Zwaar, zwaarder, zwaarst

We hebben het nog nooit zo zwaar gehad. Dit is het zwaarste dat we ooit hebben gedaan op de trekkingbike. We zijn kapot. We zijn helemaal stuk. Totaal uitgewoond. We hebben al moeite om de trappen naar onze hotelkamer op te gaan. We vallen uitgeput op bed. Geen fut meer. Wat een helletocht was dit zeg. We hebben nog klein beetje fut om ons blog te schrijven?

We zijn vanmorgen vroeg opgestaan want het wordt een zware dag. Omdat het ontbijt vanaf 07:00 is gaan we zonder ontbijt op pad. Dat was nog niet zo eenvoudig om via de vertaal-app uit te leggen dat we geen ontbijt willen. We zitten om 07:15 op de fiets. We klimmen vandaag 2102 hoogtemeters, en dat is geen typefout. Ons laagste punt is 1286 en het hoogste is 2795. We hebben er de afgelopen dagen al behoorlijk tegenop gezien. Zou dat wel kloppen 2102 meter. Dat is toch heel veel? Dat moet wel pittig worden, vooral omdat de laatste klim 30 km aan één stuk is. En dan daarna nog een klim van 2km om de pas over te steken. En de eerste 50 km gaat ook op en neer.

Als we ‘s-morgens Yongsheng uit rijden is het nog fris. We zijn blij met onze windstoppers. Maar het is lekker zonnig weer. We pikken de route weer snel op en rijden op de routebeschrijving en gps. De eerst twee kilometer hebben we meteen een stuk onverhard. We kijken elkaar aan: als we dit 101km lang gaan krijgen wordt het geen leuke dag. Het is gelukkig een kort stuk van een paar honderd meter. We krijgen na ruim 4 kilometer een lange afdaling van 11 kilometer. Het is jammer dat we in de schaduw van de berg rijden want dat maakt het afdalen koud.

Fabienne heeft altijd een helm bij zich voor gevaarlijke afdalingen en heeft dat ding inmiddels opgezet. Ondanks dat het mooi en droog weer is zitten we na de eerste kilometer al onder de prut. De vrachtwagens die hier naar beneden rijden, koelen de remtrommels constant met water om oververhitting tegen te gaan, waardoor de weg gewoon erg nat is. Dat maakt de weg slippery maar ook heel smerig. We zitten al snel van top tot teen onder smurrie spetters. Shit, mijn nieuwe schoentjes waren nog zo mooi, denk ik nog even.

Eenmaal uit de schaduw van de berg kan zelfs de windstopper al uit. Na de afdaling is de weg nog behoorlijk heuvelachtig met best forse klimmen. We moeten nu al behoorlijk onze krachten inzetten om een beetje goed boven te komen. We wilden juist de eerste helft van deze rit ons een beetje sparen, maar dat lukt niet echt. Maar de korte afdalingen daarna geven wel telkens weer wat rust voor de benen. We kijken allebei regelmatig heel benepen naar onze kilometerteller, want bij 51,8 gaat het beginnen.

Het is zover. We stoppen voor een banaan, een broodje en een cakeje voor de suikers. We geven elkaar een box en beginnen. 30km continue klimmen pff, met regelmatig stukken van 8%. En dat is zwaar op een trekkingbike met bagage.

