Het liep even anders

We hebben wel eens van die dagen dat we hopen dat het een lekkere rustige dag wordt. Gewoon lekker ontbijt, op tijd weg om te fietsen van van A naar B, lekker door mooie natuur, een marktje hier en een rijstveldje daar. Gewoon 70km fietsen met niet te veel gedoe, zodat je ‘s middags achter een biertje denkt; nou dat wordt een saai verslag vandaag. Vandaag had zo’n dag kunnen worden. 

We moeten vandaag naar Nalanda. Een ritje van 70km. We rijden op tijd weg en komen na 11km op een onverharde weg omdat de Srilankanen met de weg bezig zijn. Nou vinden we dat nooit zo erg want onverhard rijden hoort een beetje bij het avontuur van fietsen in Azië. Maar deze onverharde weg is van alles wat. Het is zand, klei, putten kuilen, stenen en hier en daar wat restanten asfalt. We zijn vandaag nog maar net op pad, dus dit kunnen we hebben zeggen we tegen elkaar. Maar die Srilankanen zijn slechte planners. In plaats dat ze stuk voor stuk doen beginnen zij overal tegelijk. Over een stuk van 29km hebben ze het opgebroken. Het schiet niet op op deze manier. We zitten stuiterend op de fiets en we hebben de pech dat onze helft van de weg er het hele stuk het slechtst aan toe is. 

We moeten extra oppassen want buschauffeurs zijn hier echte kamikaze chauffeurs. Als ze je naderen of als ze achterop komen rijden we uit voorzorg maar gewoon de berm in want deze jongens houden op geen enkele manier rekening met fietsers. 

Na 30 km stuiteren hebben we weer een beetje redelijk asfalt. Het schiet meteen beter op en we hebben de vaart weer lekker in. Er cirkelt al een hele tijd een helikopter boven ons. Wat zou er aan de hand zijn? Vragen we ons af. Hoe verder we komen hoe meer agenten en militairen we zien staan. Sommigen zelfs met geweer. Op iedere hoek staat wel een uniform. We zwaaien vriendelijk, want zo veel kijkers hebben we nog nooit gehad

Als we even verder worden aangehouden horen we wat er aan de hand is. De ‘prime minister’ en twee andere ministers hebben een nieuw groot stuwmeer met een waterkracht centrale geopend. Aha, daar waren al die uniformen voor onderweg. Ook wij werden net daarvoor nog aan de kant gedirigeerd door een paar geblindeerde dikke auto’s. 

Maar eh, kunnen wij hier wel door dan? We zien links een heel hoog stropdassengehalte dus we kiezen we ervoor om rechtsaf te gaan. Zou ook moeten kloppen volgens de omleiding die in het boekje stond aangegeven. Dit is wel een hele steile weg. Kolere, ik (Hans) moet op het lichtste verzet omhoog. Het is twaalf uur, het zweet breekt me aan alle kanten uit. Bovenaan twijfelen we allebei of dit wel goed is. We vragen of we de weg langs de stropdassen kunnen nemen. “Oh Yes off course”. We suizen weer naar beneden. En kiezen de andere weg.

Even later krijgen we weer een steile klim. Nu naar de stuwdam. De festiviteiten zijn achter de rug en alle genodigden komen naar beneden. We stoempen zuchtend en piepend tussen de lange galajurken en kostuums omhoog. We vallen in ieder geval op. Iedereen heeft door dat wij niet bij de genodigden horen. Deze mensen hebben dan weer wel heel veel bewondering dat we dit op de fiets doen en moedigen ons aan. Boven op de stuwdam zien we het water met een enorm geweld door de sluizen bulderen. We vragen aan een uniform of we de weg over de stuwdam open is en of we zo naar Nalanda kunnen komen. “Oh Yes off course”. Dat heb ik eerder gehoord. We vragen het nog een keer. Van drie verschillende uniformen die eerst kijken of ik net met Thunderbird 1 ben aan komen vliegen, geven alledrie aan dat we over de stuwdam kunnen. We gaan verder. Als we de dam over zijn zien we ....... geen weg. De weg is weg.

We vragen het aan een notabele in een pak. Die spreekt vast Engels. En warempel een vriendelijke man die eerst onze fietsen bewondert en dan zeer uitvoerig uitlegt hoe we  moeten rijden. We rijden een weg in die net nog was gereserveerd voor de helikopter van een hotemetoot en suizen weer naar beneden. Eerste links, bij een bruggetje rechts en dan bij een pleintje naar rechts. En waar staan we dan? Nee hè, voor de hele steile klim die we net al een keer hebben gedaan. Oké dan maar weer naar boven. Het is inmiddels half twee dus een stuk warmer. Door de aanleg van het stuwmeer zijn er wegen verdwenen die eerst nog wel in onze route stonden. Nu moeten we heel veel omrijden en veel hoogtemeters extra maken. Op een hoog uitzichtpunt stoppen we even. We zien er zo belabberd uit dat we zelfs drinken krijgen aangeboden van iemand die daar iets zit te drinken.

Even verderop pikken we de beschrijving weer op. Op een gegeven moment moeten we scherp naar links en vooral niet rechtuit want dat is veel klimmen en nog verder om.

Dus wij gaan links af. Na 3km staat de weg over een heel groot gedeelte onder water. We kijken naar het water en zien verderop een varaan in het water zwemmen. Fabienne zegt “dit kunnen we beter niet doen met die varanen in het water”. In dit geval ben ik het snel eens met haar dus keren we om. Dat wordt dus wel recht uit en dus met heel veel klimmen en nog verder omrijden. 

We krijgen zo langzamerhand een beetje ‘dikke’ benen. Op mijn gps zie ik een kortere weg die ook op de originele route uitkomt. Ook deze weg staat na zo’n vier kilometer onder water. Weer terug! We hopen dat ze daarboven weten wat ze aan het doen zijn en de sluizen weer op tijd dicht draaien. Een vriendelijke man wijst ons een olifantenpaadje dat ook naar de grote weg leidt. We moeten wel even lopen naar boven zo steil is het. Bovenaan staat een stalletje waar we een watermeloen kopen en helemaal opeten. Ik moet zo langzamerhand een hoofd hebben gehad als een meloen. Tjemig wat ben ik moe. Hiervandaan is nog 10 km fietsen, maar nog veel klimmen en dalen. 

Om vier uur rijden we Nalanda binnen en meteen ook ons resort van vanavond. We hebben een mooie kamer en er is een goed restaurant. Als we de tassen in de kamer hebben gezet, gaan we aan het bier. Helaas drinkt Fabienne tegenwoordig ook weer mee met mijn bier (doet ze alleen in Azië), maar dat is dan weer wel gezellig.