Kakkerlakken in het hotel

Vandaag vertrekken we weer vroeg want het belooft weer een heel warme dag te worden. We fietsen vandaag van Tissamaharama naar Embilipitiya. Het is 72km, maar met deze hitte toch een pittige tocht.

We hebben vandaag mazzel want we rijden van het midden van Sri Lanka richting de kust in het westen. En in deze periode heb je altijd noordoosten wind. Dus: windje in de rug. We hebben de indruk dat het vandaag wel boven de 35 graden moet zijn. Het is zo warm. Ik ben nog maar net vijf kilometer onderweg of ik ben drijfnat. En dan is het nog maar half negen. Fabienne vraagt of ik al water over mijn hoofd heb gegooid. Nou dat zegt genoeg. De hoge luchtvochtigheid met de hoge temperatuur maakt het heel heet.

Na zo’n 25 kilometer zien we dat kraampjes langs de weg ‘Buffalo Curd’ verkopen.  Vanuit de  gedachte ‘je moet alles een keer geprobeerd hebben’ stoppen we bij een kraampje. De Buffalo yoghurt zit in aardewerken bakjes en staat gewoon buiten in een kraampje op elkaar gestapeld. In de schaduw, dat dan weer wel. Niks koelkast, gewoon buiten in ruim 30 graden met een papiertje erover heen. Ik wijs een aardewerken bakje aan waar de yoghurt in zit. Een vriendelijke vrouw wijst ons twee stoeltjes aan en gebaart ons te gaan zitten. Haar man is traditioneel gekleed in een handig bij elkaar geknoopte blauwgeruite rok en ontbloot bovenlijf. Ze haalt twee glazen schaaltjes uit een emmer waar ook lepeltjes in verborgen zitten. Uit de aardewerken bak schept ze de schaaltjes vol met yoghurt. Vervolgens schenkt ze er kokossiroop over en geeft ons ieder een bakje. Fabienne kijkt een beetje bedenkelijk want er zit ook een soort van vel op, maar ik kan niet wachten. Ik vind het heerlijk en heb mijn bakje al snel leeg. Gulzig kijk ik naar het restant dat nog in het aardewerken bakje zit. Ik kan me niet bedwingen en schep de rest uit de bak in mijn schaaltje en vraag Fabienne of ze ook nog wat wil hebben. Ik verdeel de rest van de bak over onze schaaltjes. Achteraf onbegrijpelijk dat de yoghurt de hele dag gewoon buiten in meer dan 30 graden staat en gewoon goed blijft. Tenminste dat hopen we. Als er morgen geen verslag verschijnt dan weten jullie waar het aan lag. 

Rond twaalf uur stoppen we bij een kraampje om onze lunch te gebruiken en ons Coca Cola gebruik weer op niveau te brengen. Wel raar als je het hele jaar geen Coca Cola drinkt en dan in drie weken tijd ‘Coca Cola user of the week’ wordt. We zitten voor een kraampje voor onze lunch waar ook een invalide man in een soort van zelf gebouwde  handtrekfiets zit. In veel Aziatische landen worden veel loten verkocht. Iedereen koopt regelmatig loten en er is dagelijks een trekking. Veel van die loten worden verkocht door invaliden. Zo ook door deze man. Behalve dat zijn benen op een verschrikkelijke manier vergroeid zijn, is hij geestelijk gehandicapt. Hij kan nog wel zijn karretje met de hand in beweging brengen. Hij heeft de loten voor zich hangen aan een plastic droog carrouselletje waar op campings volgens mij sokken aan te drogen worden gehangen. Er hangen nog zes loten aan kleine knijpertjes. We besluiten alle zes de loten te kopen. Hij is heel gelukkig en zit ons de hele tijd lachend aan te kijken. Het is volgens mij typisch Aziatisch om te blijven hopen via een loterij ooit miljonair te worden. Tja, als je geen lot koopt win je ook nooit wat ook. Als we onze lunch en cola op hebben hangen we de loten weer terug aan de knijpers van de man in zijn karretje. Eerst begrijpt hij niet goed wat hem overkomt, maar als we proberen uit te leggen dat hij ze gewoon nog een keer kan verkopen, wordt zijn lach nog breder. Nou maar hopen dat er geen miljoen op valt, want dat zou zuur zijn. We vragen ons trouwens af hoe je hier nu weet dat je wat gewonnen hebt.