De eerste kilometers zijn loodzwaar. We hopen dat we nog een beetje in het ritme moeten komen. Hopen tegen beter in natuurlijk. Zeker als je de vorige dag al 1000 meter hebt geklommen. Tijdens zo'n klim vertel je elkaar de eerste kilometers nog hoe mooi het is en attendeer je elkaar op de mooie natuur en vergezichten. Na de eerste drie kilometer kunnen we geen woord meer uitbrengen. We gaan kapot. Hoe moeten wedit vol houden? Fabienne heeft het ook zwaar. Mwah, misschien zijn de eerste bochten het ergst. Net als bij de Alpe d'Huez. Ik kan niet meer praten en klimmen tegelijk, dus ik moet kiezen. We klimmen gestaag, door zonder stoppen. Het geeft ook de mogelijkheid om weer eens met je zelf in gesprek te gaan. Het is wonderlijk dat je over heel veel zaken weer eens na gaat denken. Wat er allemaal is gebeurd, hoe het gaat, wat je zoal nog wil en kan doen, hoe mooi het leven is en hoe fijn dat we hier kunnen zijn. Maar ik moet zeggen dat mij dat maar een paar kilometer lukte. Na de eerste 10 kilometer zat ik alleen nog apathisch naar het asfalt te staren dat voor mijn voorwiel weg glijdt. We stoppen even om een extra shirtje aan te trekken, want het is bewolkt geworden. Tja de bergen hè. Fabienne vraagt zich hardop af of ze dit vandaag wel gaat halen. Nou, je haalt me de woorden uit de mond. We hoeven hier niet ingewikkeld over te doen. Het is gewoon zwaar en we zijn nu al moe. En we moeten nog 20 + 2km.

Als we net weer op de fiets zitten, begint het zacht te regenen. Dat de zon even niet aanwezig is en het niet zo warm is vonden we niet zo erg, maar regen! Het gaat snel harder regenen dus trekken we alles weer aan, regenjack, beenwarmers en overschoenen. Wel heel jammer van de uitzichten die zo goed verstopt blijven door de bewolking.Het gaat steeds moeilijker. Soms willen we nog een keer terugschakelen maar trappen we al op het lichtste verzet. We klimmen niet sneller meer dan 6km per uur, en als je dan de hele tijd op je tellertje kijkt dan gaan de kilometers maar heel langzaam. Dat is zo demotiverend dat je daar beter mee kan stoppen. We waren om 11:00 begonnen  aan de klim van 30km en we hadden berekend er ongeveer 5 uur over te doen. Hoewel we de laatste kilometers niet helemaal meer in rechte lijn naar boven gingen, komen we om precies 16:00 boven op de pas aan. We zijn allebei heel moe. Het is de kou die ons parten speelt. Ook hier in China is het op 2797mtr dus gewoon koud. En helemaal als het regent. Mijn handen blijven in de stand staan van mijn handvat. Ik kan de rits van mijn stuurtas niet meer open maken en zelfs mijn boekje niet meer omslaan omdat ik geen enkel gevoel meer heb in mijn nog steeds krom staande vingers. Fabienne staat te rillen naast me en probeert handschoenen aan te trekken. Ook bij haar is de controle over haar vingers verdwenen. Ze staat te jongleren met die dingen of ze een nieuwe truc aan het uitproberen is.

We hebben een stukje vlak naar het laatste klimmetje van twee kilometer. Ja, bij dit soort routes worden 2km al snel een ‘klimmetje’. We komen totaal verkleumd op het hoogste punt aan.

We gaan snel de afdaling in naar Lijiang. Een van de mooiste autentieke dorpen van Yunnan en van China. Het is er wel toeristisch, en we hadden al gehoord en gelezen dat het vinden van accommodatie moeilijk is. We fietsen Lijiang in en gaan meteen maar het oude gedeelte. Als je hier dan toch bent moet je ook in het mooiste gedeelte proberen te komen. Het is hartstikke druk en we schuifelen tussen de mensen met onze fietsen. Het is zes uur en we moeten wel wat vinden om te slapen. Binnen een half uur is het donker. Het is inmiddels wel al droog geworden dus we vallen wel op met onze regenkleding en met de fiets aan de hand. Ze kijken ons raar aan. We zien er natuurlijk ook niet uit. Omdat we niet volgens de beschrijving hebben gereden maar volgens de gps komen we aan de andere kant binnen. We vinden een hotel met OsmAnd. Nu maar hopen dat er een kamer vrij is. Fabienne loopt een vol terras op om te vragen waar de ingang is. Ik roep haar net op tijd terug. “Doe je helm even af”. Lijkt me verstandiger, toch?

We hebben een leuke kamer, midden in het oude centrum van Lijiang. Lijiang is een UNESCO werelderfgoed en het centrum van de Naxi cultuur. We blijven hier morgen ook nog.