Dag 11 De grens over naar Bolivia

We rijden om 09:00 het dorp Humahuaca uit, nadat we wat broodjes en water hebben gekocht voor onderweg. Je weet nooit hoe deze dag gaat lopen. We zijn allebei blij dat we niet ziek zijn geworden. De restaurantkeuze van gisterenavond was niet onze beste keus. Het zag er wel heel leuk uit, aardige mensen, maar het eten…. We wilden gisterenavond nog wel de flink uitpakken, want onze peso’s moesten op. Op de kaart meteen naar de duurste gerechten. Dit restaurant is bekend om zijn stoofschotels, dus Fabienne kiest “Locro” iets spannends met varkensvlees. Ik ga voor de “Estofado de Llama”. Tja, als je nu in Argentinië bent en de biefstukken en steaks al hebt gehad dan moet je lama proberen. Toch? En als voorgerecht willen we…. “No, no, es mucho mucho”.

Even later komen grote dampende borden, maar wat een mislukking is dit zeg. Het vlees is bij allebei zo vet dat je hele gerecht drilt, als je tegen de tafel stoot. We proberen het vlees zo goed mogelijk van het vet te scheiden. Het lijkt wel of we aan het opereren zijn. Wat een gedoe zeg. Hadden we nu maar een voorgerecht genomen. We zoeken allebei naar de magere stukjes vlees op ons bord en laten dan als triomf het gevonden stukje vlees aan de ander zien. Jammer.

Fabienne zegt nog wel even dat het niet te eten was, maar de vrouw leek meer verbolgen dan wij. We vragen dan nog maar om een  stuk appelcake. Cake was goed. Nou ja, kan een keer gebeuren, vergeten en op naar morgen.

We moeten 170km rijden naar de grens met Bolivia. Onderweg zien we de eerste lama’s. Ze staan je een beetje suffig aan te kijken en sjokken dan weg. Ik kijk nu toch wat anders naar die beesten. Mijn sympathie is een beetje verdwenen voor de lama. In denk nu bij mezelf, beweeg eens wat meer dan raak je een beetje vet kwijt. Wordt dus volgende keer weer beef of steak.

De weg is uitermate rustig. Het gebied staat bekend om de steppe van Argentinië. Een beetje troosteloos gebied. Ook het stadje Abrapampa dat wel het Siberië van Argentinië wordt genoemd ziet er armoedig uit. Hier moet je niet willen overnachten staat in de gidsen. Hier willen wij niet eens stoppen en uitstappen. Hier zien we huisjes zoals ze in Nepal werden gemaakt. Van blokken gedroogde klei. Het is hier armoe troef. We zien op een bankje een fietser zitten. Toch maar even uitstappen dan. Het is een Brit die keikapot is. Ook hij moet naar de grens. Zijn plan is om door te steken en in Lima te eindigen. Nou dan heeft hij nog een stukje te gaan. Als we hem zien opstaan en krom naar zijn fiets zien lopen, haalt hij volgens mij het eind van de straat niet eens. Hij twijfelt zelf ook of het nog lang vol te houden is. Hij kijkt echt beroerd uit zijn ogen. Ja, dan is fietsen ineens helemaal niet leuk meer en wordt het een kwelling.

We komen op tijd in de grensplaats La Quiaca aan. We hebben om 12:00 afgesproken op de P tegenover de immigratie. Omdat ze de grenspost aan het verbouwen zijn en de wegen omleggen, sta ik ineens haast met de Cactus in Bolivia. Net op tijd heb ik het door en dus even keren dan maar. Op de parkeerplaats komt de eigenaar van het verhuurbedrijf zelf op ons aflopen. Door het stof ziet de auto er echt gebruikt uit. Is geen probleem. 

We lopen met onze tassen naar immigrations. We geven onze paspoorten af en zien niet wat er mee gebeurt. Er zit gespiegeld glas in zodat je alleen naar jezelf staat te kijken. Maar achter het ruitje blijkt een alleraardigste dame te zitten die zelfs naar buiten komt om ons te begeleiden naar de Boliviaanse grens. Vooraf werden we gewaarschuwd dat je bij de grens soms extra geld moeten betalen. “Stempelgeld”. Ja ja gewoon steekpenningen dus. We kregen ook het advies om daar maar niet al te moeilijk over te doen, want dan kan je wel eens héél lang aan de grens staan. Hebben we helemaal niets van gemerkt. We hebben al meer vooroordelen naast ons neer kunnen leggen dus, so far so good..

