Zwerfhonden in Udon Thani

Door de vermoeidheid konden we gisterenavond onze ogen rond 23:00 niet meer open houden. Niet zo vreemd zou je zeggen, maar wel als je je realiseert dat het voor ons dan pas 17:00 uur is. We vallen als een blok in slaap. Fabienne slaapt achter elkaar door terwijl ik om 01:30 al weer klaar wakker ben en maar ga lezen. Gelukkig heb ik een e-reader met back-light. Voor mijn gevoel val ik rond 04:00 pas weer in slaap.

We beginnen vandaag met een dagje rust. Het hotel is prima. Na het ontbijt zetten we de fietsen in elkaar. Zoals altijd met toeschouwers. Deze keer een paar agenten die voor het hotel stoppen. "From Holland?" vraagt de agent met de meeste strepen. "Yes, how do you know?" "Bicycles, only Dutch people cycle". En of ze even met ons op de foto mogen. "She, student", zegt de chief en wijst op een jonge vrouw, alsof hij zelf niet graag met ons op de foto wil  "Offcourse", alles voor het stageverslag van de studente.

Zo, wielen erin, ketting gesmeerd, banden opgepompt, spiegel aan de andere kant (in Thailand moeten we links fietsen) en hop de stad in. Udon Thani is echt een provinciaals Aziatisch stadje, met de herkenbare winkelstraten, brommertjes en gemotoriseerde tuktuks. Het is na een vliegreis met overstap altijd wel spannend of alles nog heel is en of alles het weer doet. Geen probleem, de fietsen lopen als een zonnetje. Als we een paar kilometer hebben gefietst komen we in een straatje waar vier zwerfhonden ontwaken en ons te kennen geven dat we beter de volgende straat hadden kunnen nemen. Nou wacht even dat wordt lachen. Hoewel ik thuis de herhaling van de rabiës vaccinatie gelukkig kon ontlopen (we waren volgens de dokter van de Travelclinic voldoende ingeënt), leek het me toch een stuk prettiger om gewoon een Dazer te bestellen bij AliExpress. "Een dazer?", hoor ik jullie de denken? Een ultrasoon apparaatje dat hele hoge tonen afgeeft (wij horen ze gelukkig niet) wat honden dus helemaal niet leuk vinden. En dat ding gaan we nu eens even uitproberen. Ik haal hem te voorschijn en rij als Julius Ceasar op de fiets met een onverstoorbare blik op de honden af. De honden laten alle vier grommend hun tanden zien, maar wat kan mij gebeuren. Ik richt de Dazer op de grootste. Er gebeurt helemaal niets. Deze honden  zijn doof of seniel, maar reageren niet op mijn Dazer. Ik rem snel en keer om en al vluchtend kijk ik verbaasd naar het apparaat in mijn hand. Oh shit, er zitten twee knopjes op. De ene is een zaklamp en de andere de Dazer-on. Ik keer weer om, nu met een iets minder overtuigende blik, en richt de Dazer opnieuw. Geinig zeg, het lijkt wel of ze alle vier de zorba aan het dansen zijn. Aan, uit, aan uit. Leuk speeltje zeg. Okay, okay ik zal thuis iets doneren aan de partij voor de dieren, maar het is hier wel fijn zo'n apparaatje te hebben. 

De avond voor de eerste etappe is altijd een beetje rommelig. We moeten dan de tassen goed inpakken en het gewicht goed verdelen over de voor- en achtertassen. Deze indeling is een beetje voor de rest van de vakantie. Maar ook zo indelen dat je alles een beetje eenvoudig en snel terug kan vinden.

Oh nee, Fabienne haalt haar bolletje fietssokken uit elkaar en ziet één sok maatje 38 en een 44. We nemen altijd minimaal aan spullen mee om het gewicht een beetje te beperken. Dus ze heeft nu drie sokjes 38. Ik heb met de verdeling van mijn spullen altijd meer moeite dan Fabienne. Nou ja met het terugvinden dan.  Daar waar zij blindelings altijd het benodigde uit het eerste propzakje weet te halen heb ik al twee of drie tassen ondersteboven gekieperd. Op de een of andere manier pak ik altijd de verkeerde tas. We hebben uiteindelijk onze kleren ingepakt en de spullen verdeeld. We kunnen morgen op pad. Op de nightmarket voor Fabienne nog een paar sokken kunnen kopen, voor 60 cent.