Verderop als we over een bruggetje fietsen zie ik in het water een varaan van zeker twee meter. Dat ding kronkelt door het water, terwijl we net nog kinderen in het water zagen spelen. Hoe gevaarlijk kan het zijn.

We rijden vandaag echt door een geweldig natuurgebied. We komen ogen te kort. Dan weer links prachtige rijstvelden en dan weer links oerwoud waar je op neer kijkt en de beesten kan horen. We zien buffels met zo’n mooi witte vogel op hun rug en prachtig gekleurde vogels in de bomen en een op zijn gemak overstekende leguaan. Als hij op de helft van de weg is aangekomen en er een auto aankomt, blijkt hij toch ineens heel snel te kunnen lopen en is hij weer terug bij af aan de weghelft waar hij begon.

Het valt ons op dat de verkeersborden hier in drie talen worden weergegeven. In Srilankaans, Tamils en in het Engels. Onze route is weer uitstekend beschreven door AWOL en met de gps als backup zijn we eigenlijk nog niet verkeerd gereden. Het is natuurlijk altijd spannend omdat je voor vertrek nooit precies weet wat en welke wegen in Azië nog gebruikt kunnen worden. Maar het is ook juist leuk om zo af en toe voor een probleem te komen dat niet altijd kan worden voorzien. Zo ook vandaag. We willen een dijk volgen langs het water, maar de toegang ernaar toe wordt vernieuwd en is dus even niet begaanbaar volgens onze routebeschrijving. Niet begaanbaar? “Toch maar proberen?”, zeggen we tegen elkaar. Even een stukje lopen, duwend, steunend en trekkend omhoog door het zand en door kuilen. Eenmaal boven gaat de weg gewoon weer verder. Dit is Sri Lanka. 

Rond twee uur rijden we het dorp Embilipitya (ook zo’n onuitspreekbare naam en vandaag vragen ze wel heel vaak waar we heen gaan) binnen. Ik zeg al tegen Fabienne dat dit wel eens ons eerste hotel kan worden wat gaat tegenvallen. Het is een typisch Aziatisch dorp. Veel rumoer, allerlei kleine winkeltjes en weinig tot geen toeristen. We gaan af op het eerste hotel uit onze beschrijving. Het is een duurder hotel dan we gewend zijn maar er is niet veel meer keus. We vinden het snel en vragen of ze een kamer vrij hebben. Ik ga met de hotel boy mee die me de kamer laat zien. Fabienne blijft bij de fietsen even wachten. Bij de kamer doet hotelboy netjes de kamer open en laat mij binnen. Prachtige kamer, mooi bed, maar als ik de deur van de badkamer open kijkt een duimgrote kakkerlak me nieuwsgierig aan. Ik wenk de hotelboy. Als hij onze ongewenste gast ziet springt hij bijna een meter terug en doet gauw de badkamer deur op slot. We lopen weer naar beneden. Hotelboy fluistert tegen een hogere boy “cockroach”. Ik zeg meteen dat ik deze prijs niet betaal als er kakkerlakken in het hotel zitten. Hij biedt me meteen een korting op de kamer aan. We kunnen een andere kamer krijgen met korting. Willen we uiteraard eerst even zelf zien of ze kakkerlakloos zijn. Nou zijn kakkerlakken en andere beesten in Azië ook weer niet zo heel bijzonder, maar het is een goed middel om wat korting te krijgen. De andere kamer ziet er goed uit en we hebben een lekker bed. Het kan ermee door. Er is op de verdieping onder ons een soort eindejaarsschoolfeest. We zitten ‘s middags een biertje te drinken op ons plekje voor de kamer met een zware beat van westerse muziek van de verdieping onder ons.

In dit dorp is, behalve de locale eettentjes, geen restaurant te vinden. Als ik aan een tuc tuc driver vraagt of hij een restaurant weet, krijg ik een opsomming van al zijn vrienden die wat willen verdienen, zoals een hotel, een kamer, een guesthouse, een resort, een safari behalve een restaurant. Als ik hem goed beluister en dicht bij hem staat merk ik dat hij ook een vriend heeft met een Gall en Gall winkel. We besluiten maar om vanavond naar het restaurant te gaan van het dure Centauria Lake Hotel. Met de tuk tuk laten we ons van het ene hotel naar het andere hotel brengen. Super mooi hotel en heerlijk gegeten. Morgen naar Dikwella aan het strand!!! We zijn dan al weer aan de zuidkust van Sri Lanka.