Aan de Boliviaanse kant staat een kleine Boliviaan ons op te wachten. Hij stelt zich voor als Abraham. We wisselen wat geld bij een soort van wisselkantoor en we kunnen zelfs onze peso’s omwisselen, we kregen ongeveer hetzelfde terug als de ‘blue rate’. Dus dat is weer mooi meegenomen. Wat moeten we anders met die peso’s. Onze kleine Boliviaan heeft wel een héle grote auto, zo’n oversized Hilux Toyota. Ik moet zelfs met een hupje op de bank komen. Abraham rijdt ons naar Uyuni. In Tupiza zullen we stoppen voor een lunch zegt hij. We rijden Tupiza in en zien dat het restaurantje dat Abraham wilde, gesloten is. Bijna alles is gesloten. Het is 1 mei. Het is hier een vrije dag. Abraham doorkruist het hele dorp en eindelijk vinden we een straat waar wat restaurantjes open zijn. We kunnen kiezen uit drie restaurantjes, maar het is lastig kiezen uit drie dubieuze restaurantjes. Het is net Azië. We kiezen er maar gewoon een. Als Abraham verbaasd vraagt “deze”? slaat de twijfel toe. De anderen zien er in ieder geval niet beter uit. We bestellen iets met kip. We krijgen een heel vol bord met hele kleine zwarte aardappeltjes, groente, paprika en een stuk van een wat een kloeke kip moet zijn geweest. En dat allemaal in een saus alsof de kip nog moet leren zwemmen. Maar in een woord: fantastisch. Beter dan die lama van gisteren. Als wij willen betalen, dan zegt Abraham dat hij betaalt. Hoe aardig, zal wel in de prijs inbegrepen zijn, maar toch.

Het is na de lunch nog een heel eindje. Ook hier in Bolivia is het weer warm. De zon schijnt onvermoeibaar vanuit een strak blauwe lucht. We rijden voortdurend op hoogte variërend van 3400 tot bijna 4300 meter. Het is goed dat we twee dagen geleden aan de Diamox zijn begonnen want we stijgen in korte tijd veel meters. Na de lunch wordt het steeds warmer. Hoewel Abraham de airco aan heeft staan wordt het achter glas toch warm. Abraham haalt een blauw boterhamzakje uit het dashboard kastje. Ik denk nog, lekker mentholsnoepjes goed voor een droge mond, maar als hij het heeft opengemaakt zet hij het tussen de twee voorstoelen  in en krijgen we niets. We zien Abraham nu achter elkaar blaadjes in zijn mond stoppen. Het zijn cocabladeren. Goed voor de gezondheid, tegen de hoogte, goed voor de maag maar ook goed tegen het in slaap vallen. Oeps, eet maar flink door dan. Hij stopt heel veel bladeren in zijn mond die allemaal in zijn wang worden opgeslagen. Hij eet wel heel veel van die bladeren. Als we even stoppen zien we dat hij die bladeren allemaal opgeslagen heeft in de bolle wangen die we nu zien. Hij lijkt wel een Abrahamster.

Na een toch wel vermoeiende rit rijden we Uyuni binnen. Voor de mensen die bekend zijn met Azië, dit zou een plaats kunnen zijn in Azië, en dan vooral Nepal. We moeten ons wel bewust zijn dat Bolivia ook een arm land is. We zagen vanmiddag ook al de tuktuk-achtige karretjes rijden. Als Abraham stopt, vraag ik me af waar het hotel dan is. Hij stopt voor een deur die open staat en waar ik in de gang kan kijken. Oepgf. Hier? Si, si. Oké. We gaan naar binnen en worden hartelijk verwelkomd. Er staan drie meiden voor de balie die onze hotelmanager aan het helpen is. Hij helpt ons tegelijkertijd of tussendoor of gewoon even eerst. Wij zijn in ieder geval eerder klaar en op weg naar onze kamer. Klein en heel eenvoudig en in Nepal zouden we hier al heel tevreden mee zijn. We besluiten maar meteen te douchen omdat dit een hotel kan zijn waar het water ineens op is. Tuurlijk gebeurt dat als een van ons gedoucht heeft. 

We besluiten vroeg te gaan eten want het wordt hier op 3650 meter hoogte natuurlijk steenkoud. 

Al dwalend door het centrum van Uyuni merken we dat het hier natuurlijk ook 1 mei is en heel veel restaurants dicht zijn. We komen op een plein waar een paar restaurants wel open zijn. In de eerste gaan we naar binnen. Er zitten alleen maar toeristen. En dan voornamelijk het type, hipster. Als we een beetje op de andere borden kijken besluiten we maar een pizza en een cola te bestellen. Niet heel erg Boliviaans, maar wel safe denken we. We zitten straks wel drie dagen in de auto. Ik weet niet of de pizza-oven is ontploft maar we krijgen ineens verschrikkelijk tranende ogen en de rook slaat op je adem. Veel gasten zitten te huilen en met zakdoekjes voor de ogen. Dit is niet gewoon. De serveerster vindt het in ieder geval niet ongewoon, hoewel ze wel de deur openzet. Dit helpt niets en het wordt nog koud ook. We bestellen onze pizza en cola af en vertrekken.  “Kon dat dan nog vraag ik Fabienne?” “Weet ik niet, heb ik niet op gewacht”. Al omkijkend loop ik toch wat harder door. Volgende restaurant naar binnen. Zo dan, hier krijgen we al een kaart voordat we goed en wel zitten. Helaas, daar blijft het bij. Niemand meer gezien van bedienend personeel. Na een kwartier maar vertrokken. Volgende restaurant, maar daar zit niemand. Dus maar heerlijke broodjes gekocht met jamon en queso, en een yoghurt na. Tja zo kan het verkeren. De ene week malse biefstukken en prachtige onderkomens en dan een broodje op je bed in een eenvoudig hotel. We hadden tenslotte vanmiddag al warm gegeten. Gelukkig zijn we hier één nacht. 

We denken dat dit voorlopig even het laatste blog is. In Chili zijn we weer terug.