Groot, groter, grootst

Vandaag gaat de fietstocht echt beginnen en fietsen we van Kunming naar Chengjian naar het zuiden. Het is altijd spannend om een  stad uit te fietsen. Je moet op het verkeer letten, op elkaar en op de routebeschrijving. We staan dan ook maar vroeg op, we hebben immers ruim 80 km voor de boeg. 

Als we in de lift van het hotel stappen staat er een Chinees met veel bagage op zijn karretje en die zo te zien gaat uitchecken. “O you look very sportive, are you going for a hike?”, vraagt hij. “No we are going to cycle from Kunming to Hanoi” antwoorden we. “Cycle? Cycle? Cycle  to Hanoi?” Elke keer als hij cycle zegt, dan slaat zijn stem een octaaf hoger. Hij is zo verbaasd en als we beneden uitstappen, horen we hem nog in zichzelf mompelen.

We vertrekken om acht uur en in Kunming is dat spitsuur. Iedereen is op weg naar zijn werk, in de auto, op de scooter of op de bekende gele huurfietsjes. Het duurt 14 km voordat we de stad uit zijn  staat er in ons boekje en dat is dus 14 km opletten geblazen, want als fietser ben je vogelvrij hier. Er zijn geen regels. Er wordt dan wel gestopt voor een stoplicht, dat is dan het  enige, maar waarom ze hier zebrapaden hebben aangelegd is ons echt een raadsel. Er stopt namelijk niemand voor overstekende wandelaars op een zebrapad. Er zijn veel fietspaden en dat is wel fijn, alleen je moet heel vaak een weg oversteken en alle auto’s nemen voorrang en zelfs verkeer dat je achterop komt rijden en afslaat, zou je zo ondersteboven rijden. We zijn er inmiddels aan gewend, maar we blijven ons erover verbazen. Zelfs auto’s die uit een uitrit komen, rijden je van je sokken hier. Een voordeel: niemand wordt hier kwaad en er wordt niet zoveel getoeterd als in de rest van Azië. 

Ook ’s ochtends doen de medewerkers van allerlei bedrijven op een gezellig muziekje hun ochtenddansje. Lijkt mij (Fabienne) ook wel wat ’s ochtends op de trappen van het stadhuis even op muziek wat danspasjes met alle collega’s. 

Het is fris. Kunming is dan wel de stad van de eeuwige lente, maar wel een frisse lente dan. Veel van de scooters zijn hier uitgerust met een soort slaapzak met armen. Wij rijden in driekwart broek met wel een fleece aan, maar die scooterneers zijn ingepakt alsof ze naar Siberië moeten. Wel koddig zo’n slaapzak voor je lichaam met twee mouwen voor je armen. 

Na 14 km stressen op  de fiets zijn we bij het Dianchi Lake aangekomen en wordt het rustig. We rijden een tijdlang langs een prachtig fietspad langs het meer. Alles is heel verzorgd, mooie plantjes en bomen langs de berm, alleen bankjes kennen ze hier niet. Wij zien handel met China in bankjes. Wat ons hier ook opvalt is dat het zo schoon is. Er ligt geen papiertje of kauwgumpje op straat. Je ziet dan ook veel mensen de straten schoonvegen. 

We hebben zin in even een pauze en wat te eten en zien warempel een soort parkje met wat boomstammen die dienst doen als stoeltje. Ik wil ook even naar het toilet, maar zie niks wat er op lijkt. We zijn zo slim geweest om in Kunming een foto te maken van een bordje met toilet erop in het Chinees  in een warenhuis en daar werd toen nog zo hard om gelachen, maar nu is het reuze handig. Ze moeten er wel met zijn drieën naar kijken voordat ze me toelachen en het toilet wijzen. Alleen alle toiletten zijn op slot, ik weer terug en maak een draaigebaar met mijn hand en ja hoor de bewaker begrijpt het en loopt met me mee om de deur open te doen.

Ook iets dat ons opvalt hier, er wordt veel gewerkt aan de weg. Heel veel vrouwen die net als de mannen hier het zware werk doen, maar dan wel met een vrouwelijk knalroze hoed op en dito mondkapje voor.  We waren in ons routeboekje al gewaarschuwd voor veel bouwactiviteiten. Er wordt hier namelijk een universiteitsstad de grond uit gestampt. Het is ongelooflijk. We zien overal grote aantallen enorme hoge flatgebouwen. Links worden er twaalf gebouwd, rechts 15, voor ons 15 en even verderop weer tien. En zo gaat het maar door. We verbazen ons over het aantal. En allemaal meer dan 30 verdiepingen hoog. Sommige blokken zijn al klaar en andere zijn half af. Heel af en toe is er een appartement bewoond, maar verder is alles nog leeg. Grote driebaanswegen lopen al om en door de nieuwe stad. Er is nog geen verkeer maar alles is al gereed. Het is gewoon een beetje onwerkelijk om door zo’n grote lege nieuwe stad te rijden. Rondom de grote torenflats ziet alles er ook al perfect uit met mooie aangelegde parken en fiets- en wandelpaden. Hoeveel studenten zouden er hier straks studeren vragen wij ons af? Een half miljoen? Een miljoen? Het is te groots opgezet om het te kunnen inschatten.

Vandaag komen we geen eettentje tegen dus doen we het vandaag met een broodje,  wat cakejes en een yoghurtje dat we hebben meegenomen van het ontbijt. We hebben nog een stevige klim voor de boeg en het gaat ook harder waaien. We hebben een stevige zuiden wind en  je raadt het al we rijden recht naar het zuiden. Zo’n straffe wind komt hier niet zo vaak voor trouwens. Maar tja, wij zijn er hè.
Om half drie komen we aan bij het Fuxian Lake, ook zo’n joekel van een meer. Je kunt niet eens de overkant van het meer zien. Het waait er stevig. Drie hotelletjes staan in ons  boekje aangegeven. Het eerste lijkt ons niks, het tweede kunnen we niet vinden, dus gaan we op zoek naar nummer drie. Een paar honderd meter verder maar, het Xiam Hu Wuyang Yuan guesthouse? Appeltje-eitje. Nou nee dus, het staat allemaal alleen in het Chinees op de gebouwen. Hans vraagt het aan een Chinese jongen die hem aankijkt met een hele diepe frons op zijn voorhoofd. Hans vraagt hem te bellen naar het guesthouse om te vragen waar het is. Wordt niet opgenomen. We rijden verder en zien snel het leuke guesthouse links. Gelukkig zit er een hele grote gele AWOL sticker op de deur en komt meteen een aardige dame die een paar woordjes Engels spreekt ons tegemoet. (AWOL is de organisatie waar we deze reis hebben geboekt). Fietsen mogen meteen naar binnen. We krijgen een prima kamer, WiFi en warme douche. Als we om zeven uur willen eten begint het ons inmiddels bekende hilarische spel “hoe leg ik uit wat ik wil eten’. Na twee pogingen in het Engels wordt Fabienne meegenomen naar de keuken. Daar wijst ze een paar dingen aan die er eetbaar uitzien. We krijgen rijst met rundvlees, groente en gebakken ei. Binnen een halfuurtje staat ons eten dampend voor ons. Heerlijk! Er is ook een grote groep Chinezen binnen. Zij zijn al klaar met eten en gaan tegenover ons zitten kijken hoe wij met de stokjes het eten naar binnen werken. Denken wij dat we alle een hele Piet zijn met die stokjes, maar ze zitten te grinniken en stoten elkaar steeds aan. Ja, dan gaat het ineens niet zo goed meer als vier paar ogen je zit aan te staren.