het begin zie je nog bergen waar je je een beetje op kan oriënteren, maar verder alleen maar wit zout. Onze chauffeur weet feilloos de weg te vinden in deze witte oase. Het is net of je in de sneeuw rijdt omdat wij ons een zoutvlakte niet goed voor kunnen stellen. We stoppen rond 13:30 uur om te lunchen. Onze Eduardo moet de lunch klaarmaken en dan kunnen wij mooi foto’s maken bij het monument en de startplaats van de Dakar rally in 2018. Het leek toen een aardig geste aan Bolivia, maar het was geen succes. Rijders zijn uitgedroogd en verdwaald. Daarna zal er niet zo snel meer een herkansing komen. Eduardo heeft de lunch klaar. Hij heeft een lekker gerecht klaargemaakt dat klaar staat op een zouten tafel. We zitten in een gebouw waar alles van zout is gemaakt. Ook de huizen en tafels maken ze hier van zoutblokken. De lunch is heel uitgebreid met veel groente, een lap vlees en een stuk watermeloen na. Iedere chauffeur moet zijn eigen eten meenemen en klaarmaken want er is op de zoutvlakte natuurlijk geen bevoorrading en niets te krijgen. 

Na de lunch rijden we weer een stukje verder, maar na een half uurtje stoppen we al weer. Het wordt tijd voor een fotosessie.

Hoe het werkt, geen idee, maar je kunt hier hele grappige foto’s maken, door de witte en vlakke omgeving. Eduardo haalt wat materiaal uit de auto, een fles wijn, een dinosaurus, en een pot met deksel.

En de sessie begint. Ongelooflijk wat  hij allemaal bedenkt en voor elkaar krijgt. Hij ligt steeds op zijn buik op een matje om met de mobiele telefoon vanuit een zo laag mogelijke standpunt een foto te nemen. 

Hij maakt er heel veel werk van. Hij zet ons op een bepaalde manier neer, en roept dan, beetje naar links, beetje naar voren, beetje zus en zo. We moeten zo hoog mogelijk proberen te springen of een andere vreemde pose aannemen. Als we denken dat we klaar zijn, dan heeft hij nog een paar filmpjes in gedachten. Hij laat ons uit een fles wijn komen lopen, en weer terug. Tenslotte krijgen we nog wat opdrachten en rijdt hij met de auto drie rondjes om ons heen om een filmpje te maken. Iedereen heeft er veel plezier in.

Na twee uur zijn we klaar en gaan we weer verder in dit bijzondere eindeloze witte landschap. Ineens zien we in de verte toch wat land en als we dichterbij komen zien we een eiland. Een heel bijzonder fenomeen, een soort oase in een zee van zout. We krijgen een half uur om op het eiland met de prachtige enorme cactussen, die soms wel 8 meter hoog zijn, rond te lopen. De cactussen groeien maar 1 cm per jaar.

Het wordt al een beetje schemerig en de chauffeur wil nog met ons naar de zonsondergang kijken vanaf een bepaalde plek. Dat halen we net niet, maar we stoppen wel bij een klein meertje op het zout waar hij weer een schitterende foto van ons maakt met een mooie weerspiegeling.

Nu de zon weg is, merk je meteen hoe koud het wordt. Het laatste stuk rijdt Eduardo flink door. Alle Fransen liggen te slapen. Om half zeven komen we eindelijk bij ons hotel aan, dat ook weer helemaal van zout is. Het ziet er van binnen hartstikke goed uit. Eduardo brengt ons naar de kamer, maar zegt er meteen bij dat we na 5 minuten al gaan eten.

Het eten is eenvoudig maar lekker. Vooraf een groentesoep en erna een ratjetoe van vlees, patat en wat groente, maar het smaakt prima. Kopje thee na en dan naar onze kamer voor een douche. Helaas, die is steenkoud.