Zware dag met veel klimmen

Vandaag gaan we naar Bejar. Een tussenstop op onze weg naar Salamanca. De route die we hebben uitgezet is lang en we moeten veel hoogtemeters  overwinnen. Het wordt allemaal nog even zwaarder omdat we hebben geslapen in Malpartida de Plasencia. Het was de bedoeling om gister in Plasencia te slapen maar daar was geen onderkomen meer te vinden. Nou ja betaalbaar dan. We vinden €200 net iets te veel voor een nachtje slapen. Dus dan maar een hotel in Malpartida. Nou was de dag al zwaar en nu krijgen we er nog even 13km bij om eerst naar Plasencia te fietsen. We beginnen vroeg en we zien de rode gloed aan de horizon verschijnen wat duidt op een prachtige dag. Ik moet kiezen, of om Malpartida heen of dwars door Malpartida. Ik kies de tweede variant omdat die korter lijkt. Jammer dat mijn apparaten geen hoogte geven. Kolere wat een klim om dwars door Malpartida heen te komen. We kunnen wel weer wat brood scoren voor onderweg. 

Na 13 km komen we in Plasencia. Onze oorspronkelijke route begint ook hier precies aan de andere kant van de stad. Alleen Plasencia is even wat groter dan Malpartida. Veel verkeer en veel drukte.  We komen via veel kleine straatjes een steegjes verdikkeme nog precies uit ook. Ik doe naar Fabienne maar weer net of ik het zo heb gepland, en precies weet waar ik ben, maar ik moet toch even een zucht van verlichting slaken. 

Nou we weten dat het zwaar gaat worden dus daar waar het redelijk vlak is zetten we er flink de gang in. Oef, na 8km zegt mijn Garmin al “begin klim". Nou daar gaan we dan. Het wordt ook weer warm vandaag en we voelen de warmte op onze rug. Veel drinken is altijd het advies en niet tegen dovemansoren bij ons, dus we drinken veel.
Na de eerste 25km hebben we meestal wel trek in koffie dus bij een restaurant met mooi terras knijpen we in de remmen. We parkeren onze fietsen op een parkeerplaats en zitten even later heerlijk met een café solo in de zon. Er komen twee mannen van een tafeltje verder en gaan geïnteresseerd naar de fietsen staan kijken. Ze wijzen naar xefiets en je denkt dan al snel, die mannen hebben er verstand van. Het zijn fransen en Fabienne schakelt moeiteloos over naar het Frans. Uiteraard probeer ik een houding aan te nemen om er niet voor lul naast te staan en knik regelmatig wanneer ik denk dat het passend is. Hoewel het Fransen zijn merk ik al snel dat ze geen kaas hebben gegeten van fietsen. Zeker niet toen een van hen wees op mijn naam en vroeg of dat het merk was. Nee, man dat is mijn naam! Oh bien sur. Ja ja. Even later vertrokken ze in een mooie grote auto. De dames voorin en achter het stuur en de heren achterin.

We stoempen lekker door en houden de moed erin. Ik probeer Fabienne positief te stemmen door af en toe te zeggen “gaat lekker hè, valt mee de klim. Toch". Terwijl ik zelf bijna ontplofte dijen heb. Ik kan op mijn teller zien hoe veel we nog moeten klimmen, maar omdat het nog meer dan 1000 hoogtemeters is hou ik wijselijk mijn mond. Mijn Garmin geeft trouwens heel veel informatie. Zowel onderweg als na de rit. Gisterenavond schrok Ik me een ongeluk. Ik zat wat te scrollen op de Garmin en zag dat ik na de inspanning van gisteren een hersteltijd van 4 dagen in acht moet nemen. Huh? Ben ik zo slecht? Wel raar dat je daar onderweg toch aan gaat zitten denken. Je benen voelen ineens niet meer zo goed als gister. Het klimmen gaat ook ineens veel zwaarder. En loopt je fiets nu aan? Het klimmen is niet eenvoudig. Ligt natuurlijk ook de warmte.
Tijdens de lunch bekijken we samen de route. We kunnen het ons iets makkelijker maken door de route 630 te blijven volgen. Het scheelt 10 km en wat hoogtemeters. We zijn het snel eens. De route die we rijden is prachtig en wat is mooier dan prachtig? We houden de 630 aan naar Bejar. We zien wel dat de zwaarste klim aan het eind voor Bejar niet kunnen vermijden. Ok dat is dan maar zo.

De route is rustig en prachtig om te fietsen. Veel accommodatie onderweg is er niet. Daarom besluiten we om na de klim even op een bankje te rusten en bij een tankstation een koude cola te kopen. Als we net zitten komen er twee fietsers aan. Het blijkt een Duits stel te zijn. Vooral de man is een typisch Duitse mijnheer. Een heel stoer uitziende splinter nieuwe oranje fiets met te dikke banden, een te jonge vrouw, een vlassig snorretje, matje in zijn nek, bandana op het hoofd om er toch nog wat jonger uit zien, die eigenlijk allen maar even stopte om te vertellen waar hij allemaal was geweest.  Toen ik er na een kleine 10 minuten genoeg van had wees ik hem even fijntjes op de vlaggetjes op onze fiets van de landen waar wij hebben gefietst. Zo, al die landen in Azië? Ja en dat allemaal met deze Duitse fiets. Hij keek er een beetje geringschattend naar. Onze Duitse mijnheer kende de Rohloff snaar niet. Dan snap ik ook meteen waarom je een oranje fiets koopt. 

We komen na een laatste klim en na 1150 hoogtemeters aan in Bejar en vinden ons appartement na een ritje door het dorp. Ik krijg het idee dat al die gps apparaatjes je als extra service het hele dorp willen laten zien. Als we voor de deur staan zie ik Fabienne wat nerveus worden en met haar telefoon allerlei capriolen uithalen voor een apparaatje aan de deur. Wat doe je allemaal? Het ziet er heel mallotig uit. Ze heeft een virtual key ontvangen om de deur te openen. Dit werkt dus niet. Ik opper nog om dan de virtual assistant maar te bellen. Dat soort grappen kan je beter op dit soort momenten niet maken, merk ik. We worden door een dame aan de telefoon geholpen. Ze opent de deur op afstand. De sleutel ligt binnen. Ons appartementje is prima en leuk. Met mooie badkamer. We hebben een douche met sproeikoppen overal. Het komt overal vandaan. Heerlijk. Lijkt wel watermassage. Een klein nadeel, het douchen ziet er nieuw en heel modern uit maar is ook heel klein.  Wat je laat vallen kan je niet meer oprapen. Nou ben ik niet de dikste maar als je toch wat forser bent kom  je er nooit meer uit. Hoe de virtual assistant je dan moet helpen weet ik ook even niet.